Τότε ξεκίνησαν όλα και μετέβαλαν τα Καλάβρυτα σε πόλη φάντασμα. Μια πόλη δυστυχισμένη, εγκαταλελειμμένη, που πρέπει όμως να ενταφιάσει τους δικούς της. Πρέπει να κουβαλήσει με τα χέρια χώμα και πέτρες να θάψει τους νεκρούς της και να χορέψει τον πυρρίχιο πάνω τους για να τους σκεπάσει καλά και να τους προφυλάξει από τα όρνια και τα σκυλιά.
Μια πόλη που στην Εκκλησία της η δεξιά πλευρά θα είναι άδεια από άνδρες και η αριστερή γεμάτη μόνο μαυροφορεμένες , δυστυχισμένες γυναίκες και πικραμένες μάνες. Αυτές οι μάνες έχουν ένα σισύφειο άθλο να φέρουν σε πέρας να μεγαλώσουν μόνες τα παιδιά τους και να τα διαπαιδαγωγήσουν σωστά. Να τα μάθουν έννοιες μεγάλες-ελευθερία, δημοκρατία, σεβασμός στο άτομο.
Δεν θα επιχειρήσω να ανασυνθέσω την πραγματική ιστορία. Θέλω να αναλογισθούμε ότι ο πόλεμος επιβάλλει στους ανθρώπους τη λογική της ωμής βίας και της ολοκληρωτικής επικράτησης με όλα τα μέσα, όπως μας έχουν διδάξει τόσο ο Θουκυδίδης από την αρχαιότητα όσο και ο Κλαούζεβιτς τον 18ο αιώνα.
Η ίδια η φύση του πολέμου επιβάλλει πάντα ένα δίλημμα, ο καθένας από τους εμπόλεμους θα ηττηθεί ή θα κλιμακώσει αδίστακτα και αποτελεσματικότερα από τον αντίπαλό του μεθόδους με τις οποίες θα παραβιάσει οπωσδήποτε διεθνείς συνθήκες και αρκετούς ανθρωπιστικούς και ηθικούς κανόνες.
Η αγριότητα του πολέμου εισφέρει μια εύληπτη οπτική του πολέμου <την απώλεια προσφιλών προσώπων> από όλους τους εμπλεκόμενους.
Η θυσία τους αναδείχθηκε σε παγκόσμιο σύμβολο της ναζιστικής θηριωδίας, και της ελευθερίας, της ειρήνης και του αγώνα για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Το ρολόι της πυρπολημένης εκκλησίας βρίσκεται μέχρι και σήμερα στα Καλάβρυτα για να θυμίζει τις ώρες της ναζιστικής θηριωδίας
«Άρχισε και έβρεχε. Πέσαμε κάτω και εγώ σχεδόν έπεσα από τους τελευταίους. Μαζί και δύο αδερφοί που είχα. Ήταν πιο κει. Οι Γερμανοί βάζαν τις ριπές και κάθε ριπή έκανε 10 δευτερόλεπτα αλλά εμένα μου φαινόταν σαν να πέρναγαν δέκα χρόνια. Μας έβαλαν τρεις ριπές, σε τρεις τοποθεσίες κυκλικά. Σταμάταγε το ένα, άρχιζε το άλλο. Μετά έρχονταν κοντά μας και μας πυροβολούσαν. Μπαμ, μπαμ, τον ένα, τον άλλο. Εγώ δεν είχα πάθει τίποτα. Μετά ήρθαν και κοντά μας. Ένας 30αρης με κοιτάει και μου λέει “Αργύρη ήρθε η σειρά μας”. Κάτι μου ψιθύρισε αλλά δεν κατάλαβα τι είπε.
Αργύρης Φερλερής
Ο Γερμανός ήρθε να μου δώσει την χαριστική βολή αλλά είχα το χέρι στο κούτελο μου. Με πυροβόλησε και με πήρε ξυστά στο φρύδι και στο χέρι και αιμορράγησα. Έκανα ότι είμαι νεκρός. Μετά από δύο τρία λεπτά ήρθε ένας άλλος, με έπιασε από το σβέρκο και με κάρφωσε στο κεφάλι. Είχα μεγάλη πληγή και πόνεσα πολύ, άρχισα και κουνιόμουν. Με σημάδευε και άλλος. Λέω δεν κάνω τον ψόφιο; Έπεσα κάτω και δεν ξανακουνήθηκα».
Εάν σας άρεσε το αφιέρωμα, παρακαλώ μοιραστείτε το με φίλους. Η δύναμη του ιστολογίου είναι οι αναγνώστες του…..εσείς.
Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή και αναδημοσίευση μέρους ή ολόκληρου άρθρου του περιοδικού. Δεν επιτρέπεται και η αναμετάδοση των ηχητικών κειμένων μας σε οποιαδήποτε μορφή και προβολή, δίχως τη γραπτή αδείας μας.
Αυτός ο ιστότοπος έχει ενημερώσει την πολιτική απορρήτου του σε συμμόρφωση με τις αλλαγές στη νομοθεσία περί προστασίας δεδομένων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για όλα τα μέλη παγκοσμίως. Ενημερώσαμε επίσης την Πολιτική Απορρήτου μας για να σας δώσουμε περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις σας σε σχέση με το απόρρητο και τα προσωπικά σας στοιχεία. Διαβάστε αυτό για να διαβάσετε τις ενημερώσεις σχετικά με τα cookies που χρησιμοποιούμε και τις πληροφορίες που συλλέγουμε στον ιστότοπό μας. Συνεχίζοντας να χρησιμοποιείτε αυτόν τον ιστότοπο, συμφωνείτε με την ενημερωμένη πολιτική απορρήτου μας.
Στον πόλεμο οι ευλογημένες καμπάνες της ειρήνης ξαποσταίνουν…Δημήτρης Λούκας (ΕΔΣΤΕ)
Μια πόλη που στην Εκκλησία της η δεξιά πλευρά θα είναι άδεια από άνδρες και η αριστερή γεμάτη μόνο μαυροφορεμένες , δυστυχισμένες γυναίκες και πικραμένες μάνες. Αυτές οι μάνες έχουν ένα σισύφειο άθλο να φέρουν σε πέρας να μεγαλώσουν μόνες τα παιδιά τους και να τα διαπαιδαγωγήσουν σωστά. Να τα μάθουν έννοιες μεγάλες-ελευθερία, δημοκρατία, σεβασμός στο άτομο.
Δεν θα επιχειρήσω να ανασυνθέσω την πραγματική ιστορία. Θέλω να αναλογισθούμε ότι ο πόλεμος επιβάλλει στους ανθρώπους τη λογική της ωμής βίας και της ολοκληρωτικής επικράτησης με όλα τα μέσα, όπως μας έχουν διδάξει τόσο ο Θουκυδίδης από την αρχαιότητα όσο και ο Κλαούζεβιτς τον 18ο αιώνα.
Η ίδια η φύση του πολέμου επιβάλλει πάντα ένα δίλημμα, ο καθένας από τους εμπόλεμους θα ηττηθεί ή θα κλιμακώσει αδίστακτα και αποτελεσματικότερα από τον αντίπαλό του μεθόδους με τις οποίες θα παραβιάσει οπωσδήποτε διεθνείς συνθήκες και αρκετούς ανθρωπιστικούς και ηθικούς κανόνες.
Η θυσία τους αναδείχθηκε σε παγκόσμιο σύμβολο της ναζιστικής θηριωδίας, και της ελευθερίας, της ειρήνης και του αγώνα για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.