Στ’ ΤΣ-Αγιούς του ποταμού Γόρμου στο Πωγώνι
Τόπος συνδεδεμένος με τη θρησκευτική λατρεία, όπως μαρτυρά και η ονομασία, είναι η θέση «Άγιοι», κοντά στο χωριό Δολιανά του Πωγωνίου.
Περισσότερα
Βροσίνα το Χωριό Σταθμός
Βροσίνα το Χωριό Σταθμός στο φυσικό πλούτο και στην ιστορία
Περισσότερα
ΗΠΕΙΡΟΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΑΞΙΩΝ
ΗΠΕΙΡΟΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΑΞΙΩΝ
Κείμενα-Επιμέλεια κειμένων
Φωτογραφία-Video-Time lapse Vassilis Lappas (Movies Pixels.com)
ΗΠΕΙΡΟΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΑΞΙΩΝ ο τίτλος αυτού του κειμένου οφείλεται σε μια καινούργια εξόρμηση στην Ήπειρο. Αυτή τη φορά άντλησα δύναμη από την επίσκεψή μου σ’ αυτό το μαγικό τόπο, όπου η Φύση εξακολουθεί να υπηρετεί τα οράματά μας, διώχνει τους καθημερινούς μας φόβους και τις ανασφάλειες μας, ενώ μας ενθαρρύνει να κρατήσουμε μέσα μας κάθε τι το αυθεντικό και να αντισταθούμε στην ευτέλεια και στην μικροπρέπεια. Σημάδια των χαλεπών καιρών…. Σε ένα σκηνικό γραφικότητας και επερχόμενης δήθεν ευμάρειας, η Ελλάδα ζει στη πραγματικότητα τον θανατηφόρο ευνουχισμό των ζωντανών της ικμάδων.
Ξεκινήσαμε από τη Μονή Κηπίνας, η οποία χτίστηκε το 1212 από τον Αρχιεπίσκοπο Γρηγόριο. Δίπλα στο ναό που έχει για στέγη ένα βράχο καθώς και ένα όμορφο ξυλόγλυπτο τέμπλο υπάρχει αρχονταρίκι και κελιά που είναι κυριολεκτικά τρυπωμένα στο βράχο και κρέμονται στο κενό.
Ακολούθησε η επίσκεψη μας στα δίδυμα χωριά Καλαρρύτες- Συρράκο τα οποία μας καθήλωσαν με την επιβλητική τους γαλήνη. Αναρωτιόμουν πως η ανθρώπινη θέληση κατόρθωσε να δαμάσει το τοπίο με αποτέλεσμα τα πανέμορφα πέτρινα χωριά που βλέπαμε μπροστά μας. Οι κάτοικοι πήραν μέρος στην επανάσταση του 1821, με αποτέλεσμα τα δύο χωριά να καταστραφούν τότε ολοσχερώς από τις δυνάμεις του Χουρσίτ Πασά . Το 1854 ξεκίνησε η επανάσταση της Ηπείρου και το 1881 υπογράφηκε η συνθήκη του Βερολίνου και τα δύο χωριά πέρασαν έκτοτε στην κυριαρχία της Ελλάδας.
Επισκεφθήκαμε τους Καλαρρύτες, όπου υπάρχει μουσείο Αργυροχρυσοχοΐας, μιας και οι κάτοικοι φημίζονται για την τέχνη τους στην ασημουργία. Αξιόλογο είναι και το καφενείο« Άκανθος» το οποίο είναι 176 ετών, αφού λειτουργεί ανελλιπώς από το έτος 1840. Η ανάβαση μας στο Συρράκο ματαιώθηκε λόγω της καταρρακτώδους βροχής, όμως δώσαμε υπόσχεση για την επίσκεψή του στο άμεσο μέλλον.
Την επόμενη ημέρα κάναμε μπάνιο στον Αχέροντα. Ήταν μοναδικό. Ένα δέος μας τύλιγε καθώς σκεφτόμασταν ότι η βουτιά μας ήταν σ’ ένα αρχαίο ποτάμι που οδηγούσε στις πύλες του Κάτω Κόσμου. Προσπαθούσαμε να φανταστούμε το ταξίδι των ψυχών που παρέδιδε ο Ερμής στο Χάροντα, για να οδηγηθούν τελικώς στα έγκατα της Γης στον Άδη, όπου βασίλευε ο Πλούτωνας και η Περσεφόνη.
Το ρεύμα του ποταμού σε κάποια σημεία ήταν πολύ δυνατό και μας παρέσερνε, ενώ σε κάποια άλλα σημεία τα νερά ήταν τόσο κρύα που αναρωτιόσουν αν είχες τα πόδια σου ή τα είχες χάσει. Το ξεπέρασα όμως, αφού μου έρχονταν στο μυαλό στίχοι από το ποίημα της Κικής Δημουλά «… Όσο μπόρεσα έφερα αντίσταση σ’ αυτό το ποτάμι , όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει και όσο ήταν δυνατόν, φαντάστηκα νερό στα ξεροπόταμα και παρασύρθηκα…».
Το Νεκρομαντείο ή το Μαντείο των θεών του Κάτω Κόσμου ήταν μια αποκάλυψη. Η παλαιότερη αναφορά του νεκρομαντείου του Αχέροντα γίνεται από τον Όμηρο στη Οδύσσεια, όταν η Κίρκη συμβουλεύει τον Οδυσσέα να συναντήσει στο Κάτω Κόσμο το τυφλό μάντη Τειρεσία και να πάρει χρησμό για την επιστροφή του στην πατρίδα. Στην ραψωδία Λ, γνωστή ως Νέκυια, ο Όμηρος αφηγείται πως ο Οδυσσέας αφήνεται να τον οδηγήσει ο άνεμος, όπως του είχε υποδείξει η Κίρκη και αφού ακολούθησε με τελετουργική αυστηρότητα τις υποδείξεις της (σπονδές, τάματα και θυσίες), πέρασε το όριο της ζωής και του θανάτου και βρέθηκε στο χώρο των νεκρών.
Συγκλονιστική η συνάντηση του ήρωα με την μητέρα του Αντίκλεια για την οποία δεν γνώριζε ότι είχε πεθάνει καθώς και η συνάντηση του με τον Αχιλλέα. Ο τελευταίος, όταν τον αναγνωρίζει, του λέει «…. Γέννημα του Διός, γιέ του Λαέρτη, πολυμήχανε Οδυσσέα, άφοβε, ποιο άλλο έργο φοβερότερο θα βάλει ακόμα ο νους σου; που τόλμησες να κατεβείς στον Άδη, όπου νεκροί μονάχα κατοικούν, δίχως το νου τους πια, είδωλα και σκιές βροτών που έχουν πεθάνει».
Αλήθεια, όλα του κόσμου τούτου, αλλά και τους νεκρούς μας, τους κουβαλάμε μέσα μας; Χωρίς, όπως λέει ο Ρίτσος, ο χώρος να στενεύει, χωρίς να βαραίνουμε. Απλά συνεχίζουμε τη ζωή τους, απ’ τις βαθιές στοές και τις έρημες ρίζες, τη δική τους ζωή, τη δική μας ακέραια στον ήλιο. Τότε ακριβώς είναι που γίνεται μια μεγάλη ησυχία, μια μεγάλη διαφάνεια διακρίνονται πέρα τα γαλανά νησιά και τα νησίδια που ποτέ ως τότε δε φάνηκαν…
Η βραδιά έκλεισε με μια εξαιρετική παράσταση στο αρχαίο θέατρο της Δωδώνης. Τον Αγαμέμνονα του Αισχύλου. Και το Φεγγάρι από πάνω μας να κρέμεται απειλητικό και κατακόκκινο, μιας και ζούσαμε μια έκλειψη της Σελήνης… Με τον απόηχο των γεγονότων στο Μάτι Αττικής και τους νεκρούς συνεχώς να αυξάνονται.
Ανάμεσα στις πέτρες του αρχαίου Θεάτρου αναρωτήθηκα τι άκαμπτοι και ανάλγητοι που έχουμε γίνει; Τι μας έχει κυριεύσει; Πότε θα περάσει αυτό το τρομερό καλοκαίρι; Να έρθει ο χειμώνας, που είναι η πιο καλή εποχή του χρόνου. Μια γενική συστολή, μια επιστροφή στο κέντρο του εαυτού μας. Συγκέντρωση, πύκνωση και σμίκρυνση…
Επισκεφθήκαμε και την Καστανέα (παλιά Καστάνιανη) ένα από τα πιο ονομαστά Μαστοροχώρια. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο Άγιος Νικόλαος (1926) με το ξυλόγλυπτο τέμπλο του Χαράλαμπου Σκαλιστή, το διώροφο πετρόχτιστο σχολείο (από το 1894), το οποίο έχει να λειτουργήσει εδώ και πενήντα χρόνια, καθώς και τα τέσσερα μονότοξα γεφύρια. Τα καλντερίμια μοναδικά καθώς και η τοιχοποιία του δείχνουν ότι πρόκειται για οικισμό μοναδικής αρχιτεκτονικής ομορφιάς.
Το ίδιο βράδυ, στην πλατεία, μπροστά από τον Άγιο Νικόλαο παρακολουθήσαμε πανηγύρι με λαϊκά παραδοσιακά όργανα. Τα ηπειρώτικα πανηγύρια το καλοκαίρι αποτελούν αφορμή για αντάμωμα όλων των απανταχού Ηπειρωτών. Υπάρχει τόση ζωντάνια και τόσο κέφι. Όλοι συμμετέχουν, ενώ μπροστάρηδες στους χορούς μπαίνουν οι μεγαλύτεροι. Οι κύκλοι των ανδρών και των γυναικών είναι πολύ όμορφοι. Μου θυμίζουν τους κύκλους της ζωής, έτσι όπως ανοίγουν και κλείνουν με το ρυθμό. Αυτό το πολύχρωμο, θορυβώδες αντάμωμα υπό τους ήχους του κλαρίνου που παραπέμπει στην παράδοση και στις συνήθειες των προγόνων τους, είναι μοναδικό.
Κάτι ανάλογο βιώσαμε και στο Δελβινάκι Ιωαννίνων. Εκεί γιόρταζαν την Αγία Παρασκευή. Τα παιδιά, σε υποδειγματική σειρά, μοίραζαν το φαγητό (γίδα βραστή με ρύζι),ενώ η λαχειοφόρος αγορά αφορούσε δύο αρνάκια, τα οποία κληρώθηκαν σε όσους συμμετείχαν.
Η Ήπειρος είναι πράγματι μια Κιβωτός αξιών αλλά κυρίως της παράδοσης μας που αποτελεί τον συνδετικό μας κρίκο με τους προγόνους μας, τους οποίους τους έχουμε ήδη μέσα μας τοποθετημένους ανεξίτηλα. Η σχέση δε με την παράδοση αυτή πρέπει να είναι ξεκάθαρη και άκρως απαραίτητη για να μην χάσουμε την Εθνική μας Ταυτότητα.
Όσο για την Ηπειρώτικη Μουσική, αυτή παντρεύεται απόλυτα με τα οράματα των απανταχού Ηπειρωτών και τις μαγικές εικόνες της Ηπειρώτικης Φύσης.
Βασίλης Λάππας 2017 (classic63.com)
ΗΠΕΙΡΟΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΑΞΙΩΝ
Εάν σας άρεσε το αφιέρωμα, παρακαλώ μοιραστείτε το με φίλους σας. Η δύναμη του ιστολογίου είναι οι αναγνώστες του…..εσείς.
Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή και αναδημοσίευση μέρους ή ολόκληρου άρθρου του περιοδικού. Δεν επιτρέπεται και η αναμετάδοση των ηχητικών κειμένων μας σε οποιαδήποτε μορφή και προβολή, δίχως τη γραπτή αδείας μας.
Για άμεση επικοινωνία | ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
Γεώργιος Πανταζίδης- Πανταζής- Πρωτοπόρος Φωτογράφος του Πωγωνίου
Γεώργιος Πανταζίδης- Πανταζής- Πρωτοπόρος Φωτογράφος του Πωγωνίου. Το έργο του φωτογράφου Γεώργιου Πανταζίδη (Βήσσανη Πωγωνίου 1863 Ιωάννινα 1941), έχει ήδη περάσει στην ιστορία της τέχνης.
Περισσότερα
Απόδραση στα χρώματα του παραδείσου στην Ελαφόνησο
Μόνο κάτοικοι της περιοχής και μύστες των μυστικών του που καταφθάνουν από το εσωτερικό αλλά και το εξωτερικό, μπορούν να περιγράψουν αυτό το νησάκι της απίστευτης ομορφιάς
Περισσότερα
ΗΛΙΟΧΩΡΙ ΗΠΕΙΡΟΥ: Στην καρδιά της φύσης
ΗΛΙΟΧΩΡΙ ΗΠΕΙΡΟΥ: Στην καρδιά της φύσης
ΗΛΙΟΧΩΡΙ ΗΠΕΙΡΟΥ: Στην καρδιά της φύσης
Κείμενα Κώστας Χριστοφιλόπουλος
Φωτογραφία Βίντεο Βασίλης Λάππας
Χτισμένο στις ανατολικές πλαγιές της Τύμφης 70 χιλιόμετρα βορειοανατολικά των Ιωαννίνων, σε υψόμετρο 900 μέτρων βρίσκεται το Ηλιοχώρι, γνωστό για την φυσική του ομορφιά, την ιστορία του καθώς και για τους πασίγνωστους καταρράχτες του αλλά και τον αιωνόβιο πλάτανο που αποτελούν πόλο έλξης των επισκεπτών της περιοχής. Το παλαιότερο όνομα του χωριού ήταν Ντομπρίνοβο ή Δομβρίνοβο.
Κατευθυνόμενοι προς την Κόνιτσα και σχεδόν στην μέση της διαδρομής, στο χωρίο Παλαιοσέλι, στρίβοντας αριστερά βρίσκουμε το Ηλιοχώρι. Ένα μικρό πανέμορφο Ζαγοροχώρι με ιδιαίτερη ρυμοτομία, αμφιθεατρικά χτισμένο, κοιτάζει τον Βοιδομάτη ποταμό ενώ στην πλάτη του έχει την εντυπωσιακή Βορεινή ορθοπλαγία της Γκαμίλα.
Αλπικό τοπίο με την ηρεμία του δάσους μπροστά μας και την ένταση της πιο εντυπωσιακής κορυφογραμμής στην Ελλάδα πίσω σου. Το μικρό χωριό του Ζαγορίου χάνεται μέσα στην πυκνή βλάστηση που καλύπτει τις πλαγιές της Τύμφης! Η φύση στο μεγαλείο της σκεφτήκαμε καθώς ατενίζαμε την υπέροχη θέα από τα 900 μέτρα υψόμετρο! Το χωριό δείχνει ερειπωμένο, ακολουθεί και αυτό την μοίρα της εγκατάλειψης της Ελληνικής υπαίθρου.
«…το χωριό αρχίζει λίγο πιο κάτω απ’ το δρόμο, κατηφορίζοντας από τούτη τη μεριά της βαθιάς κοιλάδας. Τίποτα δε φαίνεται από το δρόμο. Μεγάλες καρυδιές τα κρύβουν, τα σκεπάζουν ολότελα τα πέτρινα σπίτια του ως κάτω στην εκκλησία με τον πελώριο πλάτανο μπρος της…» και «Δίπατα πέτρινα σπίτια, εκκλησίες μεγάλες με πλατώματα πλακόστρωτα μπροστά τους, σχολειό δικό τους, που φκιάξανε μόνοι τους, τα στενορύμια του χωριού τους όλα καλντερίμι με δουλεμένη την πέτρα -τη μαρτυρούνε την προκοπή που κάναν στα ξένα και που την φέραν και δω».
Έτσι περιγράφει ο μεγάλος Ηπειρώτης συγγραφέας Δημήτρης Χατζής το Ηλιοχώρι στο βιβλίο του “Η τελευταία αρκούδα της Πίνδου”.
Ακολουθώντας το καλοδιατηρημένο πέτρινο μονοπάτι με μια κατηφορική πορεία 1050 μέτρων βαδίζουμε προς τους ονομαστούς καταρράχτες. Φτάνοντας βρεθήκαμε μπροστά σε μια διχάλα με το ένα μονοπάτι να πηγαίνει προς τα αριστερά και το άλλο προς τα δεξιά. Μετά από 45 λεπτά πεζοπορίας είχαμε φτάσει στους καταρράκτες. Λέγονται Μπάλτα ντι Στρίγκα. Προφανώς αυτά είναι όντως βλάχικα. Μπάλτα ντι Στρίγκα στα βλάχικα σημαίνει «η οβίρα (μικρή λίμνη) της κραυγής». Ο μύθος λέει για μια γυναίκα που πηδώντας στον καταρράκτη για να αυτοκτονήσει έβγαλε μια δυνατή κραυγή που ακούστηκε μέχρι το χωριό
Προχωρώντας λίγα μέτρα αντικρίζουμε μια καταπράσινη μικρή λίμνη και τον ψηλότερο καταρράκτη από τους τρεις να χύνεται σε αυτή. Το νερό κρυστάλλινο, και παγωμένο αλλά μια βουτιά θα είναι σίγουρα μοναδική εμπειρία.
Η τοπική κοινότητα έχει μεριμνήσει και κατασκευάσει πέτρινα παγκάκια ενώ έχει διαμορφώσει το μέρος ώστε να μπορείς να καθίσεις και να απολαύσεις το τοπίο άνετα. Αντίστοιχο είναι το τοπίο και στον δεύτερο καταρράκτη ενώ ο τρίτος είναι ο πιο μικρός. Βουτήξαμε στα πεντακάθαρα νερά, στις βάθρες που σχηματίζονταν και σε πέντε λεπτά ήμασταν και πάλι έξω αφού το σώμα μας έκαιγε από τα παγωμένα νερά. Αργότερα μάθαμε ότι τα νερά κατεβαίνουν από τις κορυφές των βουνών, από χιόνια που λιώνουν, ακόμη και τον Ιούλιο μήνα.
Η περίοδος που ανοικοδομήθηκε ο οικισμός του Ηλιοχωρίου δεν είναι γνωστή με ακρίβεια. Από ευρήματα και προφορικές μαρτυρίες φαίνεται ότι είναι δημιούργημα της συνένωσης πολλών μικρών συνοικισμών που προυπήρχαν στην περιοχή.
Για διαφόρους λόγους (όπως έλλειψη πόσιμου νερού σε ορισμένα μέρη) οι κάτοικοι αυτών των περιοχών σταδιακά εγκαταστάθηκαν στην σημερινή τοποθεσία του χωριού. Κατά τον 14ο αιώνα ιδρύθηκε μοναστήρι στην περιοχή από κρητικούς μοναχούς. Την περίοδο της τουρκοκρατίας το χωριό αναφέρεται ως μεγάλο και ανεπτυγμένο.
Στη διάρκεια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου στις 18 Οκτωβρίου του 1943 οι Γερμανοί καίνε όλα τα χωριά της περιοχής και φυσικά και το Ηλιοχώρι .Η τεράστια καταστροφή για το χωριό όμως δεν ήταν μόνο οικονομική. Σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες τόσο στην κοινότητα όσο και σε σπίτια ιδιωτών υπήρχε συγκεντρωμένο σπουδαίο ιστορικό υλικό που δυστυχώς δεν μπόρεσε να διασωθεί. Έγγραφα, θρησκευτικά και ιστορικά κειμήλια αιώνων καταστράφηκαν σε μια μέρα από την ναζιστική θηριωδία.
Ο πληθυσμός του χωριού συρρικνώθηκε πολύ μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Ο εμφύλιος πόλεμος που ακολουθεί χειροτέρεψε ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Πολλοί κάτοικοι έφυγαν ως πολιτικοί πρόσφυγες από την πατρίδα τους και άλλοι στις μεγάλες πόλεις αναζητώντας δουλειά.
Εάν σας άρεσε το αφιέρωμα, παρακαλώ μοιραστείτε το με φίλους. Η δύναμη του ιστολογίου είναι οι αναγνώστες του…..εσείς.
Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή και αναδημοσίευση μέρους ή ολόκληρου άρθρου του περιοδικού. Δεν επιτρέπεται και η αναμετάδοση των ηχητικών κειμένων μας σε οποιαδήποτε μορφή και προβολή, δίχως τη γραπτή αδείας μας.
Να πας στην Καλαμάτα-Γεωτρόπιο 158
Να πας στην Καλαμάτα-Γεωτρόπιο 158
Να πας στην Καλαμάτα-ΓΕΩτρόπιο 158
ΓΕΩτρόπιο τεύχος 158 Σαββάτο 19 Απριλίου 2003
Χτισμένη στο μυχό του Μεσσηνιακού κόλπου, είναι η δεύτερη μετά την Πάτρα πόλη της Πελοποννήσου. Αρκετοί συγγραφείς παρομοιάζουν την Καλαμάτα με τη Γη της Επαγγελίας. Υπερβολή ίσως, πάντως είναι από τις ωραιότερες και πιο ζωντανές Ελληνικές πόλεις…..
Φωτογραφία ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΑΠΠΑΣ
Κείμενα ΚΩΣΤΑΣ ΧΡΙΣΤΟΦΙΛΟΠΟΥΛΟΣ
Χτισμένη στο μυχό του Μεσσηνιακού κόλπου, είναι η δεύτερη μετά την Πάτρα πόλη της Πελοποννήσου. Αρκετοί συγγραφείς παρομοιάζουν την Καλαμάτα με τη Γη της Επαγγελίας. Υπερβολή ίσως, πάντως είναι από τις ωραιότερες και πιο ζωντανές Ελληνικές πόλεις…..
Mας ταξίδεψε στο παρελθόν και μας έκανε να νοσταλγήσουμε την Ελλάδα της αθωότητας των παιδικών μας χρόνων, η αλλαγή πορείας λόγω των κατολισθήσεων στην εθνική οδό Μεγαλόπολης–Καλαμάτας, καθώς αναγκαστικά ξαναπεράσαμε από τα γραφικά χωριουδάκια που βρίσκονται πάνω στον παλιό δρόμο, στο ύψος των ορεινών συνόρων των νομών Αρκαδίας και Μεσσηνίας. Κατηφορίζουμε τις στροφές της Τσακώνας και μια στροφή πριν το μικρό γεφύρι που ενώνει τους δύο νομούς, ανοίγεται μπροστά μας, σαν να είναι προέκταση της Μεσογείου, μια άλλη θάλασσα, αυτή των εκατομμυρίων ελαιοδένδρων της Μεσσηνιακής πεδιάδας Προορισμός μας η Καλαμάτα, τραγουδισμένη και πανέμορφη πρωτεύουσα του νομού που σχεδόν έχει επουλώσει τις πληγές που της είχε ανοίξει ο Εγκέλαδος, και αναμορφώνεται, ζωντανή και αισιόδοξη, χαράζοντας τη νέα πορεία της. Η εθνική οδός διασχίζει τον κάμπο και από ψηλά μοιάζει με ποτάμι μέσα στον ελαιώνα , ενώ δεξιά μας ορθώνεται ο ορεινός όγκος της Ιθώμης. Εκεί βρίσκονται τα ερείπια της Αρχαίας Μεσσήνης , που είναι ένας από τους πιο εντυπωσιακούς και καλοδιατηρημένους αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας και αποκαλύπτεται τα τελευταία χρόνια από τον καθηγητή αρχαιολογίας Πέτρο Θέμελη .
Στο Ασπρόχωμα ο δρόμος διασταυρώνεται, με την Καλαμάτα προς τα αριστερά να απέχει λιγότερο από πέντε χιλιόμετρα και προς τα δεξιά να πηγαίνει προς αεροδρόμιο και προς Μεσσήνη, Πύλο, Μεθώνη, Κορώνη, Φοινικούντα, Πεταλίδι και άλλες πασίγνωστες για την ομορφιά τους και την ιστορία τους πόλεις και κωμοπόλεις της Μεσσηνίας. Καθώς μπαίνουμε στην Καλαμάτα από τη νέα της είσοδο, διαπιστώνουμε πως είναι από τις ωραιότερες Ελληνικές πόλεις, πνιγμένη κυριολεκτικά στα λουλούδια και στο πράσινο. Στους δρόμους, στις πλατείες, αλλά και στις αυλές των σπιτιών, είναι φυτεμένες μουριές, πορτοκαλιές, λεμονιές, συκιές, χουρμαδιές και όλων των ειδών τα οπωροφόρα δένδρα που φυτρώνουν σε μεγάλη ποικιλία στην έφορη γη της Μεσσηνίας που κάποιοι συγγραφείς την ονομάζουν, Γη της Επαγγελίας Δεύτερη πόλη της Πελοποννήσου μετά την Πάτρα , ως προς τον πληθυσμό και την εμπορική κίνηση , η Καλαμάτα είναι χτισμένη στο μυχό του Μεσσηνιακού κόλπου, στις όχθες του μικρού ποταμού Νέδωνα, στις παρυφές του κατάφυτου κάμπου και στα ανατολικά ριζά του Ταϋγέτου. Εμπορικό και βιομηχανικό κέντρο του νομού Μεσσηνίας και όλης της νότιας Ελλάδας , γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη μετά το 1965 και θα εξελισσόταν σε σημαντική εμπορική και βιομηχανική πόλη της χώρας , αν ο καταστρεπτικός σεισμός της 13ης Σεπτεμβρίου του 1986 δεν της ανέκοπτε την ανοδική πορεία..
Οι μεγαλύτερες καταστροφές σημειώθηκαν στην παλιά πόλη και στην παραλιακή συνοικία, Αρμένικα . Πολλοί από τους κατοίκους , μετά το σεισμό , εγκατέλειψαν την Καλαμάτα για να εγκατασταθούν στα γύρω χωριά με αποτέλεσμα ο πληθυσμός της να μειωθεί αισθητά. Η παλιά πόλη έχει χτιστεί πάνω στα ερείπια της αρχαίας πόλης Φαραί, που κατά τον Όμηρο ήταν πολυάνθρωπη. Σύμφωνα με την παράδοση που διέσωσε ο περιηγητής Παυσανίας, μυθικός ιδρυτής της ήταν ο Φάρις , ο οποίος είχε κόρη την Τηλεγόνη που παντρεύτηκε τον Αλφειό και γέννησε τον Ορσίλοχο, <<πολλών ανδρών άνακτα >> όπως τον χαρακτηρίζει ο Όμηρος στην Ιλιάδα. Στο ανάκτορο του Ορσίλοχου στις Φαρές είχε συναντηθεί ο βασιλέας Ιφιτος και ο νεαρός τότε Οδυσσέας , προκειμένου να λύσουν με ανταλλαγή δώρων τις διαφορές τους Την ονομασία Φεραί , χρησιμοποιεί ο γεωγράφος , Κλαύδιος Πτολεμαίος στο βιβλίο του << Γεωγραφική Υφήγησιν >> που γράφτηκε το 150 μχ , σημειώνοντας ότι << αι Φεραί >>, απέχουν από την ακτή πέντε στάδια. Την ονομασία της πόλεως ως Καλαμάτα την συναντάμε για πρώτη φορά στις διάφορες παραλλαγές του Χρονικού του Μορέως , όπου γίνεται αναφορά στο Κάστρο, όταν αυτό καταλήφθηκε το 1205, από τους Φράγκους τη ς Δ΄ Σταυροφορίας
<< Επί της αυρίου εμίσεψαν στην Καλομμάταν ήλθαν.
Το κάστρων ηύρ αν αχαμνών ως μοναστήρι το είχαν >>.
Ο θεμελιωτής της επιστήμης της Λαογραφίας στην Ελλάδα, καλαματιανός στην καταγωγή Νικόλαος Πολίτης, θεωρεί πιθανό να πήρε η πόλη το όνομα της από εκκλησία η μοναστήρι αφιερωμένο στην Παναγία την Καλομάτα. Η Καλαμάτα, πρωτεύουσα της Μεσσηνίας ήδη από τους Μεσοβυζαντινούς χρόνους, απλωνόταν στα νότια και τα ανατολικά του σημερινού κάστρου, που χτίστηκε από τους Βυζαντινούς πάνω σε αρχαία κατασκευή της όψιμης περιόδου στη θέση της Ακροπόλεως των αρχαίων Φαρών.
Το σημερινό ερειπωμένο αλλά επιβλητικό κάστρο που εποπτεύει από ψηλά την πόλη, είναι μεσαιωνικό δημιούργημα του 1208 , του Γοδεφρείδου Βιλλαρδουίνου. Ήταν η κατοικία της πριγκηπέσας Ιζαμπώ, η οποία ενέπνευσε τον Άγγελο Τερζάκη να γράψει το πασίγνωστο ρομαντικό μυθιστόρημά του. Καθώς ανηφορίζουμε προς την είσοδο του κάστρου, περνάμε μέσα από τα γραφικά δρομάκια της παλιάς πόλης και την παλιά αγορά της . Ωστόσο παρά την καταστροφική επέλαση του Εγκέλαδου διακρίνονται στα κτίσματα που έμειναν όρθια τα απομεινάρια της ακμής της Καλαμάτας των αρχών του εικοστού αιώνα. Πριν περάσουμε την κεντρική θολωτή πύλη , παρατηρούμε πάνω απ’ την καμάρα το λιοντάρι του Αγίου Μάρκου, που ήταν το σύμβολο των Ενετών. Το κάστρο έχει δύο οχυρωματικές περιβόλους και ένα εσωτερικό φρούριο. 
Στο βορειο ανατολικό άκρο του, έχουν βρεθεί πριν το 1948 από τον Γάλλο ερευνητή Μπον , λείψανα βυζαντινού ναού, που ήταν σταυροειδής, εγγεγραμμένος με νάρθηκα. Μάλλον πρόκειται για καθολικό μονής που ορισμένοι την ταυτίζουν με την Παναγία την Καλομάτα απ’ την οποία κατά τον Νικόλαο Πολίτη πήρε το όνομά της η βυζαντινή πόλη. Στα ριζά του κάστρου, βρίσκεται ο ημισπηλαιώδης ναός, του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, ο οποίος χρονολογείται μάλλον στους Υστεροβυζαντινούς χρόνους και έχει κάποια λείψανα τοιχογραφιών, αλλά όπως μας πληροφόρησαν οι φίλοι που μας ξεναγούν, δεν έχει ακόμη μελετηθεί Χάρι στη φιλόδοξη πολιτική της οικογένειας των Βιλαρδουίνων, τα μέλη της οποίας τάφηκαν εδώ, η πόλη της Καλαμάτας , οχυρώθηκε, αναπτύχθηκε και γνώρισε κατά τον μεσαίωνα, μεγάλη ακμή.
Το φρούριο έγινε περίφημο και περιήλθε στην κυριότητα πολλών κατακτητών, ώσπου η πόλη αγοράστηκε από τον Νικόλαο Ατζαγιόλι το 1311 και αργότερα από τον ηγεμόνα του Τάραντος , Ροβέρτο , ο οποίος έφερε τον τίτλο του αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης. Γύρω στα 1400 η Καλαμάτα μαζί με άλλες πόλεις της Μεσσηνίας , κατελήφθησαν από τους Παλαιολόγους της Πελοποννήσου και το 1460 από τους Τούρκους οι οποίοι λίγο αργότερα κατέστρεψαν το κάστρο της , για να μη χρησιμοποιείται ως ορμητήριο από επαναστάτες.Πάνω στο τωρινό απομεινάρι του κάστρου, έχει γίνει ένα μικρό θεατράκι, το οποίο φιλοξενεί τα καλοκαίρια παραστάσεις και εκδηλώσεις των πολλών πολιτιστικών συλλόγων που δραστηριοποιούνται στην πόλη.Ψηλά από το φρούριο, απολαμβάνουμε τη θέα της όμορφης πόλης , που είναι πνιγμένη στο πράσινο , <<Γη Μακαρία >> , όπως την αποκάλεσε ο Παυσανίας , πόλη φωτεινή καθώς λάμπει κάτω απ’ τον εκτυφλωτικό ήλιο του νότου ,που ανατέλλει πάντα αργοπορημένος , καθώς πρέπει να υπερκεράσει τον επιβλητικό όγκο του Ταϋγέτου.
Κατηφορίζοντας προς το κέντρο , διαπιστώνουμε ότι διαθέτει καλή ρυμοτομία, με άνετους δρόμους, μεγάλα πάρκα μια από τις μεγαλύτερες πλατείες που έχουμε δει στην ελληνική επαρχία και αρκετά καλοσυντηρημένα παλιά αρχοντικά. Οι πλατείες κοσμούνται με ανδριάντες των αγωνιστών του εικοσιένα, καθώς από εδώ ξεκίνησε η Ελληνική Επανάσταση. Στην πλατεία της 23ης Μαρτίου αντικρίζουμε το ιστορικό εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων που έχει χτιστεί το 1317 από τον αυτοκράτορα Ανδρόνικο. Στον βυζαντινό αυτό ναΐσκο στις 23 Μαρτίου 1821 ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης μαζί με τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, τον Παπαφλέσσα και άλλους αγωνιστές, επικεφαλής 2000 μανιατών, κατέλαβαν την Καλαμάτα από τους Τούρκους και κήρυξαν την έναρξη του εθνικο απελευθερωτικού αγώνα.Εδώ αποφασίστηκε η συγκρότηση επαναστατικής επιτροπής, που ονομάστηκε Μεσσηνιακή Γερουσία και συντάχθηκαν τα δύο πρώτα έγραφα προκηρύξεις, ένα προς <<Ευρωπαικάς αυλάς>> και ένα που απευθυνόταν στους Αμερικανούς και τους ενημέρωνε για τις αποφάσεις της << Μεσσηνιακής Συγκλήτου και του φιλογενούς στρατηγού των σπαρτιατών Π. Μαυρομιχάλη >>. Τον Αύγουστο του 1821 στην Καλαμάτα τυπώθηκε η πρώτη εφημερίδα του αγώνα, η << Σάλπιγξ Ελληνική >>με εκδότη τον Θεόκλητο Φαρμακίδη. Από τα χρόνια της επανάστασης μέχρι και σήμερα η μεσσηνιακή πρωτεύουσα παρά τις καταστροφές που έχει υποστεί, καταφέρνει να ξεπερνάει τα προβλήματα , έχοντας μετατραπεί σε πόλη σύμβολο σθένους και θέλησης.
Να πας στην Καλαμάτα-Γεωτρόπιο 158
Η κεντρική οδός Αριστομένους , που ενώνει την παλιά πόλη με την παραλία και είναι η καρδιά της εμπορικής κίνησης της Καλαμάτας , μας οδηγεί στο πάρκο του ΟΣΕ που έχει δημιουργηθεί σε μια τεράστια έκταση , που κάποτε ήταν τα μηχανοστάσια , με τα παλιά βαγόνια και τις ατμομηχανές των τραίνων να αποτελούν στολίδια μιας άλλης εποχής, αλλά και λειτουργικούς χώρους παιχνιδιού για τους μικρούς επισκέπτες. Το πάρκο είναι μια πανέμορφη όαση με τεχνητούς λόφους, λίμνες και συντριβάνια και καθώς το καλοκαίρι εδώ διαρκεί περισσότερο και ο ήλιος της Μεσόγειου είναι πιο καυτός, αποτελεί πηγή δροσιάς για τους καλαματιανούς. Αφήνουμε τη δροσιά τις πάπιες και τη συναυλία των πουλιών και κατευθυνόμαστε στην καρδιά του ιστορικού κέντρου της πόλης για μια επίσκεψη στο Μπενάκειο Αρχαιολογικό Μουσείο που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Μπενάκη και Παπάζογλου. To μουσείο, είναι ένα αληθινό κόσμημα για την Καλαμάτα, καθώς η θαυμάσια αρχαιολογική του έκθεση, με τα σπάνια και πλούσια ευρήματα έχει αποτελέσει ένα αρμονικό σύνολο με το ιστορικό διατηρητέο κτίριο. Πρόκειται για ένα οίκημα ενετικού τύπου, από τα αξιολογότερα της πόλης το οποίο στεγάζει μια πλούσια συλλογή αρχαιοτήτων που προέρχονται από διάφορες περιοχές της Μεσσηνίας και χρονολογούνται από την εποχή του Χαλκού μέχρι τους Ρωμαϊκούς Χρόνους. Το όνομά του το οφείλει στον Αντώνιο Μπενάκη, ιδρυτή του ομώνυμου μουσείου της Αθήνας και δωρίστηκε στην αρχαιολογική Υπηρεσία από τους κληρονόμους του το 1962, ύστερα από δική του επιθυμία. Στο διώροφο αρχοντικό της ιστορικής οικογένειας Κυριακού, στεγάζεται το Λαογραφικό και Ιστορικό Μουσείο το οποίο εκθέτει αρχειακό υλικό και αντικείμενα των επωνύμων και ανωνύμων αγωνιστών του ’21. Στον εκθεσιακό χώρο του ισογείου υπάρχουν πληροφορίες και εικόνες από τη ζωή της παλιάς Καλαμάτας καθώς και μικρές αλλά σημαντικές ενότητες που ανασυνθέτουν την εικόνα του παραδοσιακού τρόπου ζωής και ο ργάνωσης της περιοχής.
Να πας στην Καλαμάτα-Γεωτρόπιο 158
Αφήνουμε το ιστορικό κέντρο της πόλης και με κατεύθυνση προς την παραλία, λίγο πριν το λιμάνι αντικρίζουμε δεξιά μας να υψώνονται οι τεράστιοι σκούροι όγκοι των παλιών Κυλινδρόμυλων Μεσσηνίας <<Ευαγγελίστρια>>,σύμβολα ,μαζί με τις καπνοβιομηχανίες και το εργοστάσιο Οίνων και Οινοπνευμάτων της εκρηκτικής εμπορικής και βιομηχανικής ανάπτυξης της Καλαμάτας των αρχών του εικοστού αιώνα. Η ανάπτυξη αυτή ήταν η συνέχεια της οικονομικής ευμάρειας που είχαν δημιουργήσει οι <<φάμπρικες>>του μεταξιού στην πόλη , ενός προϊόντος που αποτέλεσε σύμβολο της νεώτερης ιστορίας της, καθώς όλον τον 19ον αιώνα μέχρι τις αρχές του 20ου αποτελούσε το κύριο εξαγώγιμο προϊόν της περιοχής. Το φυτώριο της τοπικής οικοτεχνίας αναπτύχθηκε μέσα από το περίφημο εργαστήρι της μονής Καλογραιών , του Αγίου Κωνσταντίνου. Στα τέλη του 19ου αιώνα οι μοναχές έχουν υπό την επίβλεψή τους περίπου 100 μαθητευόμενες νέες κοπέλες και παράγουν μαζί με την οικιακή υφαντουργία τα περίφημα και πολυβραβευμένα καλαματιανά μαντίλια. Την παράδοση σήμερα συντηρούν τα λιγοστά αλλά εκλεκτά υφαντά και μεταξωτά της μονής του Αγίου Κωνσταντίνου που εξακολουθούν να μας θυμίζουν το παραδοσιακό τραγουδάκι:
<< Σαν πας στην Καλαμάτα
και ‘ρθείς με το καλό
φέρε μ’ ένα μαντίλι να δένω στο λαιμό >>
Σύμβολο της εμπορικής και βιομηχανικής ακμής των αρχών του 20ου αιώνα το μεγάλο εμπορικό λιμάνι της Καλαμάτας, γίνεται ο σύνδεσμος της πόλης με τα μεγάλα κέντρα της Μεσογείου , του Αιγαίου, και της Κασπίας θάλασσας . Τα βασικά αγροτικά προϊόντα της Μεσσηνίας αλλά και ολόκληρης της νότιας Πελοποννήσου όπως τα σύκα και η μαύρη σταφίδα μαζί με τα βιομηχανικά προϊόντα φεύγουν απ’ εδώ για τις αγορές του κόσμου και από εκεί καταφθάνουν πρώτες ύλες και σύγχρονος μηχανολογικός εξοπλισμός που δημιουργούν μεγάλη οικονομική ανάπτυξη στην Καλαμάτα η οποία σε κοινωνικό επίπεδο εκδηλώνεται με την ίδρυση σχολείων, συλλόγων και την έκδοση μεγάλου αριθμού εφημερίδων και εντύπων. Θαυμάσια δείγματα αυτής της ακμής αποτελούν σήμερα τα νεοκλασικά κτίρια του λιμανιού στα οποία στεγάζονται το Τελωνείο, το Λιμεναρχείο και το Ταχυδρομικό γραφείο της παραλίας. Μετά τον πόλεμο το λιμάνι νεκρώνεται. Οι περισσότερες καπνοβιομηχανίες κλείνουν, το 1960 διαλύεται το μεγάλο εργοστάσιο οίνων και οινοπνευμάτων, οι αλευρόμυλοι <<Ευαγγελίστρια>>, σταματούν τη λειτουργία τους και τα άλλοτε ανάρπαστα στο εξωτερικό αγροτικά προϊόντα όπως τα σύκα και η σταφίδα δε βρίσκουν πια αγορές.
Να πας στην Καλαμάτα-Γεωτρόπιο 158
Η ζωή αλλάζει και μπορεί το όραμα της βιομηχανικής ανάπτυξης της πόλης να χάθηκε, η Καλαμάτα όμως αναζητεί νέους προσανατολισμούς σε άλλους τομείς όπως είναι ο πολιτισμός και ο τουρισμός. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 έχουν αρχίσει να δημιουργούνται νέοι πολιτιστικοί θεσμοί όπως το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Καλαμάτας και η Δημοτική Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης με τομείς χορού, εικαστικών και μουσικής. Τον Φεβρουάριο του 1995 το ΥΠΠΟ και ο Δήμος Καλαμάτας με σκοπό την πολιτιστική εξειδίκευση της πόλης δημιούργησαν το <<Διεθνές Κέντρο Χορού>>, το οποίο οργανώνεται τα τελευταία χρόνια με μεγάλη επιτυχία. Στο ΔΙΚΕΧΟ παρουσιάζονται τα νέα διεθνή ρεύματα , ενισχύεται η εγχώρια χορογραφία και γίνονται εκπαιδευτικά σεμινάρια πάνω στο χορό. Με τη δημιουργία παράλληλα, στη δυτική παραλία μεγάλης και σύγχρονης μαρίνας σκαφών, με την πεντακάθαρη βραβευμένη μήκους περίπου τριών χιλιομέτρων παραλία της με το ξεχωριστό περιβάλλον της καθώς συνδιάζει σε πολύ μικρή απόσταση το βουνό την θάλασσα και τους ιστορικούς και αρχαιολογικούς τόπους έχει χαράξει νέους δρόμους για ανάπτυξη ποιοτική που να καλύπτει σύγχρονες ανάγκες. Πριν αποχαιρετήσουμε την όμορφη νύμφη της Μεσσογείου, ακολουθούμε μετά από παρότρυνση των καλαματιανών φίλων την διαδρομή της ανάβασης στον Ταΰγετο για ν’ απολαύσουμε την μαγευτική θέα από το βουνό. Ο ήλιος ετοιμάζεται να κρυφτεί πίσω απ’ το Λυκόδημο, το ήμερο βουνό της Πυλίας , αφήνοντας το μούχρωμα να σκεπάσει σαν πέπλο αρχαϊκής κόρης τον ελαιόκαμπο, ένα πέπλο που ξεκινάει από το όρος Ιθώμη και καταλήγει στην ήρεμη και γαλήνια θάλασσα και στην πόλη που καθώς αρχίζει να φωτίζεται απ’ τα ηλεκτρικά της φώτα μοιάζει σα να πυρακτώνει την φανταστική ρομφαία που σχηματίζει η απέραντη αμμουδιά του Μεσσηνιακού κόλπου.
ΚΑΣΤΟΡΙΑ Η όμορφη πόλη πάνω στη λίμνη
ΚΑΣΤΟΡΙΑ Η όμορφη πόλη πάνω στη λίμνη
ΚΑΣΤΟΡΙΑ Η όμορφη πόλη πάνω στη λίμνη!
Κείμενα Κώστας Χριστοφιλόπουλος
Φωτογραφία Βασίλης Λάππας
Επιμέλεια classic63
Προικισμένη από τη φύση όπως είναι, η περιοχή της Καστοριάς, μαγεύει τους φυσιολάτρες με την απαράμιλλη ομορφιά του και την πλούσια χλωρίδα και πανίδα του. Το έδαφος είναι ορεινό και προσφέρεται για πολλές εναλλακτικές δραστηριότητες όπως πεζοπορία και ορειβασία. Περιτριγυρισμένη από βουνά η λίμνη της Καστοριάς, είναι ο πολυτιμότερος θησαυρός της πόλης, αλλά και της ευρύτερης περιοχής και προβάλλεται τόσο ως τόπος αναψυχής όσο και ως βιότοπος.
Η πόλη της Καστοριάς είναι χτισμένη στο δυτικό τμήμα μιας μικρής χερσονήσου που εισχωρεί σαν γλώσσα στη λίμνη, με αποτέλεσμα, ο αδαής επισκέπτης που δεν έχει δει χάρτη, να βρίσκεται ξανά και ξανά στα ίδια σημεία της πόλης και μάλιστα μπροστά στις όχθες της λίμνης της, έχοντας χάσει κάθε προσανατολισμό. Αυτός ίσως είναι κι ένας από τους λόγους της γοητείας της Καστοριάς, που θεωρείται μία από τις γραφικότερες ελληνικές πόλεις, ή αλλιώς ο παράδεισος του φωτογράφου!
Είναι χτισμένη, σε υψόμετρο 703 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας, ανάμεσα στα βουνά Βίτσι και Γράμμο, περιβάλλεται από τη λίμνη της και συνδέεται με την ξηρά μέσω μιας ευρύτερης λωρίδας γης από επιχωματώσεις, δίνοντας την εντύπωση νησιού.
Στην μακραίωνη ιστορία της, γνώρισε πολιορκίες και κατακτήσεις από Βουλγάρους, Νορμανδούς και Τούρκους, διατηρώντας όμως μέχρι σήμερα σημαντικό αριθμό βυζαντινών εκκλησιών, κειμηλίων και αρχοντικών ως τεκμήρια της κατά καιρούς ακμής της, λόγω της επιτυχημένης εμπορίας και διακίνησης των γουναρικών σε σημαντικά κέντρα της Ευρώπης. Συγκεκριμένα, η γουνοποιία και τα είδη παραγωγής της άνθισαν πολύ με αποτέλεσμα οι Καστοριανοί να εξαπλωθούν σε πολλές χώρες του κόσμου όπως Ιταλία, Γερμανία, Ισπανία δημιουργώντας αξιόλογες παροικίες.
Διαβάστε και αυτό…
Η Καστοριά με τις περίπου 80 εκκλησίες της είναι η μόνη πόλη στην Ελλάδα που σώζει σε μεγάλο βαθμό αδιάλειπτα τη βυζαντινή και μεταβυζαντινή μνήμη. Με εξαίρεση το Άγιον Όρος, μόνο στην Καστοριά υπάρχουν φορητές εικόνες της Κρητικής Σχολής και μάλιστα πρώιμης χρονολογίας. Οι εκκλησίες, οι τοιχογραφίες οι φορητές εικόνες και τα αρχοντικά, είναι μάρτυρες οικονομικής ακμής και πολιτισμού σχεδόν 10 αιώνες περίπου. H ανέγερση των εκκλησιών της Καστοριάς, όπως του Αγίου Γεωργίου (1085) από τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Αλέξιο Κομνηνό, συνεχίστηκε από την εκάστοτε τοπική αριστοκρατία, όπως οι εκκλησίες των Αγίων Αναργύρων και του Νικολάου Κασνίτζη. Το μοναστήρι της Μαυριώτισσας του 11ου αιώνα είναι τοιχογραφημένο και στην εξωτερική όψη, όπως συνηθίζεται στη Βόρεια Ελλάδα και στα Βαλκάνια. Στις τοιχογραφίες του ναού, επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας, είχαν αφαιρεθεί τα μάτια από όλα τα εικονιζόμενα πρόσωπα.
Η λίμνη της Καστοριάς, λιγότερο γνωστή ως λίμνη Ορεστιάδα, αποτελεί στολίδι της ευρύτερης περιοχής, έχει κηρυχθεί «Μνημείο Φυσικού Κάλλους» από το Υπουργείο Πολιτισμού και είναι ενταγμένη στο Ευρωπαϊκό Δίκτυο «Φύση 2000».
Η έκτασή της είναι περίπου 28 τετραγωνικά χιλιόμετρα και το μέγιστο βάθος της περίπου 9,5 μέτρα. Είναι υγρότοπος μεγάλης σημασίας για τα υδρόβια, αλλά και για άλλα πουλιά και χρησιμεύει ως περιοχή αναπαραγωγής, διατροφής και διαχείμανσης. Επίσης συντηρεί πλούσια ορνιθοπανίδα που περιλαμβάνει σπάνια και απειλούμενα είδη, περίπου 200, όπως λαγγόνες, αργυροπελεκάνους, ερωδιούς, αργυροπελεκάνους, προστατευόμενα από τη διεθνή και εθνική νομοθεσία.
Τέλος, γύρω από τη λίμνη υπάρχουν παρόχθια δάση υδρόφιλων δέντρων, που συνιστούν έναν από τους σπανιότερους οικότοπους της Ευρώπης.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον προκαλεί, το Σπήλαιο του Δράκου που βρίσκεται στις όχθες της λίμνης, στους πρόποδες του μικρού βουνού που δημιουργεί την χερσόνησο. Σύμφωνα με την παράδοση, η σπηλιά είναι ένα χρυσωρυχείο το οποίο φύλαγε, άγρυπνος φρουρός, ένας δράκος. Ο επισκέπτης θα συναντήσει λίμνες και σπάνιους σχηματισμούς σταλακτιτών που γίνονται προσβάσιμα με πέντε διαδρόμους – σήραγγες και δύο κατασκευασμένες γέφυρες.
Μαζί με τη λίμνη της, ευρύτατα γνωστό χαρακτηριστικό της πόλης είναι η δραστηριοποίηση των κατοίκων της για περισσότερα από πεντακόσια χρόνια στην τέχνη της γουναρικής.
Δείγματα της λαμπρής άνθησης της βιοτεχνικής και εμπορικής δραστηριότητας των κατοίκων της Καστοριάς κατά τη διάρκεια ιδιαίτερα του 18ου αιώνα, αποτελούν τα πολυάριθμα πανύψηλα αρχοντικά της καμωμένα για τις βιοτικές ανάγκες των ενοίκων της. Ήταν τότε που υπογράφηκαν διάφορες διεθνείς συνθήκες και επεκράτησε ειρήνη και ελευθερία επικοινωνίας στα Βαλκάνια και στην Ευρώπη. Παρουσιάζουν ακόμα και σήμερα ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ως οικιστικό σύνολο. Με εσωτερικούς χωρισμένους λειτουργικούς χώρους, εσωτερικές διακοσμήσεις, περίτεχνα ξυλόγλυπτα στα σανιδώματα στις οροφές, πολύχρωμους υαλωτούς φεγγίτες υψηλής αισθητικής, ζωφόρους κατάκοσμους, πλήθος φυτομορφικών διακοσμήσεων και ρόμβων δημιουργούν και συνθέτουν ένα ιδιότυπο εσωτερικό χώρο, που βρίσκει την καλύτερη έκφρασή του στην Καστοριά, ένα ιδιότυπο μακεδονικό ρυθμό.
Απέναντι από την Καστοριά, στις όχθες της λίμνης, βρίσκεται ο προϊστορικός οικισμός του Δισπηλιού, που άκμασε στα βυζαντινά χρόνια, αφήνοντας πλούσια κληρονομιά. Είναι ένα όμορφο γραφικό χωριό που πήρε το όνομά του από το σπήλαιο που βρίσκεται σε απόσταση μόλις 500 μ. από τον οικισμό και παρουσιάζει μεγάλο τουριστικό ενδιαφέρον για τον Λιμναίο Προϊστορικό Οικισμό που ανακαλύφθηκε εκεί.
Διαβάστε και αυτό…
ΚΑΣΤΟΡΙΑ Η όμορφη πόλη πάνω στη λίμνη
Περισσότερα....
Λαογραφικό Μουσείο Τατιάνας Ντέρου
Περισσότερα....
Το Αρχοντικό του Δόλγκηρα
Περισσότερα....
Συλλογή Φωτογραφίας ΣΙΑΤΙΣΤΑ
Περισσότερα....
Σιάτιστα η Αρχόντισσα
Περισσότερα....ΚΑΣΤΟΡΙΑ Η όμορφη πόλη πάνω στη λίμνη
Εάν σας άρεσε το αφιέρωμα, παρακαλώ μοιραστείτε το με φίλους κοινοποιήστε το στα social media. Η δύναμη του ιστολογίου είναι οι αναγνώστες του…..εσείς.
Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή και αναδημοσίευση μέρους ή ολόκληρου άρθρου του περιοδικού. Δεν επιτρέπεται και η αναμετάδοση των ηχητικών κειμένων μας σε οποιαδήποτε μορφή και προβολή, δίχως τη γραπτή αδείας μας.
Μπορείτε και εσείς αν θέλετε να μας στείλετε τις δίκες σας φωτογραφίες από την Καστοριά για να εμπλουτίσουμε την Συλλογή μας και το άρθρο
Σφάλμα: Η φόρμα επικοινωνίας δε βρέθηκε.
Η Σαντορίνη
Τι είναι αυτό που την κάνει αγαπημένο προορισμό; Είναι η φυσική ομορφιά της, η ιστορία της, το ηφαίστειο. Η ιστορία της είναι πολύ μεγάλη…
Περισσότερα
Άγιος Γεώργιος Ιωαννίνων
Η μνήμη του τιμάται στις 17 Ιανουαρίου και αποτελεί τον πολιούχο Άγιο της πόλης των Ιωαννίνων και της γενέτειράς του, του χωριού Άγιος Γεώργιος Γρεβενών.
Περισσότερα