ΩΔΗ ΣΤΗ ΦΥΣΗ

ΩΔΗ ΣΤΗ ΦΥΣΗ

ΩΔΗ ΣΤΗ ΦΥΣΗ

Κείμενα Φωτογραφία   ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΑΠΠΑΣ

Το  μεγαλείο της ηπειρωτικής  υπαίθρου  με τις απρόσμενες εναλλαγές, την εντυπωσιακή    πολυχρωμία, με τις κορυφές των βουνών να χάνονται  μέσα στα σύννεφα, λουλούδια ν`ανθίζουν μέσα στην πέτρα, κρυστάλλινα νερά  μέσα από τις αναρίθμητες πηγές, τα παιχνίδια του ήλιου μέσα στα γαλήνεα νερά μιας λίμνης,  την θαυμαστή αρχιτεκτονική  των σπιτιών και των εκκλησιαστικών  μνημείων, αυτά είναι λίγα απ` αυτά που θα μαγέψουν τον επισκέπτη τα πανέμορφα χωριά των ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Η γραφή είναι δύσκολη, και δεν προσφέρεται για ερμηνείες πρόχειρες. Για να το νιώσεις πρέπει να το δεις, χρειάζεται ν` ανέβεις στις βουνοκορφές ν` αφήσεις το μάτι  να πλανηθεί, να καταδυθείς στα έγκατα τις ιστορίας, για ν` ανασύρεις απ` εκεί  θησαυρούς  αρίφνητους,  να σεργιανίσεις στα έρημα   καλντερίμια  των χωριών του, με συντροφιά  τις μνήμες των ανθρώπων, για να πιάσεις  τον παλμό  μιας εποχής  που  χάθηκε, χωρίς ελπίδα επιστροφής. Να περπατήσεις  και να σκαρφαλώσεις σε απόκρημνες πλαγιές της παρθένας φύσης , σπάνια απόλαυση στην εποχή μας. Ο Βίκος έχει πολλά μυστικά, και μόνο οι άνθρωποι που έγιναν ένα με  αυτόν τα γνωρίζουν. Το θέαμα είναι βέβαια δημιουργός συναισθημάτων σ` αυτή τη διαδρομή των αιώνων.

Στα πανέμορφα αυτά χωριά, και τις γύρω περιοχές, όπου από μικρός έκανα τα πρώτα μου βήματα στη φωτογραφία, αφιερώνοντας απεριόριστο χρόνο σε όλους αυτούς τους ατελείωτους περιπάτους μου, όπου πάντα πίστευα ότι είμαι ο μοναδικός που γνωρίζει  τα πανέμορφα αυτά χωριά τόσο καλά, μα κάθε φορά που τα βήματα μου με οδηγούν εκεί να περιπλανιέμαι μέσα στα βαθύσκιωτα δάση, και στην χαράδρα του Βίκου, ανακαλύπτω και κάτι καινούργιο, κάτι πρωτόγνωρο, κάτι μοναδικό.
Έζησα από κοντά όλες τις αλλαγές των εποχών.

Τα είδα ντυμένα στα λευκά, ανέπνευσα τη μυρωδιά της πρώτης βροχής του φθινοπώρου,  ένιωσα βλέποντας τα φύλλα να πέφτουν, τη ζωή που χάνετε , για να προετοιμάσει μια καινούργια, είδα τα γυμνά  δένδρα να ντύνονται, και το χώμα να γίνεται πράσινο, τα  μπουμπούκια ν` ανθίζουν, και τα χελιδόνια να χτίζουν ξανά τις φωλιές τους στις βεράντες των ερειπωμένων σπιτιών. Αφουγκράσθηκα  τις μυστικές  κλήσεις  της γης  που κρατούσε  κοντά της σε παλιούς καιρούς τους ανθρώπους δεμένους, και ενωμένους μαζί  της. Από τα λίγα, και μοναδικά γεροντάκια,  έμαθα τις ιστορίες τους γι` αυτά που ζήσανε και είδανε μένοντας πιστοί σ` αυτό που εμείς δεν καταδεχτήκαμε ούτε καν να το ακούσουμε.

Στους ατελείωτους περιπάτους μου, γνώρισα και αγάπησα τα Ζαγοροχώρια, πόνεσα βλέποντας την αδιαφορία μας προς το τοπίο, την καταπάτηση και καταστροφή των εκκλησιαστικών μνημείων, την παραχάραξη της ιστορίας και του πολιτισμού του  εθνικού  μας σε ομορφιά πλούτου. Ένιωσα την ανάγκη, που έχουν να μας έχουν όλους κοντά τους, για να μπορέσουμε να διατηρήσουμε και να προστατέψουμε ζωντανό αυτόν τον εθνικό μας πλούτο, που κράτησε με θυσίες στον τόπο αυτό επί αιώνες τον πολιτισμό του, και την ιστορία  του.

Δεν θα μπορέσω να ξεχάσω τις ατελείωτες ώρες καθισμένος στην άκρη στο βάλτο λίγο έξω από το χωριό Κουκλιοί, περιμένοντας  να δω  μια καινούργια μέρα ν` αρχίζει, με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου να ξεπροβάλουν σε όλο τους το μεγαλείο, πίσω από τα κλαδιά των δένδρων, μέσα από την πρωινή ομίχλη, ακούγοντας την χαρμόσυνη καλημέρα των πουλιών, και το αεράκι να  σχίζει τις καλαμιές του βάλτου, απολαμβάνοντας την πλούσια πολυχρωμία, και τα παιχνίδια του ήλιου μέσα στα γαλήνεα νερά του, την ψυχική ηρεμία που τόσο πολύ ανάγκη την έχουμε και δεν μπορούμε να την βρούμε εδώ στις μεγάλες πόλεις  του τσιμέντου και του καυσαερίου.
Το δέος που νιώθεις αντικρίζοντας την θεογέφυρα  με τα ορμητικά νερά, και τα πανύψηλα πλατάνια , μέσα στο χρόνο και στο χώρο, που όταν τα κοιτάς από κάτω, νιώθεις το μεγαλείο τους και την προσπάθεια  ν` αγγίξουν  με τα κλαδιά τους  τον ήλιο.

Το  παλιό Μαυρονόρος, μια μεγαλοπρεπή παρουσία  στην κορυφή του βουνού, εγκαταλελειμμένο από τους κατοίκους του στις αρχές του αιώνα μας , ατενίζει  επιβλητικά   από ψηλά την μοίρα και των  υπολοίπων  χωριών. Ήτανε  Άνοιξη όταν  τα βήματα μου με οδήγησαν  για πρώτη φορά  κοντά του, και το μόνο που αντικρίζεις μέσα από την νεκρική σιγή που πλανιέται πάνω από το χωριό, είναι  λίγα λουλούδια  ανθισμένα στις πόρτες και τα παράθυρα των   μισογκρεμισμένων  σπιτιών, από τη φθορά  του χρόνου. Σπίτια διώροφα αρχοντικά,  με τις αυλές και τα τζάκια έτοιμα  να μας δεχθούν και πάλι κοντά τους, για να μας  μιλήσουνε  για  την ιστορία τους, και τον πολιτισμό τους, που άντρωσαν  με θυσίες τόσα χρόνια.  Η πληγή δεν έκλεισε , παρέμεινε  εκεί, για να μαρτυράει  τις χθόνιες λειτουργίες σ` εποχές που χάνονται στα βάθη της αιωνιότητας. Φεύγοντας  το μήνυμα παραμένει βαθιά μέσα στην  καρδιά, και ο φόβος  για το αύριο πιο μεγάλος .

Η Δρακόλιμνη μια μοναδική νότα, συνθέτει και αυτή  με την σειρά της την μαγεία του πανέμορφου αυτού  τοπίου .  Η μαγεία του άγνωστου, το αμέτρητο βάθος της , οι μύθοι  που την ακολουθούν , όλα αυτά συνθέτουν  την μοναδικότητα του  παρθένου τοπίου. Η ανάβαση είναι δύσκολη και απαιτεί πολλές ώρες, η καλύτερη εποχή  χωρίς περιπέτειες είναι τον μήνα  Αύγουστο. Νερό για την ανάβαση δεν θα χρειαστούμε, οι πηγές είναι πολλές  και το νερό πόσιμο. Το καταφύγιο παραμένει ανοικτό τους περισσότερους μήνες του έτους.

Ο πολυσύνθετος σχεδιασμός του τοπίου, μέσα στην χαράδρα του Βίκου, μαρτυράει τον πραγματικό καλλιτέχνη, τη φύση, που έμαθε να συγκλονίζει τον περπατητή με τις πινελιές της, και να τον ανταμείβει  για την αγάπη που της δείχνει, και αν είναι τυχερός  πράγμα πολύ δύσκολο, ίσως  δη και το μύκητα Πνεύμονα . Ένα μύκητα, μοναδικό στην Ελλάδα, κρυμμένο μέσα σε μικρές σπηλιές, που για να επιβιώσει  πρέπει η μόλυνση του περιβάλλοντος να είναι στο μηδέν, όπως είναι στην χαράδρα του Βίκου.
Αφθονότερα όμως τα Βυζαντινά μνημεία, μοναστήρια και εκκλησίες , εγκαταλελειμμένα στην τύχη τους  και στον χρόνο, με αναρίθμητους  θρησκευτικούς  θησαυρούς.
Η ιερά μονή Στομίου χτισμένη το 1412 σε μια εξέδρα  της Γκαμήλας, στη χαράδρα του Αώου.
Η  ιερά μονή Σπηλαιώτισσας  στην Αρίστη χτισμένη το 1579, μεγαλοπρεπή, υπερήφανη, χτισμένη  πάνω στα βράχια, με πολλές Αγιογραφίες, και κειμήλια
Η ιερά μονή της Αγίας Παρασκευής στο Μονοδένδρι  χτισμένη μέσα στην χαράδρα του Βίκου το 1412  με μοναδική θέα προς την χαράδρα του Βίκου.
Η  ιερά μονή  Σωσίνου στο Παρακάλαμο  με άγνωστη ημερομηνία ίδρυσης,  και πολλά ακόμη εκκλησιαστικά μνημεία  που μαρτυρούν την αγάπη και το σεβασμό  των προγόνων  μας προς την θρησκεία  μας.

Μην  πεις ποτέ ότι με όλα αυτά τελείωσες . Οι εκπλήξεις στα πανέμορφα  αυτά χωριά δεν τελειώνουν ποτέ , η πνοή των ανθρώπων πλανιέται διάχυτη, πάνω από τα ερειπωμένα χωριά αποτυπωμένη  στα άψυχα,  για να μαρτυρούν τις μνήμες που επιβιώνουν, από το βάλσαμο που έχυσε η φύση  μέσα από τα σπλάχνα των βράχων.
Στα πανέμορφα αυτά χωριά, το κακό  δεν έχει πάρει ακόμη μεγάλες διαστάσεις, το μεγάλο χτύπημα είναι στο ζωικό μας πλούτο που τείνει  με εξαφάνιση, από την ασυδοσία των ντόπιων και ξένων που κυνηγούν δίχως μέτρο και συμπόνια .
Η επενέργεια εδώ είναι μεγάλης διάρκειας δίχως θορύβους  και ξέρει να συγκλονίζει τον άνθρωπο που είναι κατά μεγάλο μέρος δημιούργημα του τόπου που ζει.

Ωδή στη Φύση

Εάν σας άρεσε το αφιέρωμα,  παρακαλώ μοιραστείτε το με φίλους. Η δύναμη του ιστολογίου είναι οι αναγνώστες του…..εσείς.

Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή και αναδημοσίευση μέρους ή ολόκληρου άρθρου του περιοδικού. Δεν επιτρέπεται και η αναμετάδοση των ηχητικών κειμένων μας σε οποιαδήποτε μορφή και προβολή, δίχως τη γραπτή  αδείας μας.