Ζαραβίνα- ένα διαμάντι στο Πωγώνι Vassilis Lappas Photography
ΗΠΕΙΡΟΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΑΞΙΩΝ-01

ΗΠΕΙΡΟΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΑΞΙΩΝ

ΗΠΕΙΡΟΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΑΞΙΩΝ

Κείμενα-Επιμέλεια κειμένων

Φωτογραφία-Video-Time lapse Vassilis Lappas (Movies Pixels.com)

https://www.youtube.com/watch?v=IEI2dvKnJvg

 

 

ΗΠΕΙΡΟΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΑΞΙΩΝ
Το Γεφύρι του Γκρέτσι

 ΗΠΕΙΡΟΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΑΞΙΩΝ ο τίτλος αυτού του κειμένου οφείλεται σε μια καινούργια εξόρμηση στην Ήπειρο. Αυτή τη φορά  άντλησα δύναμη από την επίσκεψή μου σ’ αυτό το μαγικό τόπο, όπου η Φύση εξακολουθεί να υπηρετεί τα οράματά μας, διώχνει τους καθημερινούς μας φόβους και τις ανασφάλειες μας, ενώ μας ενθαρρύνει να κρατήσουμε μέσα μας κάθε τι το αυθεντικό και να αντισταθούμε στην ευτέλεια και στην μικροπρέπεια. Σημάδια των χαλεπών καιρών…. Σε ένα σκηνικό γραφικότητας και επερχόμενης δήθεν ευμάρειας, η Ελλάδα ζει στη πραγματικότητα  τον θανατηφόρο ευνουχισμό των ζωντανών της ικμάδων.

 

ΗΠΕΙΡΟΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΑΞΙΩΝ-02    Ξεκινήσαμε  από τη Μονή Κηπίνας, η οποία χτίστηκε το 1212 από τον Αρχιεπίσκοπο Γρηγόριο. Δίπλα στο ναό που έχει για στέγη ένα βράχο καθώς και ένα όμορφο ξυλόγλυπτο τέμπλο υπάρχει αρχονταρίκι και κελιά που είναι κυριολεκτικά τρυπωμένα στο βράχο και κρέμονται στο κενό.

ΗΠΕΙΡΟΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΑΞΙΩΝΑκολούθησε η επίσκεψη μας στα δίδυμα χωριά Καλαρρύτες- Συρράκο τα οποία μας καθήλωσαν με την επιβλητική τους γαλήνη. Αναρωτιόμουν πως η ανθρώπινη θέληση κατόρθωσε να δαμάσει το τοπίο με αποτέλεσμα τα πανέμορφα πέτρινα χωριά που βλέπαμε μπροστά μας. Οι κάτοικοι πήραν μέρος στην επανάσταση του 1821, με αποτέλεσμα τα δύο χωριά να καταστραφούν τότε ολοσχερώς από τις δυνάμεις του Χουρσίτ Πασά . Το 1854 ξεκίνησε η επανάσταση της Ηπείρου και το 1881 υπογράφηκε η συνθήκη του Βερολίνου και τα δύο χωριά πέρασαν έκτοτε στην κυριαρχία της Ελλάδας.

  Επισκεφθήκαμε τους Καλαρρύτες, όπου υπάρχει μουσείο Αργυροχρυσοχοΐας, μιας και οι κάτοικοι φημίζονται για την τέχνη τους στην ασημουργία. Αξιόλογο είναι και το καφενείο« Άκανθος» το οποίο είναι 176 ετών, αφού λειτουργεί ανελλιπώς από το έτος 1840. Η ανάβαση μας στο Συρράκο ματαιώθηκε λόγω της καταρρακτώδους βροχής, όμως δώσαμε υπόσχεση για την επίσκεψή του στο άμεσο μέλλον.

https://www.youtube.com/watch?v=jF1pJAZg4iE

 

Στον Αχέροντα ποταμό   Την επόμενη ημέρα κάναμε μπάνιο στον Αχέροντα. Ήταν μοναδικό. Ένα δέος μας τύλιγε καθώς σκεφτόμασταν ότι η βουτιά μας ήταν σ’ ένα αρχαίο ποτάμι που οδηγούσε στις πύλες του Κάτω Κόσμου. Προσπαθούσαμε να φανταστούμε το ταξίδι των ψυχών που παρέδιδε ο Ερμής στο Χάροντα, για να οδηγηθούν τελικώς στα έγκατα της Γης στον Άδη, όπου βασίλευε ο Πλούτωνας και η Περσεφόνη.

Στον Αχέροντα ποταμό  Το ρεύμα του ποταμού σε κάποια σημεία ήταν πολύ δυνατό και μας παρέσερνε, ενώ σε κάποια άλλα  σημεία τα νερά ήταν τόσο κρύα που αναρωτιόσουν αν είχες τα πόδια σου ή τα είχες χάσει.   Το ξεπέρασα όμως, αφού μου  έρχονταν  στο μυαλό στίχοι από το ποίημα της Κικής Δημουλά  «… Όσο μπόρεσα έφερα αντίσταση σ’ αυτό το ποτάμι , όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει και όσο ήταν δυνατόν, φαντάστηκα νερό στα ξεροπόταμα και παρασύρθηκα…».

 

Στον Αχέροντα ποταμό-004   Το Νεκρομαντείο ή το Μαντείο των θεών του Κάτω Κόσμου ήταν μια αποκάλυψη. Η παλαιότερη αναφορά του νεκρομαντείου του Αχέροντα γίνεται από τον Όμηρο στη Οδύσσεια, όταν η Κίρκη συμβουλεύει τον Οδυσσέα να συναντήσει στο Κάτω Κόσμο το τυφλό μάντη Τειρεσία και να πάρει χρησμό για την επιστροφή του στην πατρίδα.  Στην ραψωδία Λ, γνωστή ως Νέκυια,  ο  Όμηρος αφηγείται πως ο Οδυσσέας αφήνεται να τον οδηγήσει ο άνεμος, όπως του είχε υποδείξει η Κίρκη και αφού ακολούθησε με τελετουργική αυστηρότητα τις υποδείξεις της  (σπονδές, τάματα και θυσίες), πέρασε το όριο της ζωής και του θανάτου και βρέθηκε στο χώρο των νεκρών.

Στον Αχέροντα ποταμό-008 Συγκλονιστική η συνάντηση του ήρωα με την μητέρα του Αντίκλεια για την οποία δεν γνώριζε ότι είχε πεθάνει καθώς και η συνάντηση του με τον Αχιλλέα. Ο τελευταίος, όταν τον αναγνωρίζει, του λέει «…. Γέννημα του Διός, γιέ του Λαέρτη, πολυμήχανε Οδυσσέα, άφοβε, ποιο άλλο έργο φοβερότερο θα βάλει ακόμα ο νους σου; που τόλμησες να κατεβείς στον Άδη, όπου νεκροί μονάχα κατοικούν, δίχως το νου τους πια, είδωλα και σκιές βροτών που έχουν πεθάνει».

 

ΗΠΕΙΡΟΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΑΞΙΩΝ-022Αλήθεια, όλα του κόσμου τούτου, αλλά και τους νεκρούς μας, τους κουβαλάμε μέσα μας; Χωρίς, όπως λέει ο Ρίτσος, ο χώρος να στενεύει, χωρίς να βαραίνουμε. Απλά συνεχίζουμε τη ζωή τους, απ’ τις βαθιές στοές και τις έρημες ρίζες, τη δική τους ζωή, τη δική μας ακέραια στον ήλιο. Τότε ακριβώς είναι που γίνεται μια μεγάλη ησυχία, μια μεγάλη διαφάνεια  διακρίνονται πέρα τα γαλανά νησιά και τα νησίδια που ποτέ ως τότε δε φάνηκαν…

ΗΠΕΙΡΟΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΑΞΙΩΝ-020Η βραδιά έκλεισε με μια εξαιρετική παράσταση στο αρχαίο θέατρο της Δωδώνης. Τον Αγαμέμνονα του Αισχύλου.  Και το Φεγγάρι από πάνω μας να κρέμεται απειλητικό και κατακόκκινο, μιας και ζούσαμε μια έκλειψη της Σελήνης…  Με τον απόηχο των γεγονότων στο Μάτι Αττικής και τους νεκρούς συνεχώς να αυξάνονται.

Ανάμεσα στις πέτρες του αρχαίου Θεάτρου αναρωτήθηκα τι άκαμπτοι και ανάλγητοι που έχουμε γίνει; Τι μας έχει κυριεύσει; Πότε θα περάσει αυτό το τρομερό καλοκαίρι; Να έρθει ο χειμώνας, που είναι η πιο καλή εποχή του χρόνου. Μια  γενική συστολή, μια επιστροφή στο κέντρο του εαυτού μας. Συγκέντρωση, πύκνωση και σμίκρυνση…

ΗΠΕΙΡΟΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΑΞΙΩΝ   Επισκεφθήκαμε και την Καστανέα (παλιά Καστάνιανη) ένα από τα πιο ονομαστά Μαστοροχώρια. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο Άγιος Νικόλαος (1926) με το ξυλόγλυπτο τέμπλο του Χαράλαμπου Σκαλιστή, το διώροφο πετρόχτιστο σχολείο (από το 1894), το οποίο έχει να λειτουργήσει εδώ και πενήντα χρόνια, καθώς και τα τέσσερα μονότοξα γεφύρια. Τα καλντερίμια μοναδικά καθώς και η τοιχοποιία  του δείχνουν ότι πρόκειται για οικισμό μοναδικής αρχιτεκτονικής ομορφιάς.

ΗΠΕΙΡΟΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΑΞΙΩΝ    Το ίδιο βράδυ, στην πλατεία, μπροστά από τον Άγιο Νικόλαο παρακολουθήσαμε πανηγύρι με λαϊκά παραδοσιακά όργανα. Τα ηπειρώτικα πανηγύρια το καλοκαίρι αποτελούν αφορμή για αντάμωμα όλων των απανταχού Ηπειρωτών. Υπάρχει τόση ζωντάνια και τόσο κέφι. Όλοι συμμετέχουν, ενώ μπροστάρηδες στους χορούς μπαίνουν οι μεγαλύτεροι.  Οι κύκλοι των ανδρών και των γυναικών είναι πολύ όμορφοι. Μου θυμίζουν τους κύκλους της ζωής, έτσι όπως ανοίγουν και κλείνουν με το ρυθμό.  Αυτό το πολύχρωμο, θορυβώδες αντάμωμα υπό τους ήχους του κλαρίνου που παραπέμπει στην παράδοση και στις συνήθειες των προγόνων τους, είναι μοναδικό.

ΗΠΕΙΡΟΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΑΞΙΩΝ  Κάτι ανάλογο βιώσαμε και στο Δελβινάκι Ιωαννίνων. Εκεί γιόρταζαν την Αγία Παρασκευή. Τα παιδιά, σε υποδειγματική σειρά, μοίραζαν το φαγητό (γίδα βραστή με ρύζι),ενώ η λαχειοφόρος αγορά αφορούσε δύο αρνάκια, τα  οποία κληρώθηκαν σε όσους συμμετείχαν.

 

Η Ήπειρος είναι πράγματι μια Κιβωτός αξιών αλλά κυρίως της παράδοσης μας που αποτελεί τον συνδετικό μας κρίκο με τους προγόνους μας, τους οποίους τους έχουμε ήδη μέσα μας τοποθετημένους ανεξίτηλα.  Η σχέση δε με την παράδοση αυτή πρέπει να είναι ξεκάθαρη και άκρως απαραίτητη για να μην χάσουμε την Εθνική μας Ταυτότητα.

Όσο για την Ηπειρώτικη Μουσική, αυτή παντρεύεται απόλυτα με τα οράματα των απανταχού Ηπειρωτών και τις μαγικές εικόνες της Ηπειρώτικης Φύσης.

 Βασίλης Λάππας 2017 (classic63.com)

 

 

Στον Αχέροντα ποταμό

 

 

 

ΗΠΕΙΡΟΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΑΞΙΩΝ

Εάν σας άρεσε το αφιέρωμα,  παρακαλώ μοιραστείτε το με φίλους σας. Η δύναμη του ιστολογίου είναι οι αναγνώστες του…..εσείς.

 

Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή και αναδημοσίευση μέρους ή ολόκληρου άρθρου του περιοδικού. Δεν επιτρέπεται και η αναμετάδοση των ηχητικών κειμένων μας σε οποιαδήποτε μορφή και προβολή, δίχως τη γραπτή  αδείας μας.

Για άμεση επικοινωνία  | ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

 

Απόδραση στα χρώματα του παραδείσου στην Ελαφόνησο

Απόδραση στα χρώματα του παραδείσου στην Ελαφόνησο

Μόνο κάτοικοι της περιοχής και μύστες των μυστικών του που καταφθάνουν  από το εσωτερικό αλλά και το εξωτερικό, μπορούν να περιγράψουν αυτό το νησάκι της απίστευτης ομορφιάς

Περισσότερα
Τα-Μαστοροχώρια-με-γεωλογική-ματιά-Vassilis-Lappas-Photografhy-002
Στον Αχέροντα ποταμό-008

Στον Αχέροντα ποταμό

Κείμενα Φωτογραφία Βασίλης Λάππας 2010

Ο Αύγουστος σιγά σιγά μας αποχαιρετάει, ο τρύγος είναι στα φόρτε του, και εγώ είπα να κάνω μια ακόμα καλοκαιρινή εξόρμηση, τετραήμερη αυτή τη φορά Οι περισσότεροι φίλοι ζουν τις εμπειρίες τους στα νησιά αυτήν την περίοδο… μα εγώ προτίμησα να πάρω την μηχανή μου, και με τον σάκο φορτωμένο με τα φωτογραφικά μου εξαφανίστηκα!… Πάντα ήθελα να επισκεφτώ τον Αχέροντα ποταμό και την Πύλη του ¨Αδη σε αυτόν τον τόπο..

Πέρασα τα “σύνορα” Ρίου- Αντίρριου πάνω από την μεγαλειώδη γέφυρα. Φαντάζομαι όσοι το έχουν δοκιμάσει με μηχανή έμειναν ικανοποιημένοι. Άλλη αίσθηση ελευθερίας ! Και από εδώ και πέρα άρχισαν τα δύσκολα γιατί οι στροφές πολλές και η προσοχή μεγάλη. Άσε που έκανε τρομερή ζέστη. Ξεπερνώντας τα εμπόδια, έφτασα Αμφιλοχία κατά τις 4 το μεσημεράκι και είπα να κάτσω στο ταβερνοπωλείο του “Γιώργη” ξακουστό για τα μεζεδάκια και τα φρέσκα ψάρια του Αμβρακικού κόλπου, που απλωνόταν μπροστά μου και παρ` όλη την ζέστη και την υγρασία, υπήρχε μια απόλαυση στις αισθήσεις μου.

Καθώς χάζευα λοιπόν τον Αμβρακικό και την μικρή πόλη της Αμφιλοχίας, παρατήρησα στο απέναντι τραπεζάκι μία παρέα που εξέταζε έναν χάρτη και έπινε επίσης μπυρίτσες. Προσφέρθηκα να τους εξηγήσω με τα κάπως λίγα αγγλικά μου το γιατί αυτό που βλέπανε μπροστά ήταν λιμνοθάλασσα και όχι λίμνη. Αναφέρομαι στον Αμβρακικό. Επίσης τους προέτρεψα να δοκιμάσουν εκτός από την σαλάτα και κάτι σε καλαμάρι ή ακόμα καλύτερα κουτσομούρα τα οποία τελικά μάθανε να τα προφέρουν κιόλας!!! Όπως ήταν επόμενο, ενθουσιάστηκαν από τις γεύσεις και όχι μόνο. Αποφασίσαμε λοιπόν να συνταξιδέψουμε αφού δεν είχαν ιδέα για τις εκπλήξεις που κρύβει η Ελληνική φύση και ιδιαίτερα η Ήπειρος.

Ξεκινήσαμε λοιπόν κομβόι για την Πρέβεζα και περνώντας την υποθαλάσσια σήραγγα του Ακτίου, βγήκαμε στην πόλη. Είχα χρόνια να πάω στην Πρέβεζα και αναμνήσεις άρχισαν επίμονα να απασχολούν το ταξιδιάρικο μυαλό μου. Άφησα την μηχανοκίνητη παρέα μου σε ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριουδάκι δίπλα στην πόλη να βρουν κατάλυμα και οδήγησα  στον Παντοκράτωρα. Επίσης ένα μικρό χωριό ένα χιλιόμετρο μακριά.

Φωτογραφία Ημέρας Σεπτέμβριος 2018-06aΈνα από τα ωραιότερα ηλιοβασιλέματα απλωνόταν μπροστά μου κάνοντας με να νοιώθω τυχερή που έφτασα την κατάλληλη ώρα. Η περιοχή φημίζεται για τον ήλιο που δύει στο Ιόνιο και είναι πολλοί αυτοί που έρχονται μόνο και μόνο για να δουν αυτό το μεγαλείο. Καλή η Σαντορίνη…δε λέω αλλά και εγώ καλά έκανα που άλλαξα πορεία και βρέθηκα να θαυμάζω τον βυσσινί ήλιο!…καθώς η ώρα περνούσε άρχισα να νοιώθω ένα μαρτυρικό κενό στο στομάχι και η κούραση της διαδρομής με είχε εξαντλήσει. Αποφάσισα να πάρω την νέα μου παρέα και να πάμε…πού αλλού? στο λιμανάκι της Πρέβεζας, στην παλιά πόλη και να απολαύσουμε τους απίστευτους ψαρομεζέδες. Η εμπειρίες που ζήσαμε ήταν όντως μαγικές!…οι γεύσεις ανεπανάληπτες! το ούζο με την κουτσομούρα και το χταπόδι ήταν μία υπερπαραγωγή και εμείς οι κομπάρσοι.

Δείτε και αυτό…

Στον Αχέροντα ποταμόΠαντού υπήρχε κόσμος από όλες τις ηλικίες ο οποίος έκανε την περατζάδα του στην παραλία και στα σοκάκια και παντού υπήρχαν μέσα στα πόδια σου μικρά καταπληκτικά μεζεδοπωλεία. Η μύτη πήγαινε να σπάσει!…Η μυρουδιές από τον Αμβρακικό σε συνδυασμό με το βραδινό αεράκι και το ψήσιμο στις σχάρες σε έκαναν να πεθαίνεις μία εξάρτηση. Τα μάτια έκλειναν και όλο αυτό που ζούσα εκείνη τη βραδιά έπρεπε να τελειώσει αν ήθελα να ξυπνήσω νωρίς αύριο. Σε λίγο μαζεύτηκα και μαζί με μένα τα 2 ζευγάρια Γερμανών προκειμένου να εμπεδώσουν τις χορταστικές εμπειρίες πρωτόγνωρες γι αυτούς! Άντε!! γκουτεν ναχτ και τα σχετικά ..και τα λέμε πρώτα ο Θεός αύριο παιδιά.

Η νύχτα ήταν γλυκιά και πέρασε γρήγορα. Οι πρώτες πρωινές ακτίνες έπεσαν στη θάλασσα και το breakfast ήταν έτοιμο από τα εκπαιδευμένα χεράκια της Καλλιόπης της μαγείρισσας του καταλύματος. Η θέα από το μικρό μπαλκόνι στο Ιόνιο πέλαγος, ήταν απλά μαγευτική. Περιμένοντας να ξυπνήσουν και οι άλλοι, προτίμησα να κάνω ένα πρωινό μπανάκι στην παραλία Αλωνάκι μία από τις σχετικά ήσυχες για την εποχή. Η θάλασσα σχημάτιζε μικρές πισίνες ή τζακούζι. Απόλαυση πραγματική. Και ενώ ο ήλιος είχε ανέβει πλέον αρκετά και η ώρα πήγαινε 10, κατάλαβα ότι έπρεπε να βιαστώ. Δεν ήθελα να χάσω την ημέρα όλη ταξιδεύοντας. Έπρεπε να χα φύγει ήδη. Έτσι αποφάσισα να αφήσω τα παιδιά στην ησυχία τους και να συνεχίσω μόνη μου .Ξέρανε πια πού θα με βρουν!

Παίρνοντας την Ε.Ο που βρίσκεται πάνω από καταπληκτικές παραλίες, σταματούσα κάθε λίγο να θαυμάσω το απέραντο γαλάζιο του Ιονίου. Στα 30 χλμ. Έξω από την Πρέβεζα με προορισμό την Πάργα, συνάντησα κάποιες ταμπέλες που έγραφαν προς Λούτσα-Βράχος παραλία. Από ψηλά δεν φαινόταν τίποτα, μόνο ένα υπέροχο δάσος και βουνά. Σε άλλη περίπτωση δεν θα κατέβαινα αλλά επειδή το πρωί η Καλλιόπη η μαγείρισσα μου ανέφερε ότι έπρεπε οπωσδήποτε να κατέβω στην περιοχή, αποφάσισα να κάνω μια παράκαμψη . Αυτό που αντίκρισα τελικά με αποζημίωσε! 3.5 χιλ. περίπου ακρογιαλιάς και απέραντης θάλασσας με κρυστάλλινα νερά, που θύμιζαν Φίτζι.. Δεν ήταν δυνατόν να μην κολυμπήσω σε αυτήν την μαγεία. Η ζέστη είχε πιάσει εξάλλου για τα καλά και προτίμησα να περάσω εκεί λίγο χρόνο μέχρι το μεσημέρι που ήθελα να είμαι στην Γλυκή και το ποτάμι. Η παραλία ήταν πεντακάθαρη και λίγα μόνο ενοικιαζόμενα ήταν πίσω από τον δρόμο για να φιλοξενήσουν κυρίως τουρίστες Έλληνες και Ιταλούς. Προφανώς δεν πρέπει να είναι γνωστή η συγκεκριμένη περιοχή και τα ταξιδιωτικά γραφεία ίσως να μην την έχουν ανακαλύψει. Αυτό είναι καλό από μια μεριά…εννοώ τέτοιοι παράδεισοι να μένουν ανεκμετάλευτοι προκειμένου να διατηρήσουν την παρθένα τους όψη και μόνο λίγοι «ψαγμένοι» να μπορούν να τους ανακαλύπτουν. Άτομα τα οποία ξέρουν να φέρονται στη φύση και να σέβονται το περιβάλλον.

Στον Αχέροντα ποταμό-009Αλλά ας μην επεκταθώ γιατί το θεματάκι αυτό είναι μακρύ και δύσκολο. Από την άλλη πάλι, σκέφτομαι…είναι κρίμα να μην είναι γνωστό αυτό το μέρος γιατί θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει μία εξαιρετική διαφήμιση για την προβολή της χώρας μας στο εξωτερικό. Αποχαιρέτησα το εξωτικό αυτό τοπίο με ένα βλέμμα στο Ιόνιο, ανέβηκα στην «λύκαινα» με προορισμό πια τον ποταμό Αχέροντα και την Γλυκή.

Πλησιάζοντας στο Καναλλάκι το οπoio βρίσκεται 48 χλμ έξω από την Πρέβεζα, αντίκρισα πινακίδες που έγραφαν Βουβοπόταμος, Γλυκή. Κάτω από μία συστάδα δέντρων δίπλα σε ένα σταυροδρόμι…δύο μηχανές και 4 Γερμανούς τουρίστες να φωνάζουν και να με χαιρετούν. Ε…ναι! τελικά κατάφεραν να ξυπνήσουν ! Αγκαλιαστήκαμε σαν να ήταν η πρώτη φορά και πάλι δέσαμε την ομάδα αφού έδειχναν εντελώς χαμένοι στα ποτάμια, στα βουνά, στις πινακίδες και τα χωριά της Ηπείρου. Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε πάλι την υπέροχη διαδρομή ανάμεσα σε πλατάνια και παραποτάμους. Διανύοντας 12χλμ μετά το Καναλλάκι βρεθήκαμε στο χωριό Βουβοπόταμος. Στο τέλος του χωριού συναντήσαμε πινακίδα που έγραφε πηγές Αχέροντα 1.5 km.

Στον Αχέροντα ποταμόΗ πρόσβαση στις Πηγές του Αχέροντα είναι εξαιρετικά εύκολη. Απλά ακολουθείς τις ταμπέλες μετά τη γέφυρα στη Γλυκή. Οδηγείς κάποια χιλιόμετρα, ενώ το ποτάμι ρέει στα αριστερά σου και, ζηλεύοντας όσους βλέπεις στη διαδρομή σου να έχουν στήσει τα τροχόσπιτα τους στην κοίτη του, ακολουθείς τον πολύ καλό δρόμο που θα σε οδηγήσει σε ένα νέο παράδεισο. Η λέξη Αχέρων παράγεται από την λέξη άχος που σημαίνει ο ποταμός που άγχους και των αναστεναγμών. Κατά τους ιστορικούς χρόνους το όνομα του και μόνο αρκούσε να εκφράσει την ιδέα του Άδη και του τρόμου. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι στον Αχέροντα βρίσκονταν οι πύλες του Κάτω Κόσμου. Εδώ οδηγούσε τις ψυχές ο Ερμής, τις οποίες στη συνέχεια παραλάμβανε ο βαρκάρης-Χάροντας για να τις περάσει απέναντι, στην Αχερουσία Λίμνη, στα έγκατα της οποίας βρισκόταν το υποχθόνιο βασίλειο του Πλούτωνα-Άδη και της Περσεφόνης. Φτάνοντας στο τέλος της διαδρομής, σιγουρεύτηκα για τους λόγους που σκαρφίστηκαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι μια τόσο όμορφη ιστορία. Τα πεινασμένα και ζηλόφθονα μάτια των νεκρών έπρεπε να χορτάσουν ομορφιά και να ταξιδέψουν με τις ωραιότερες τελευταίες εικόνες στο μυαλό τους ώστε να μην φύγουν βαρυγκωμώντας.

Ελάχιστα μέρη μπορούν να συναγωνιστούν τις πηγές του Αχέροντα σε ηρεμία και ομορφιά. Όσος κόσμος κι αν έχει φτάσει την ίδια ώρα με σένα σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να ενοχληθείς από οχλοβοή. Καμία κακοφωνία δε θα καταφέρει να αποσπάσει τη ματιά σου από το καταπράσινο πλάτωμα με τη βαθιά σκιά που προσφέρουν τα τεράστια πλατάνια και η υπόλοιπη πλούσια χλωρίδα. Πάνω από κάθε φωνή επιβάλλεται ο ήχος του ποταμού, που κυλάει ζωηρός και πλούσιος ακόμα και το κατακαλόκαιρο. Το ποτάμι πηγάζει από τα γιαννιώτικα βουνά και μετά από μια μακριά διαδρομή 64 χλμ εκβάλει στην Αμμουδιά της Πρέβεζας. Τα νερά του, πολύ ορμητικά το χειμώνα αλλά απόλυτα προσβάσιμα το καλοκαίρι διασχίζουν το ίδιο φαράγγι με σένα, αλλά με αντίθετη φορά.

Θεόρατοι γκριζωποί βράχοι στέκονται φρουροί δίπλα σου, ειδικά στα σημεία όπου ο ήλιος αδυνατεί να σε φτάσει. Σταματήσαμε φυσικά σκοπεύοντας να περάσουμε,.. εγώ τουλάχιστον, ώρες χαμένη μέσα σε αυτή τη νεραιδίσια κατάσταση. Αν και οι υπόλοιποι, δεν υπήρχε περίπτωση να μην ακολουθήσουν, γιατί από την αρχή έδειξαν εκστασιασμένοι. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η αρχή του ταξιδιού στον Αχέροντα ποταμό. Γιατί σαφώς και δεν αρκεί να τον δεις και να τον ακούσεις, πρέπει και να τον διασχίσεις κατά μήκος και μάλιστα με τα πόδια. Έτσι ..φόρεσα τα κατάλληλα ρούχα.. δηλαδή μαγιουδάκι και παπουτσάκια λαστιχένια, ενώ με παρακολουθούσαν οι ξένοι μου με ενδιαφέρον προσπαθώντας να αντιγράψουν τον εξοπλισμό μου και να με ακολουθήσουν πεζοί πλέον, σε μια βόλτα μέσα στο νερό…..και Την πρώτη κρυάδα, στην κυριολεξία, την πήραμε διασχίζοντας το ποτάμι κατά πλάτος προκειμένου να βρεθούμε στην αριστερή όχθη.

Η αίσθηση των πεντακάθαρων κρυστάλλινων νερών, που αναλόγως την εποχή και τον όγκο του νερού μπορεί να σου φτάσουν και έως τα γόνατα το πολύ, μας συγκλόνισε. Εκεί άκουσα και τις πρώτες τσιρίδες. Το δέρμα ένοιωσα να σφίγγει κατευθείαν και αναρωτήθηκα αν το αίμα εξακολουθούσε να κυλάει. ….είναι πολύ νωρίς ακόμα. Ρίχνοντας ματιές στην παρέα μου παρατηρούσα τα γεμάτα απορία και έκπληξη πρόσωπα τους σαν να αναρωτώνται πώς στο καλό μου ήρθε η ιδέα να περπατήσουμε μέσα στα παγωμένα νερά του Αχέροντα, όταν το νερό άρχισε να φτάνει τη μέση, έβαλα τα γέλια και άρχισα να τους καταβρέχω.

Ήταν τυχεροί που με συνάντησαν και ξαφνικά άρχισα να νοιώθω ένα μεγαλείο και η μετριοφροσύνη πλέον είχε πιάσει πάτο…..!Το ταξίδι προς τις πηγές του Αχέροντα μόλις ξεκινά και κοιτώντας γύρω συναντήσαμε συνοδοιπόρους όλων των φυλών και των ηλικιών, από νήπια που περπατάνε μόνα τους μέσα στο νερό όσο είναι ρηχό και σκαρφαλωμένα στους ώμους του μπαμπά τους μόλις βαθαίνει μέχρι ανθρώπους ηλικιωμένους αλλά αποφασισμένους να μην σταματήσουν το ταξίδι μέχρι το τέλος ή έστω μέχρι εκεί που επιτρέπεται. Σε κάθε σημείο της διαδρομής μπορούσε κανείς να κάνει στάση είτε ηθελημένη είτε αθέλητη. Αυτό το τελευταίο συνέβει όταν είδαμε να περνούν δίπλα τα άλογα που καβάλησαν κάποιοι μερακλήδες, που θέλησαν μεν να φτάσουν στις πηγές αλλά όχι και να βραχούν.

Υπάρχουν κάποια μέρη στα οποία νιώθεις την ανάγκη να γυρίζεις ξανά και ξανά. Όσες φορές λοιπόν κι αν επισκεφτεί  κάποιος την Πρέβεζα, το ποτάμι του Αχέροντα είναι από εκείνα τα μέρη που μυστικά χωρίς καν να το έχει συνειδητοποιήσει έχει γραφτεί μέσα σου και σε φωνάζει. Η βόλτα στον Αχέροντα είναι μια διαδρομή που δημιουργεί στον επισκέπτη την αίσθηση της απομόνωσης. Δεν παρουσιάζει κινδύνους αλλά χρειάζεται κατάλληλος εξοπλισμός και καλή φυσική κατάσταση, αφού δεν υπάρχει ενδιάμεση έξοδος από το φαράγγι. Απαιτείται περπάτημα για 2 χλμ. περίπου μέσα στο νερό και κολύμπι ενάντια στο ρεύμα για 10 έως 15 μέτρα. Χρειάζεται κατάλληλη ενδυμασία, όπως μαγιό και εφαρμοστά παπούτσια. Η διαδρομή έχει υπολογιστεί στη 1 ώρα και 30 λεπτά. Αφού δροσιστήκαμε από τις εμπειρίες του ποταμού, και εξαντληθήκαμε από την προσπάθεια να σταθούμε όρθιοι μέσα στο παγωμένο νεράκι, ήταν καιρός πια να ξαποστάσουμε και να γεμίσουμε τα πεινασμένα μας στομαχάκια. Φτάνοντας στην Γλυκή καταλήξαμε σε ένα ταβερνάκι κάτω από θεόρατα πλατάνια και απολαύσαμε τις νοστιμιές του τόπου.

Κατά τις 5 το απογευματάκι και νοιώθοντας την γλυκιά εξάντληση όλων αυτών των δραστηριοτήτων, ο κάθε κατεργάρης έτρεξε να βρει μια γωνιά για να ξεκουραστεί και να χαλαρώσει. Στην περιοχή υπήρχαν αρκετά καλόγουστα καταλύματα που φιλοξενούσαν τους κουρασμένους τουρίστες.  Οι πρώτες ακτίνες άρχισαν να προβάλλουν στο ξημέρωμα, ένας απίστευτος ήχος-μελωδία γέμισε τα αυτιά. Ήταν το τραγούδι ενός πουλιού σε συνδυασμό με το κελάρυσμα του ποταμού. Τι άλλο θα μπορούσε να θεωρηθεί καλύτερο από αυτό το ξύπνημα. Μιλώντας στην ταβέρνα την νύχτα με κάποιον της περιοχής έμαθα περισσότερα πράγματα για το μέρος αυτό. Οι «Πηγές του Αχέροντα», ανήκουν στην κοινότητα Βουβοπόταμου Πρέβεζας, ενώ αμέσως μετά, το ποτάμι σχηματίζει μαιάνδρους μήκους 2 χλμ σε μια μικρή κοιλάδα και καταλήγει στη Γλυκή Θεσπρωτίας. Μετά τη Γλυκή, ακολουθεί ένα μεγαλύτερο τμήμα του ποταμού μήκους περίπου 12-14 χλμ. που τελειώνει στη γέφυρα Μεσοπόταμου.

Στον Αχέροντα ποταμό-008Στο σημείο αυτό, σε ένα λόφο, βρίσκεται το Αρχαίο Νεκρομαντείο, η πύλη εισόδου στον Άδη και η Αρχαία Εφύρα. Εκεί ακριβώς ήταν και ο επόμενος προορισμός μου, αφήνοντας για άλλη μια φορά τους ξένους να απολαμβάνουν τον ύπνο τους. Ξεκίνησα λοιπόν για το Νεκρομαντείο, αξιοποιώντας την τρίτη μέρα του ταξιδιού μου, γεμίζοντας το καλάθι των αποσκευών μου με νέες εμπειρίες.

Στον Αχέροντα ποταμόΑπό την εποχή του Ομήρου κιόλας, ο ποταμός Αχέροντας είχε ταυτιστεί με το θάνατο, καθώς σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, ο «ψυχοπομπός» Ερμής έκανε τον διάπλου του, παραδίδοντας τις ψυχές των νεκρών στον Χάροντα για να καταλήξουν στο βασίλειο του Άδη. Η κάθε ψυχή, περνώντας από το πορθμείο του Χάροντα, έπρεπε να δώσει από έναν οβολό για τη μεταφορά, ενώ αξιοσημείωτη είναι η περίπτωση του Μένιππου, τον οποίο αναφέρει ο Λουκιανός, ως τον μοναδικό που διέσχισε τον Αχέροντα χωρίς να πληρώσει.

Στον Αχέροντα ποταμό-007 Η πεδιάδα του Αχέροντα, ήταν ο τόπος όπου κατοικούσαν οι ψυχές των νεκρών και δίπλα στη λίμνη Αχερουσία, δημιουργήθηκε το Νεκρομαντείο του Αχέροντα, όπου γινόταν η επικοινωνία με τις ψυχές των νεκρών. Το πιο φημισμένο νεκρομαντείο του αρχαίου ελληνικού κόσμου βρισκόταν τώρα μπροστά μου, και η εικόνα αυτή ήταν ικανή να μου δημιουργήσει μία αίσθηση μυστηρίου και ανάγκη να μάθω ακόμα περισσότερα για αυτόν τον μαγικό κόσμο. Καθώς λοιπόν άρχισα την εξερεύνηση από την υπόγεια αίθουσα παρατήρησα ένα φαινόμενο. Ιδιαίτερα αξιοσημείωτη ήταν η ακουστική του χώρου εκείνου, βασίλευε απόλυτη ησυχία και ταυτόχρονα ο χρόνος αντήχησης ήταν εξαιρετικά χαμηλός.

Χρειάστηκαν μελέτες επιστημόνων και αλλεπάλληλες μετρήσεις με διαφορετικά και εξελιγμένα τεχνολογικά μέσα, για να επιβεβαιώσουν αυτό το φαινόμενο. Η παρατήρηση των τόξων, σε συνδυασμό με τις ιδιαίτερα χαμηλές τιμές του χρόνου αντήχησης και του θορύβου βάθους, οδήγησαν τους δύο ερευνητές στο συμπέρασμα ότι ο χώρος ήταν συνειδητά κατασκευασμένος, ώστε να δημιουργεί στον επισκέπτη του έντονα ψυχοακουστικά φαινόμενα. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι ακουστικές τιμές, πλησιάζουν την ακουστικότητα που υπάρχει στους ανηχοϊκούς θαλάμους (σύγχρονα εργαστήρια ακουστικής).

Οι αρχαίοι κατέφευγαν στο νεκρομαντείο για να προσφέρουν χοές στους νεκρούς και να επικοινωνήσουν μαζί τους, καθώς πίστευαν ότι μετά την απελευθέρωσή τους από το σώμα, οι νεκροί αποκτούσαν την ικανότητα να μαντεύουν το μέλλον. Το σοκ όσων πήγαιναν στο νεκρομαντείο του Αχέροντα γινόταν ακόμη μεγαλύτερο καθώς προηγουμένως περνούσαν από σωματικές και ψυχικές δοκιμασίες, όπως ειδική δίαιτα με στρείδια και κριθαρένιο ψωμί, προσευχή και τελετουργίες με μαγικά, ενώ πριν φτάσουν στον κεντρικό θάλαμο περιπλανούνταν σε έναν μικρό λαβύρινθο και έρχονταν σε κατάσταση ζάλης.

Στον Αχέροντα ποταμό-006Φεύγοντας από αυτόν τον χώρο μυσταγωγίας ανακάλυψα ότι η ώρα είχε περάσει ανελέητα και ήταν ήδη 12 το μεσημέρι. Χορτασμένη για άλλη μια φορά με τρελές εμπειρίες ,κατέφυγα στην αγκαλιά της «λύκαινας» για να με ταξιδέψει αυτή τη φορά πιο χαμηλά ,στη θάλασσα να χαλαρώσω το μυαλό και τις αισθήσεις. Έτσι η παραλία της Αμμουδιάς στις εκβολές του Αχέροντα, ήταν έτοιμη να με αποζημιώσει αφού την επέλεξα για να δροσιστώ. Πρόκειται για μία περιοχή με ιδιαίτερα φυσικά χαρακτηριστικά, όπως ελώδεις εκτάσεις, όρμους με αμμοθινικούς σχηματισμούς, υπέροχα παράκτια οικοσυστήματα με απότομους βραχώδεις σχηματισμούς σκεπασμένους με πευκοδάση, που προσδίδουν σε αυτή ένα ιδιαίτερης βιολογικής και αισθητικής αξίας τοπίο.

Στον Αχέροντα ποταμό-003Η περιοχή των Στενών και Εκβολών Αχέροντα είναι από τις 18 φυσικές περιοχές που έχουν αναγνωριστεί ως οι πιο αξιόλογες σ’ ολόκληρη την Ήπειρο. Ο μικρός παραθαλάσσιος οικισμός της Αμμουδιάς, με τους απλούς και φιλικούς κατοίκους οι οποίοι ασχολούνται κυρίως με το ψάρεμα και τον τουρισμό, προσφέρει απλόχερα όλα τα απαραίτητα συστατικά για ξεκούραση και άνετες διακοπές. Ένας ακόμα παράδεισος, πλαισιωμένος από μία εξαιρετική παραλία στο βάθος ενός μικρού και γραφικού κόλπου, με τα νερά του Ιονίου να εξασφαλίζουν στους επισκέπτες μοναδικές εμπειρίες και ατελείωτη απόλαυση. Έτσι και εγώ σαν επισκέπτης εκμεταλεύτηκα το υπόλοιπο της ημέρας ξαπλώνοντας στην παραλία χωρίς να με νοιάζει τι ώρα είναι ή τι ώρα πρέπει να φύγω. Απλά …απολάμβανα τα δώρα της Ελληνικής φύσης! Όμως….είχα βιαστεί γιατί στα αυτιά μου είχαν αρχίσει πάλι να στριφογυρίζουν χαρούμενες φωνούλες των φίλων Γερμανών οι οποίοι και πάλι με ανακάλυψαν! Αναρωτιέμαι κάποιες φορές μήπως με παρακολουθούσαν. Όμως μπορώ να πω ότι πραγματικά είχαν αρχίσει πλέον να μου γίνονται συνήθεια και έτσι σμίξαμε πάλι κάνοντας τρελές βουτιές στη θάλασσα του Ιονίου.

Είμαστε ακριβώς δίπλα στις εκβολές του μεγάλου ποταμού και καθώς η καλοκαιρινή αύρα έσμιξε με την δροσιά του Αχέροντα, μία ιδέα μου στριφογύρισε. Παρατήρησα ότι δίπλα στις όχθες ήταν μερικά βαρκάκια με ντόπιους οι οποίοι περίμεναν τουρίστες για μια βόλτα στο ποτάμι. Και επειδή ήθελα ξανά να νιώσω αυτήν την αίσθηση, μάζεψα τα παιδιά και τα έβαλα σε μια βάρκα ξεκινώντας μία ακόμα εξερεύνηση. Παρατηρούσα την βλάστηση καθώς ταξίδευα πάνω στα γαλαζοπράσινα νερά του ποταμού η οποία αποτελούνταν από βυθισμένα υδρόβια φυτά κυρίως νούφαρα. Απίστευτη ομορφιά σε συνδυασμό με κάποια πτηνά όπως πάπιες κύκνους νεροχελώνες κ.ά. συμπληρώνανε μια μεγάλη παρέα. Η δική μου η παρέα από την άλλη ήταν ως συνήθως εκστασιασμένη από όλα αυτά και τώρα καταλαβαίνω για ποιο λόγο δεν με άφηναν ποτέ μόνη.

Καθώς προχωρούσαμε –γλιστρούσαμε όμορφα πάνω στα νερά, ο βαρκάρης μας έδειξε τις γαλάζιες σπηλιές…εκεί που κατά τις παραδόσεις κατοικούσαν νεράιδες και ξωτικά γενικά. Τι μαγικός τόπος Θεέ μου!!! Μια βουτιά ακόμα σε μια τέτοια σπηλιά χρειαζόταν για να αφομοιώσω το ταξίδι. Έτσι για άλλη μια φορά πήραμε τον δρόμο της επιστροφής προκειμένου να μαζέψουμε δυνάμεις για το ταξίδι του γυρισμού.

Τελειώνοντας η τρίτη μέρα μου ….αποφάσισα να κάνω μία βόλτα στην Πάργα η οποία λίγο πολύ είναι γνωστή σε όλους μας για την γραφικότητα της. Έτσι…το βραδάκι παρέα πάντα με τους φίλους ταξιδιώτες, μας βρήκε να τριγυρνάμε ηλιοκαμένοι στα στενά του παραθαλάσσιου χωριού χαζεύοντας τα σανδάλια ,τα κεραμικά και τα δερμάτινα βραχιόλια…και όχι μόνο αφού γεμίσαμε τσάντες από δαύτα. Σε συνδυασμό από διάφορα άλλα σουβενίρ. Η μέρα τελείωσε καταπληκτικά με ένα γλέντι που είχε στηθεί στην παραλία της Πάργας δίπλα σε φωτιές και τις κιθάρες να παίζουν Βob Dylan .

Ένα ταξίδι ακόμα τελειώνει …ξημερώνοντας η τέταρτη μέρα, με βρήκε στην παραλία της Πάργας να κάνω ένα τελευταίο πρωινό μπάνιο στο Ιόνιο ,απολαμβάνοντας σταλιά σταλιά την δροσιά μιας ακόμα αξέχαστης εμπειρίας. Έτσι… έριξα μια ματιά στην «λύκαινα» σαν να της απολογούμαι που δεν την περιποιήθηκα αυτές τις μέρες. Ήμουν δικαιολογημένη όμως γιατί γνώρισα τόσες ομορφιές και δεν μπορούσα να αντισταθώ χωρίς να τις ακολουθήσω. Γυρνώντας στην Αθήνα είχα εξάλλου σκοπό να της κάνω ένα καλό σέρβις και έτσι να την αποζημιώσω που την παρατούσα στα βουνά και τα ποτάμια μόνη της να με περιμένει. Γέμισα το ντεπόζιτο φόρεσα τα απαραίτητα αξεσουάρ και μετά από μία ωριαία ανταλλαγή email τηλεφώνων κλπ με τους Γερμανούς τους παράτησα στην γλύκα της χώρας μου και πήρα τον δρόμο του γυρισμού….

Στον Αχέροντα ποταμό

Εάν σας άρεσε το αφιέρωμα,  παρακαλώ μοιραστείτε το με φίλους. Η δύναμη του ιστολογίου είναι οι αναγνώστες του…..εσείς.

Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή και αναδημοσίευση μέρους ή ολόκληρου άρθρου του περιοδικού. Δεν επιτρέπεται και η αναμετάδοση των ηχητικών κειμένων μας σε οποιαδήποτε μορφή και προβολή, δίχως τη γραπτή  αδείας μας.

Θέλω πολύ στην Κύθνο να πάω-01

Θέλω πολύ στην Κύθνο να πάω

Θέλω πολύ στην Κύθνο να πάω

Κείμενα, Ποίηση: Δημήτρης Η. Λούκας (Πρόεδρος Ένωσης Δημοσιογράφων και Συγγραφέων Τουρισμού Ελλάδος – ΕΔΣΤΕ-)
Φωτογραφία-Video-Time Lapse: Βασίλης Λάππας

Αν ταξιδέψω,
Θέλω πολύ στην Κύθνο να πάω,
Το νησί που Θερμιά το λένε.
Αιγαιοπελαγίτικο, χαρούμενο,
λευκό, κυκλαδίτικο νησί.

Θέλω να αφουγκραστώ,
τις πέτρες τις ηλιοκαμένες,
να μου μιλήσουν για τους προγόνους μου
και κει, σε μια ξερολιθιά
να γείρω και να κλάψω,
για το χτες, που έχει φύγει…

Συλλογή Φωτογραφίας Κύθνος

Θέλω πολύ στην Κύθνο να πάω-02Καθώς το πλοίο φθάνει στην Κύθνο, ή Θερμιά όπως την λένε οι ντόπιοι, τα Αιγαιοπελαγίτικα χρώματα απλώνονται μπροστά στον επισκέπτη, το λευκό των σπιτιών, το γαλάζιο τ` ουρανού και το βαθύ μπλε της θάλασσας εναλλάσσονται μαζί με την καφετιά απόχρωση της πέτρας.

Θέλω πολύ στην Κύθνο να πάω-03Στη Χώρα της Κύθνου αναδεικνύεται η γνήσια γαλήνη. Η Χώρα είναι ένας οικισμός ο οποίος κρατάει σφιχτά στην αγκαλιά του τα λευκά σπίτια με τις ολάνθιστες αυλές τα πλακόστρωτα σοκάκια τις γραφικές πλατείες, καθώς και τις αναρίθμητες εκκλησίες. Στη Χώρα τα καλντερίμια γιομίζουν από ντόπιους κατοίκους, που κινούνται ως το μεσημέρι, γιατί μετά ο οικισμός ερημώνει, επειδή ο μεσημεριανός ύπνος είναι κανόνας απαράβατος.

Στο κεντρικό σοκάκι βρίσκει κανείς μικρά μπαράκια, καφέ και ταβερνάκια.
Στον οικισμό συναντάμε την εκκλησία του Αγίου Σάββα ( κτίσμα του 17ου αιώνα ), καθώς και την Αγία Τριάδα και τον Άγιο Νικόλα.

Η Χώρα που την αποκαλούν Κύθνο (ή Μεσσαριά ) είναι από τους παλαιότερους οικισμούς του νησιού.

Θέλω πολύ στην Κύθνο να πάω-17Μετά τη Χώρα, ο επόμενος οικισμός ονομάζεται Δρυοπίδα.
Κτίστηκε στην κοιλότητα μιας ρεματιάς, προκειμένου να προστατευθεί από τους πειρατές.
Η Δρυοπίδα παραβαίνει την αρχιτεκτονική των Κυκλάδων, έχει παράδοση στην Κεραμική τέχνη, και προστατεύεται από τους ανέμους και χρησιμοποιεί στις σκεπές των σπιτιών κεραμίδια. Οι γειτονιές της Δρυοπίδας είναι σημαντικές, όπως του Γαλατά και η Πιάτσα.
Εδώ συναντάμε ένα μικρό υπαίθριο θέατρο και το σπήλαιο καταφύκι, καθώς και δύο αξιόλογα Μουσεία.

Θέλω πολύ στην Κύθνο να πάω-18Το Δαιδαλώδες σπήλαιο Καταφύκι στη Δρυοπίδα, λένε πως είναι ένα από τα σπουδαιότερα των Βαλκανίων, που έχει υποστεί καταστροφές από την εξόρυξη σιδήρου. Παρόλα αυτά διατηρεί σημαντικό μέρος από σταλακτικό διάκοσμο. Σήμερα το σπήλαιο είναι κλειστό για εργασίες συντήρησης.

Θέλω πολύ στην Κύθνο να πάωΗ Κύθνος έχει πολλά αρχαιολογικά ευρήματα και ένα από αυτά είναι η οχυρωμένη πόλη Βρυόκαστρο.

Στην κορυφή της Ακρόπολης υπάρχει ένα ιερό ( αφιερωμένο στη θεά Δήμητρα). Το Βρυοκαστράκι ήταν ο φυσικός κυματοθραύστης του αρχαίου λιμανιού.

Όταν εγκαταλείφτηκε το Βρυόκαστρο η αρχαία πρωτεύουσα του νησιού, οι κάτοικοι μετέφεραν στο ύψωμα του κατακέφαλου, που το οχύρωσαν. Τοπικοί θρύλοι το ταυτίζουν με το κάστρο της Ωριάς, όπου σώζονται δύο εκκλησίες, η Αγία Ελένη και η Αγία Τριάδα.

Εδώ υπάρχουν και οι δύο μικρές παραλίες, Γιαλούδι και Σκλάβου.

Θέλω πολύ στην Κύθνο να πάω-04Την καλύτερη θέα στο νησί την προσφέρει ο Προφήτης Ηλίας αρκεί κανείς να περπατήσει σε βατό χωματόδρομο 2,5 χιλιόμετρα, για να φτάσει στον πέτρινο μαντρότοιχο του Προφήτη Ηλία, από όπου η θέα είναι πανοραμική, προς όλα τα σημεία του ορίζοντα. Ο Προφήτης Ηλίας ανοικοδομήθηκε στα ερείπια αρχαίου ναού και λειτούργησε ως Μοναστήρι.

Η ατραξιόν του νησιού είναι η παραλία Κολόνα. Μια λωρίδα άμμου που μοιάζει με κολόνα, ενώνει τη νήσο Κύθνο με το νησάκι του Αγίου Λουκά και δημιουργούνται έτσι δυο υπήνεμοι κόλποι.

Θέλω πολύ στην Κύθνο να πάω-06Η Αγία Ειρήνη είναι ένας παραθαλάσσιος μικρός οικισμός με σαγηνευτική ομορφιά και γνήσιο κυκλαδίτικο χρώμα. Η Αγία Ειρήνη απέχει 1,1 χιλιόμετρο από το χωριό των Λουτρών και 6 χιλ. από τη Χώρα. Εκεί υπάρχει και το εκκλησάκι της Αγίας Ειρήνης, που έδωσε το όνομά του στο μικρό οικισμό. Ακριβώς πίσω από το εκκλησάκι βρίσκονται 3 μαρμάρινες πλάκες σε ανάμνηση των κυθνιακών γεγονότων, τα οποία συνδέονται με τη στάση εναντίον του Βασιλιά Όθωνα. (Αλλά ας δούμε την ιστορία που ακολουθεί: Αγία Ειρήνη/Αρίας).

Θέλω πολύ στην Κύθνο να πάωΑς κάνουμε μια βουτιά σε μια άγνωστη ιστορία που ονομάστηκε «Κυθνιακά». Την εξέγερση στη Σύρο εναντίον του Όθωνα (λόγω των αυστηρών κυβερνητικών μέτρων, που είχαν προκαλέσει συλλήψεις στην Αθήνα) από το λοχαγό Ν. Λεωτσάκο, ο οποίος μαζί με τον ανθυπολοχαγό πυροβολικού Περικλή Μωραϊτίνη και 30 στρατιώτες, με το πλοίο «Καρτεριά» έφτασαν στην Αγία Ειρήνη, κυνηγημένοι από τον ατμοδρόμωνα «Αμαλία», με πλοίαρχο τον Οθωνικό Λεωνίδα Μπαλάσκα (του ομώνυμου στρατοπέδου).
Μαζί με το φοιτητή Αγαμέμνονα Σκερβέλη κατάφεραν να ελευθερώσουν στη Χώρα τους Δημήτρη Καλλιφρονά, Επαμεινώνδα Δεληγεώργη, Αθανάσιο Πετσάλη και άλλους φυλακισμένους και να αντισταθούν στις βασιλικές δυνάμεις, για να νικηθούν και να θανατωθούν κοντά στα Λουτρά, δίπλα από το Εκκλησάκι της Αγίας ειρήνης, όπου ο Όθων είχε αξιοποιήσει την πρώτη ιαματική πηγή.

Οι «3 ήρωες της Κύθνου». Δίπλα στις επιτύμβιες πλάκες τους στέκει το αρχοντικό του φαροφύλακα, Καπετάν Κωνσταντή Βλαστάρη, το οποίο λειτουργεί ως ταβέρνα από τον εγγονό του, Κώστα Βλαστάρη και φέρει το όνομα της κόρης του τελευταίου «Σούμα», το οποίο σερβίρει δίπλα στο κύμα, παραδοσιακές συνταγές, καλαμάρι και σουπιές με το μελάνι τους, σερβιρισμένα με ντομάτα και αλειφούνι (κάτι σαν το σταμναγκάθι) που φύεται στα γύρω υψώματα) μέχρι και αστακούς και σκάρο, με τα εντόσθιά του κτυπημένα σε λαδολέμονο.

Θέλω πολύ στην Κύθνο να πάωΟι λιμνοσπηλιές της Τουρκάλας έχουν σχέση με τα μεταλλεία στην περιοχή. Για να κατηφορίσει κανείς στο απότομο άνοιγμα της μικρής Τουρκάλας χρειάζεται ψυχραιμία. Για να φτάσετε ανάμεσα από τα βράχια και τα θυμάρια θα φανεί μπροστά σας το τεράστιο και επικίνδυνο άνοιγμα της Τουρκάλας. Ένα σπήλαιο άγριας ομορφιάς, το οποίο όπως λένε επικοινωνεί με τη θάλασσα. Σε μικρή απόσταση βρίσκουμε και τη σπηλιά της Μικρής Τουρκάλας, με την εντυπωσιακή λιμνούλα.
Θέλω πολύ στην Κύθνο να πάωΗ Παναγιά Κανάλα είναι προστάτιδα της Κύθνου και τη συναντάμε στον ομώνυμο οικισμό. Κάποτε η Εκκλησία λειτουργούσε ως Μοναστήρι. Στην εκκλησία φυλάγεται και η θαυματουργή Εικόνα της Παναγίας, η οποία σύμφωνα με την παράδοση βρέθηκε από ψαράδες, οι οποίοι ψάρευαν στο κανάλι μεταξύ Κύθνου και Σερίφου, γι’ αυτό και ονομάσθηκε «Κανάλα». Κάθε χρόνο του Δεκαπενταύγουστου εορτάζεται η μνήμη της Παναγίας και η εικόνα, την οποία ζωγράφισε ο αγιογράφος Εμμανουήλ Σκορδίλης το 1575. Στην περιοχή γίνεται μεγάλο πανηγύρι και συμμετέχει και το Πολεμικό μας Ναυτικό. Τότε γίνεται και η αναπαράσταση της εύρεσης της εικόνας της Παναγίας.

Θέλω πολύ στην Κύθνο να πάωΟι παραλίες της Κύθνου

H παραλία της Κολώνας η ομορφότερη παραλία στο νησί της Κύθνου και η πιο διάσημη. Η παραλία βρίσκεται στο βορειοδυτικό τμήμα του νησιού, βόρεια του λιμανιού του Μέριχα και απέναντι από την επίσης όμορφη παραλία της Απόκρουσης. Η πρόσβαση μετά την Απόκρουση γίνεται μέσω ενός σχετικά δύσβατου χωματόδρομου, όμως είναι τόσο ιδιαίτερη η παραλία που πραγματικά θα σας αποζημιώσει.

Πρόκειται για μια αμμουδιά, μήκους 240 μέτρων περίπου, που ενώνει το νησί της Κύθνου με μια μικρή βραχονησίδα, αυτή του Αγίου Λουκά. Η λωρίδα της αμμουδιάς που ενώνει τις δύο στεριές προσομοιάζει με κολώνα, έτσι προκύπτει εξάλλου και η ονομασία της. Η θάλασσα βρέχει και τις δύο πλευρές της λωρίδας άμμου, με αποτέλεσμα να προκύπτουν δύο παραλίες με κοινή αμμουδιά, δημιουργώντας μια ξεχωριστή εικόνα.

Θέλω πολύ στην Κύθνο να πάωΑπόκρουση: Την προτιμούν όσοι έχουν σκάφος.
Αντώνηδες: Η παραλία βρίσκεται κάτω από την εκκλησία της Παναγίας της Κανάλας.
Άγιος Δημήτριος: Μικρός οικισμός με την ομώνυμη παραλία.
Γαϊδουρομάντρα: Ένας χωματόδρομος οδηγεί στην παραλία αυτή.
Επισκοπή: Η άσφαλτος οδηγεί στην ακτή.
Φλαμπουριά: Η αμμουδιά αυτή βρίσκεται μπροστά από τον ομώνυμο οικισμό και δίπλα από την εκκλησία της παναγιάς της Φλαμπουριανής.
Σχοινάρι: Μικρός κόλπος, βόρεια των Λουτρών.
Τα Λουτρά, τα βρίσκουμε στην άλλη πλευρά του νησιού, γνωστά για τις ιαματικές πηγές τους, που προσελκύουν κάθε χρόνο σημαντικό πλήθος επισκεπτών. Ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα να κάνει την ιαματική του εμβάπτιση μέσα σε μαρμάρινες μπανιέρες, τις ίδιες μπανιέρες όπου έπαιρναν το λουτρό τους ο Όθωνας και η Αμαλία, οι οποίοι και έφτιαξαν το χώρο. Το νερό έχει καταπληκτικές ιδιότητες ίασης γυναικολογικών παθήσεων, ψωρίασης και άλλων. Παλαιότερα υπήρχε η δυνατότητα παραμονής των υπό θεραπεία λουομένων σε ξενοδοχείο που αποτελούσε συνέχεια των εγκαταστάσεων των ιαματικών πηγών, που δυστυχώς σήμερα έχει εγκαταλειφθεί

Θέλω πολύ στην Κύθνο να πάω-22Εκκλησίες
Στο Μέριχα βρίσκουμε τις εκκλησίες Αγία Τριάδα (η πιο παλιά), Μεταμόρφωση του Σωτήρος (αξιόλογο τέμπλο), Αγίου Σάββα (17ου αιών). Λίγο πιο πάνω από το χωριό βρίσκουμε το Μοναστήρι της Παναγιάς του Νίκους (το 1821 λειτουργούσε ως κρυφό σχολειό).
Στη Δρυοπίδα βρίσκουμε τον άγιο Μηνά, με αξιόλογο τέμπλο και την Αγία Άννα.
Αιολικό Πάρκο
Στη Χώρα βρίσκουμε και το Αιολικό Πάρκο (για την αξιοποίηση των δυνατών κυκλαδίτικων ανέμων).

Θέλω πολύ στην Κύθνο να πάωΓεύσεις
Η Κύθνος ή Θερμιά σε καλούν να γευτείς παραδοσιακές λιχουδιές, που μπορούν να ικανοποιήσουν κάθε γαστρονομική ανησυχία των επισκεπτών της.
Θερμιώτικη τυρόπιττα, σύγκλινο (χοιρινό παστό), τα κολόπια (πίτα με ρύζι και σπανάκι), ψάρια σαβόρο, αλλά και σφουγγάτα (τυροκροκέτα), πιταρό (τυρόπιττα με ντόπιο τυρί). Επίσης αξίζουν τα αμυγδαλωτά της, οι κριθαρένιες κουλούρες, η κοπανιστή (κατσικίσιο τυρί) και το θαυμάσιο μέλι της.

Ψώνια
Αξίζει να ψωνίσει κανείς αμυγδαλωτά, κοπανιστή και τα πανέμορφα πήλινα και διακοσμητικά όστρακα.

Πανηγύρια
Της Αγίας τριάδας στη Χώρα, των Αγίων Αποστόλων στη Δρυοπίδα, της Παναγιάς, στην Παναγιά την Κανάλα και στην Παναγιά του Νίκους.

Πολιτιστικές Εκδηλώσεις
Τα «Κύθνια», τα οποία διοργανώνει ο Δήμος του νησιού από 1 – 10 Αυγούστου.

Συλλογή Φωτογραφίας Κύθνος

Συλλογή Φωτογραφίας Κύθνος

Διάβασε και αυτό…

Ύδρα -Η Ντίβα- του Αργοσαρωνικού

Θέλω πολύ στην Κύθνο να πάω

Εάν σας άρεσε το αφιέρωμα,  παρακαλώ μοιραστείτε το με φίλους. Η δύναμη του ιστολογίου είναι οι αναγνώστες του…..εσείς.

Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή και αναδημοσίευση μέρους ή ολόκληρου άρθρου του περιοδικού. Δεν επιτρέπεται και η αναμετάδοση των ηχητικών κειμένων μας σε οποιαδήποτε μορφή και προβολή, δίχως τη γραπτή  αδείας μας.

Μύκονος: Η Κοσμοπολίτικη Όαση

Μύκονος: Μια Κοσμοπολίτικη Όαση

Μύκονος: Μια Κοσμοπολίτικη Όαση

Μύκονος: Μια Κοσμοπολίτικη Όαση

Φωτογραφία Time Lapse Βασίλης Λάππας  

Μύκονος: Η Κοσμοπολίτικη ΌασηΠοιος είναι αυτός που μπορεί να αρνηθεί μια μικρή απόδραση στη Μύκονο, το νησί των ανέμων στην καρδιά των Κυκλάδων, οποιαδήποτε εποχή;  Έτσι κι εμείς, αρχές Ιουνίου, αρπάξαμε την ευκαιρία για ένα ταξίδι Σαββατοκύριακου στην κοσμοπολίτισσα Μύκονο.

Ξεκινήσαμε πρωί από τον Πειραιά και φτάσαμε γύρω στις 11.30 στο νησί. Το καινούριο λιμάνι της καλοδέχεται όλα τα μεγάλα πλοία, κρουαζιερόπλοια και της γραμμής. Εύκολο το 10 λεπτό ταξίδι με το ταξί της θάλασσας και βρεθήκαμε στο παλιό λιμάνι και κατευθυνθήκαμε στη Βίλα Καμπάνη, μια εξαιρετικά όμορφη κατοικία και μια βεράντα όπου απολαύσαμε ένα από τα ωραιότερα δειλινά.

Η πρώτη μας βουτιά αποφασίσαμε να είναι στην παραλία του Άγιου Σώστη, στα βόρεια του νησιού, 7,5 χιλιόμετρα από τη Χώρα, προσβάσιμη μόνο με δικό σου μέσο, ήσυχη και απομονωμένη. Νερά που παίζουν με το βαθύ μπλε και το τυρκουάζ.

Η απόλυτη ηρεμία, σε αντίθεση με τις νότιες παραλίες του νησιού. Εδώ πρέπει να έρθεις εξοπλισμένος, με το νερό σου, τα αντηλιακά σου, την ομπρέλα σου. Εμείς είχαμε προνοήσει και για κάτι παραπάνω. Ουζάκι με πάγο συνοδευμένο με καρύδια, αμύγδαλα και φιστίκια. Απόλαυση… Το σώμα μας ρουφούσε αχόρταγα τον ήλιο και δροσιζόταν στα καθαρά νερά. Η μοναδική ταβέρνα στην είσοδο του Άγιου Σώστη, η Ταβέρνα της Κικής, ήταν ο παράδεισος των γεύσεων. Μια ταβέρνα χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, που παρέχει εξαιρετικό φαγητό μαγειρεμένο στο γκάζι ή ψημένο στα κάρβουνα και κλείνει μετά τη Δύση του ηλίου. Άνθρωποι φιλόξενοι και οργανωμένοι. Για την αναμονή μέχρι να βρει κάποιος τραπέζι, σου προσφέρουν δωρεάν παγωμένο νερό και κρασί. Φύγαμε από εκεί με τις καλύτερες εντυπώσεις.

Το βράδυ, περιπλανηθήκαμε στα στενά της χώρας, περπατήσαμε στη διάσημη οδό Ματογιάννη, με τα καταστήματα, τα μπαρ και τις καφετέριες. Ένας δρόμος πολυσύχναστος, όπου σίγουρα θα συναντήσεις κάποιον διάσημο. Για το τέλος αφήσαμε τη Μικρή Βενετία και απολαύσαμε το ποτό μας πάνω ακριβώς στο κύμα και αντικρίζοντας τους φωτισμένους ανεμόμυλους που το φως τους έπαιζε παιχνίδια καθρεπτισμού με τη θάλασσα. Η μουσική και το κέφι μας παρέσυραν και αμέτρητα τα μέρη εκεί που μπορείς να χορεύεις μέχρι το πρωί και βέβαια πως θα μπορούσαμε να ξεφύγουμε εμείς. Η Μύκονος τις νύχτες είναι ένα ατελείωτο πάρτυ.

Αν και ξενυχτήσαμε, είμασταν έτοιμοι σχετικά νωρίς το πρωί για νέα περιπέτεια και αποφασίσαμε να κολυμπήσουμε στην παραλία Παράγκα, στα νότια της πόλης της Μυκόνου, μια όμορφη παραλία με άμμο και σχηματισμό βράχων μέσα στη θάλασσα, που προσελκύουν τους νεότερους σε ανάβαση και μετά βουτιά στα κρυστάλλινα νερά. Η παραλία είναι πλήρως εξοπλισμένη με αναπαυτικές ξαπλώστρες και εστιατόριο για όσους θέλουν να φάνε καλά. Στην περιοχή αυτή υπάρχει και οργανωμένο κάμπινγκ. Στα δεξιά της παραλίας το γνωστό beach bar, Παράγκα. Το ηλιοβασίλεμα μαγευτικό. Παρακολουθούμε τον ήλιο να γέρνει σιγά σιγά πίσω από τη Νάξο, την Πάρο και την Αρχαία Δήλο. Ομορφιά στα απλά … Όμως η ώρα της αναχώρησης έφτασε.

Επωφεληθήκαμε της επίσκεψής μας στη Μύκονο μέχρι την τελευταία στιγμή, αλλά δεν νοιώσαμε ότι τη χορτάσαμε. Η Μύκονος, η κοσμοπολίτισσα των Κυκλάδων, έχει πάντα να σου δώσει εμπειρίες, ομορφιά, διασκέδαση και ήρεμες ή ανήσυχες διακοπές, όπως ήρεμη ή ανήσυχη μπορεί να είναι η ζωή. Στο επανιδείν Μύκονος.

Σαντορίνη-Θήρα στο Όνειρο-1ο μέρος-

Μύκονος: Μια Κοσμοπολίτικη Όαση

Εάν σας άρεσε το αφιέρωμα,  παρακαλώ μοιραστείτε το με φίλους σας. Η δύναμη του ιστολογίου είναι οι αναγνώστες του…..εσείς.

Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή και αναδημοσίευση μέρους ή ολόκληρου άρθρου του περιοδικού. Δεν επιτρέπεται και η αναμετάδοση των ηχητικών κειμένων μας σε οποιαδήποτε μορφή και προβολή, δίχως τη γραπτή  αδείας μας.

ΩΔΗ-ΣΤΗ-ΦΥΣΗ-ODE-TO-NATURE-ΒΑΣΙΛΗΣ-ΛΑΠΠΑΣ

ΩΔΗ ΣΤΗ ΦΥΣΗ

ΩΔΗ ΣΤΗ ΦΥΣΗ

ΩΔΗ ΣΤΗ ΦΥΣΗ

Κείμενα Φωτογραφία   ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΑΠΠΑΣ

Το  μεγαλείο της ηπειρωτικής  υπαίθρου  με τις απρόσμενες εναλλαγές, την εντυπωσιακή    πολυχρωμία, με τις κορυφές των βουνών να χάνονται  μέσα στα σύννεφα, λουλούδια ν`ανθίζουν μέσα στην πέτρα, κρυστάλλινα νερά  μέσα από τις αναρίθμητες πηγές, τα παιχνίδια του ήλιου μέσα στα γαλήνεα νερά μιας λίμνης,  την θαυμαστή αρχιτεκτονική  των σπιτιών και των εκκλησιαστικών  μνημείων, αυτά είναι λίγα απ` αυτά που θα μαγέψουν τον επισκέπτη τα πανέμορφα χωριά των ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Η γραφή είναι δύσκολη, και δεν προσφέρεται για ερμηνείες πρόχειρες. Για να το νιώσεις πρέπει να το δεις, χρειάζεται ν` ανέβεις στις βουνοκορφές ν` αφήσεις το μάτι  να πλανηθεί, να καταδυθείς στα έγκατα τις ιστορίας, για ν` ανασύρεις απ` εκεί  θησαυρούς  αρίφνητους,  να σεργιανίσεις στα έρημα   καλντερίμια  των χωριών του, με συντροφιά  τις μνήμες των ανθρώπων, για να πιάσεις  τον παλμό  μιας εποχής  που  χάθηκε, χωρίς ελπίδα επιστροφής. Να περπατήσεις  και να σκαρφαλώσεις σε απόκρημνες πλαγιές της παρθένας φύσης , σπάνια απόλαυση στην εποχή μας. Ο Βίκος έχει πολλά μυστικά, και μόνο οι άνθρωποι που έγιναν ένα με  αυτόν τα γνωρίζουν. Το θέαμα είναι βέβαια δημιουργός συναισθημάτων σ` αυτή τη διαδρομή των αιώνων.

Στα πανέμορφα αυτά χωριά, και τις γύρω περιοχές, όπου από μικρός έκανα τα πρώτα μου βήματα στη φωτογραφία, αφιερώνοντας απεριόριστο χρόνο σε όλους αυτούς τους ατελείωτους περιπάτους μου, όπου πάντα πίστευα ότι είμαι ο μοναδικός που γνωρίζει  τα πανέμορφα αυτά χωριά τόσο καλά, μα κάθε φορά που τα βήματα μου με οδηγούν εκεί να περιπλανιέμαι μέσα στα βαθύσκιωτα δάση, και στην χαράδρα του Βίκου, ανακαλύπτω και κάτι καινούργιο, κάτι πρωτόγνωρο, κάτι μοναδικό.
Έζησα από κοντά όλες τις αλλαγές των εποχών.

Τα είδα ντυμένα στα λευκά, ανέπνευσα τη μυρωδιά της πρώτης βροχής του φθινοπώρου,  ένιωσα βλέποντας τα φύλλα να πέφτουν, τη ζωή που χάνετε , για να προετοιμάσει μια καινούργια, είδα τα γυμνά  δένδρα να ντύνονται, και το χώμα να γίνεται πράσινο, τα  μπουμπούκια ν` ανθίζουν, και τα χελιδόνια να χτίζουν ξανά τις φωλιές τους στις βεράντες των ερειπωμένων σπιτιών. Αφουγκράσθηκα  τις μυστικές  κλήσεις  της γης  που κρατούσε  κοντά της σε παλιούς καιρούς τους ανθρώπους δεμένους, και ενωμένους μαζί  της. Από τα λίγα, και μοναδικά γεροντάκια,  έμαθα τις ιστορίες τους γι` αυτά που ζήσανε και είδανε μένοντας πιστοί σ` αυτό που εμείς δεν καταδεχτήκαμε ούτε καν να το ακούσουμε.

Στους ατελείωτους περιπάτους μου, γνώρισα και αγάπησα τα Ζαγοροχώρια, πόνεσα βλέποντας την αδιαφορία μας προς το τοπίο, την καταπάτηση και καταστροφή των εκκλησιαστικών μνημείων, την παραχάραξη της ιστορίας και του πολιτισμού του  εθνικού  μας σε ομορφιά πλούτου. Ένιωσα την ανάγκη, που έχουν να μας έχουν όλους κοντά τους, για να μπορέσουμε να διατηρήσουμε και να προστατέψουμε ζωντανό αυτόν τον εθνικό μας πλούτο, που κράτησε με θυσίες στον τόπο αυτό επί αιώνες τον πολιτισμό του, και την ιστορία  του.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΗΜΕΡΑΣ-23 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2019Δεν θα μπορέσω να ξεχάσω τις ατελείωτες ώρες καθισμένος στην άκρη στο βάλτο λίγο έξω από το χωριό Κουκλιοί, περιμένοντας  να δω  μια καινούργια μέρα ν` αρχίζει, με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου να ξεπροβάλουν σε όλο τους το μεγαλείο, πίσω από τα κλαδιά των δένδρων, μέσα από την πρωινή ομίχλη, ακούγοντας την χαρμόσυνη καλημέρα των πουλιών, και το αεράκι να  σχίζει τις καλαμιές του βάλτου, απολαμβάνοντας την πλούσια πολυχρωμία, και τα παιχνίδια του ήλιου μέσα στα γαλήνεα νερά του, την ψυχική ηρεμία που τόσο πολύ ανάγκη την έχουμε και δεν μπορούμε να την βρούμε εδώ στις μεγάλες πόλεις  του τσιμέντου και του καυσαερίου.
Το δέος που νιώθεις αντικρίζοντας την θεογέφυρα  με τα ορμητικά νερά, και τα πανύψηλα πλατάνια , μέσα στο χρόνο και στο χώρο, που όταν τα κοιτάς από κάτω, νιώθεις το μεγαλείο τους και την προσπάθεια  ν` αγγίξουν  με τα κλαδιά τους  τον ήλιο.

Το  παλιό Μαυρονόρος, μια μεγαλοπρεπή παρουσία  στην κορυφή του βουνού, εγκαταλελειμμένο από τους κατοίκους του στις αρχές του αιώνα μας , ατενίζει  επιβλητικά   από ψηλά την μοίρα και των  υπολοίπων  χωριών. Ήτανε  Άνοιξη όταν  τα βήματα μου με οδήγησαν  για πρώτη φορά  κοντά του, και το μόνο που αντικρίζεις μέσα από την νεκρική σιγή που πλανιέται πάνω από το χωριό, είναι  λίγα λουλούδια  ανθισμένα στις πόρτες και τα παράθυρα των   μισογκρεμισμένων  σπιτιών, από τη φθορά  του χρόνου. Σπίτια διώροφα αρχοντικά,  με τις αυλές και τα τζάκια έτοιμα  να μας δεχθούν και πάλι κοντά τους, για να μας  μιλήσουνε  για  την ιστορία τους, και τον πολιτισμό τους, που άντρωσαν  με θυσίες τόσα χρόνια.  Η πληγή δεν έκλεισε , παρέμεινε  εκεί, για να μαρτυράει  τις χθόνιες λειτουργίες σ` εποχές που χάνονται στα βάθη της αιωνιότητας. Φεύγοντας  το μήνυμα παραμένει βαθιά μέσα στην  καρδιά, και ο φόβος  για το αύριο πιο μεγάλος .

Η Δρακόλιμνη μια μοναδική νότα, συνθέτει και αυτή  με την σειρά της την μαγεία του πανέμορφου αυτού  τοπίου .  Η μαγεία του άγνωστου, το αμέτρητο βάθος της , οι μύθοι  που την ακολουθούν , όλα αυτά συνθέτουν  την μοναδικότητα του  παρθένου τοπίου. Η ανάβαση είναι δύσκολη και απαιτεί πολλές ώρες, η καλύτερη εποχή  χωρίς περιπέτειες είναι τον μήνα  Αύγουστο. Νερό για την ανάβαση δεν θα χρειαστούμε, οι πηγές είναι πολλές  και το νερό πόσιμο. Το καταφύγιο παραμένει ανοικτό τους περισσότερους μήνες του έτους.

Φωτογραφία Ημέρας 02α Απριλίου-2020-Βασίλης ΛάππαςΟ πολυσύνθετος σχεδιασμός του τοπίου, μέσα στην χαράδρα του Βίκου, μαρτυράει τον πραγματικό καλλιτέχνη, τη φύση, που έμαθε να συγκλονίζει τον περπατητή με τις πινελιές της, και να τον ανταμείβει  για την αγάπη που της δείχνει, και αν είναι τυχερός  πράγμα πολύ δύσκολο, ίσως  δη και το μύκητα Πνεύμονα . Ένα μύκητα, μοναδικό στην Ελλάδα, κρυμμένο μέσα σε μικρές σπηλιές, που για να επιβιώσει  πρέπει η μόλυνση του περιβάλλοντος να είναι στο μηδέν, όπως είναι στην χαράδρα του Βίκου.
Αφθονότερα όμως τα Βυζαντινά μνημεία, μοναστήρια και εκκλησίες , εγκαταλελειμμένα στην τύχη τους  και στον χρόνο, με αναρίθμητους  θρησκευτικούς  θησαυρούς.
Η ιερά μονή Στομίου χτισμένη το 1412 σε μια εξέδρα  της Γκαμήλας, στη χαράδρα του Αώου.
Η  ιερά μονή Σπηλαιώτισσας  στην Αρίστη χτισμένη το 1579, μεγαλοπρεπή, υπερήφανη, χτισμένη  πάνω στα βράχια, με πολλές Αγιογραφίες, και κειμήλια
Η ιερά μονή της Αγίας Παρασκευής στο Μονοδένδρι  χτισμένη μέσα στην χαράδρα του Βίκου το 1412  με μοναδική θέα προς την χαράδρα του Βίκου.
Η  ιερά μονή  Σωσίνου στο Παρακάλαμο  με άγνωστη ημερομηνία ίδρυσης,  και πολλά ακόμη εκκλησιαστικά μνημεία  που μαρτυρούν την αγάπη και το σεβασμό  των προγόνων  μας προς την θρησκεία  μας.

Μην  πεις ποτέ ότι με όλα αυτά τελείωσες . Οι εκπλήξεις στα πανέμορφα  αυτά χωριά δεν τελειώνουν ποτέ , η πνοή των ανθρώπων πλανιέται διάχυτη, πάνω από τα ερειπωμένα χωριά αποτυπωμένη  στα άψυχα,  για να μαρτυρούν τις μνήμες που επιβιώνουν, από το βάλσαμο που έχυσε η φύση  μέσα από τα σπλάχνα των βράχων.
Στα πανέμορφα αυτά χωριά, το κακό  δεν έχει πάρει ακόμη μεγάλες διαστάσεις, το μεγάλο χτύπημα είναι στο ζωικό μας πλούτο που τείνει  με εξαφάνιση, από την ασυδοσία των ντόπιων και ξένων που κυνηγούν δίχως μέτρο και συμπόνια .
Η επενέργεια εδώ είναι μεγάλης διάρκειας δίχως θορύβους  και ξέρει να συγκλονίζει τον άνθρωπο που είναι κατά μεγάλο μέρος δημιούργημα του τόπου που ζει.

Ωδή στη Φύση

Εάν σας άρεσε το αφιέρωμα,  παρακαλώ μοιραστείτε το με φίλους. Η δύναμη του ιστολογίου είναι οι αναγνώστες του…..εσείς.

Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή και αναδημοσίευση μέρους ή ολόκληρου άρθρου του περιοδικού. Δεν επιτρέπεται και η αναμετάδοση των ηχητικών κειμένων μας σε οποιαδήποτε μορφή και προβολή, δίχως τη γραπτή  αδείας μας.

Το νερό, πηγή και σύμβολο ζωής

Το νερό, πηγή και σύμβολο ζωής

 Γεωτρόπιο-374Το νερό, πηγή και σύμβολο ζωής

Κείμενα Κώστας Χριστοφιλόπουλος

Φωτογραφία Βασίλης Λάππας

Γεωτρόπιο τεύχος 374 16 Ιουνίου 2007

Φωτογραφία Ημέρας 12 Σεπτεμβρίου 2019Ένα ταξίδι στην αρχέγονη ουσία που συμβολίζει το νερό, μοιάζει σαν ένα ταξίδι στην ίδια την ύπαρξη, ένα ταξίδι στην γεμάτη ιερή δύναμη, την κύρια μαγική και θεραπευτική.

Το νερό με μια τελετουργία μύησης προσφέρει «νέα γέννηση», με μια τελετουργία μαγική θεραπεύει, χάρη στα νεκρικά τελετουργικά προσφέρει μετά θάνατον αναγέννηση. Το «αθάνατο νερό», η «πηγή της νεότητας», το «νερό της ζωής» αποτελούν διαφορετικές μυθικές εκφράσεις της ίδιας αλήθειας, ότι δηλαδή στο νερό ενυπάρχουν η ζωή και η αιωνιότητα.

«Η συγκίνησή μου καθώς την έβλεπα να βγαίνει απ’ το νερό ολόγυμνη ήταν μεγάλη, όχι επειδή έβλεπα την ίδια τη θεία μου γυμνή, αλλά γιατί φανερώθηκε ξαφνικά μπροστά μου το γυναικείο σώμα στη θηλυκή αιωνιότητα. Ο άνθρωπος δεν σκέφτεται τα πράγματα μόνο κάτω απ’ την αιώνια μορφή τους, αλλά τα αισθάνεται κάτω απ’ τη μορφή αυτή» Τζούλιαν Μπέντα

Η επαφή με το νερό ενέχει πάντα την αναγέννηση. Η κατάδυση σ’ αυτό συμβολίζει την επιστροφή στο άμορφο, την ολοκληρωτική αναγέννηση και αυτό γιατί τα νερά καταργούν όλες τις μορφές, καταργούν κάθε «ιστορία», εξαγνίζοντας, αναγεννώντας και ανανεώνοντας ταυτόχρονα. Καταργώντας την ιστορία, τα νερά επαναφέρουν έστω και για λίγο την αγνότητα των απαρχών.

«Τι κάποτες ελύσανε των πέπλων τις περόνες
και στο τρεχούμενο νερό τ’ ωραίο της Ιπποκρήνης
στον Ελικώνα λούζονταν και το βουνό κρατούσε
γαλήνη του μεσημεριού και λούζονταν…»
Όμηρος

Το νερό, πηγή και σύμβολο ζωής, έγινε από τα πανάρχαια χρόνια αντικείμενο λατρείας και ένα από τα βασικότερα στοιχεία των κοσμολογικών αντιλήψεων όλων των λαών. Στην αρχαία Ελλάδα, για παράδειγμα, είναι γνωστοί οι μύθοι για τα “όρκια” και τα “Στύγια” ύδατα, για δαίμονες και νύμφες των νερών, για προσωποποιήσεις λιμνών και ποταμών και γενικά οι πληροφορίες των κειμένων για μια υδατολατρεία, που βιώνεται και στις ιουδαϊκές παραδόσεις και καθαγιάζεται από τον χριστιανισμό.

Φωτογραφία Ημέρας 17-Μαΐου 2020-Βασίλης Λάππας
Πάντα υπάρχει χρόνος, για μια καλύτερη ζωή.

Ζωοδότρα δύναμη το νερό, δεν θα μπορούσε να σταματήσει να εμπνέει τους ανθρώπους και στη νέα θρησκεία κατέχει εξέχουσα θέση στην τέλεση των μυστηρίων της, καθώς και στις ευχές της.

Το συναντάμε στα μυστήρια του Βαπτίσματος και της Θείας Ευχαριστίας, στις ακολουθίες των Αγιασμών, στις ευχές για εξασφάλιση επάρκειας νερού και αποκατάσταση της καθαρότητας μολυσμένων υδάτων, αλλά και σε άλλες εκκλησιαστικές ευχές που συνδέονται με τη ναυτική, αγροτική και κτηνοτροφική ζωή του ελληνικού λαού.
Οι απαρχές της μυθολογίας του νερού πρέπει να αναζητηθούν στα τρομερά ύδατα της Στυγός που βρίσκονταν στο Χελμό.

Στα «Στύγια Ύδατα», αφηγείται ο μύθος, βούτηξε η Θέτις το γιο της Αχιλλέα, για να γίνει αθάνατος, αλλά το μέρος από το οποίο τον κράτησε έμεινε τρωτό, όπως απέδειξε το βέλος του Πάρη, που τον σκότωσε.

Η Στύγα ήταν μια θεότητα, που οι θεοί ορκίζονται στο όνομά της.
Ο Όμηρος παρουσιάζει εξάλλου την Ήρα να λέει «μάρτυράς μου η γη κι ο πλατύς ουρανός που απλώνεται πάνω από τα κεφάλια σας και η Στύγα που τα νερά της κυλούν από ψηλά μέσα στη γη».
Ο Ησίοδος την αναφέρει ως «πρωτότοκη κόρη του Ωκεανού με τη γοργή φυρονεριά, τη μισητή από τους αθάνατους, την τρομερή τη Στύγα. Το όμορφο παλάτι της, εκεί που κατοικεί μακριά από τους άλλους θεούς, υψώνεται από πελώριους βράχους στεφανωμένο, πάνω σε κολόνες αργυρές, που προς τον ουρανό ανεβαίνουν, στηριγμένο.

Αν κάποιος ένοχος κριθεί ψευτιάς, η Ίριδα, από τον Δία σταλμένη για να καθιερώσει το μεγάλο όρκο των θεών, πηγαίνει μακριά και μέσα σε χρυσό λαγήνι φέρνει εκείνο το ξακουστό νερό, που πάντα κρύο πέφτει από ενός βράχου την κορυφή. Τα περισσότερα νερά της Στύγας που από την ιερή πηγή της αναβλύζουν, κάτω από τα έγκατα κυλούν της απέραντης γης, μέσα στο σκοτάδι και του Ωκεανού βραχίονας γίνονται. Το ένα δέκατο από αυτά τα νερά είναι προορισμένο για τον όρκο. Τα άλλα εννιά φιδώνουν ολόγυρα στη γη και στου υγρού του κάμπου την πλατιά τη ράχη κι ύστερα στη θάλασσα χύνονται και χίλιους ασημένιους στρόβιλους, ρουφήχτρες, σχηματίζουν.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΗΜΕΡΑΣ-24 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2020-ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΑΠΠΑΣΚαι το νερό που πέφτει από το βράχο είναι για τιμωρία των θεών. Αν ένας από τους αθάνατους, που κατοικούν στη χιονισμένη κορυφή του Ολύμπου, επίορκος φανεί κάνοντας σπονδές με το νερό της Στύγας, χάνει για ένα χρόνο της ζωής του την πνοή, μήτε το νέκταρ μήτε την αμβροσία πια γεύεται και μένει ξαπλωμένος στο κρεβάτι, δίχως ν’ αναπνέει, δίχως να μιλεί, σε νάρκη βυθισμένος. Κι όταν έπειτα από μια ολόκληρη χρονιά τελειώσει της “αρρώστιας” του η περίοδος, σε βάσανα καινούργια είναι καταδικασμένος, χρόνια ολόκληρα εννιά ζει από τους αθανάτους χώρια, μακριά, χωρίς να παίρνει στα συμβούλια και τα συμπόσια μέρος και ξαναμπαίνει στην παρέα των θεών που κατοικούν στον Όλυμπο, το δέκατο χρόνο μοναχά. Έτσι αφιέρωσαν στον όρκο οι θεοί το αθάνατο νερό της Στύγας, τούτο το πανάρχαιο νερό, που διασχίζει και περνά κακοτράχαλα και βραχιασμένα μέρη».

Τα ποτάμια

Η θεοποίηση των ποταμών κατέχει μεγάλο μέρος της αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας.

Φωτογραφία Ημέρας 19-Μαΐου 2020-Βασίλης Λάππας
Για να ζήσω κάθε εποχή και ν’ απολαύσω την κάθε μου στιγμή Χριστέ μου, χάρισε μου το γαλάζιο τ’ ουρανού σου.

Ο Ωκεανός είναι γιος της Γαίας και του Ουρανού και έχει σύζυγο την Τηθύ. Μαζί της απέκτησε τρεις χιλιάδες γιους, τα βουερά ποτάμια, και τρεις χιλιάδες θυγατέρες, τις Ωκεανίδες που κυβερνούν τις βαθιές πηγές.
Οι Νύμφες, θεότητες των γλυκών νερών, ήταν κόρες του Δία. Συνήθως όμως θεωρούνταν κόρες του θεού-ποταμού της περιοχής. Κατοικούσαν κοντά στους ποταμούς αλλά και στα βουνά από όπου πηγάζουν οι ποταμοί. Έτσι, έχουμε τις Ορεστιάδες, Νύμφες των δασών, τις Ναϊάδες, Νύμφες των ποταμών και των πηγών και τις Αμαδρυάδες, Νύμφες των δένδρων.
Οι Ναϊάδες ζούσαν σε σπήλαια κοντά στις πηγές των ποταμών, αλλά και κάτω από αυτούς και τότε έπαιρναν το όνομα του ποταμού. Όταν οι πηγές ήταν ιαματικές, τότε προσέφεραν οι άνθρωποι θυσία στη Νύμφη της κάθε πηγής.
Αλλά οι Νύμφες είχαν και προφητικές ικανότητες και εκτελούσαν χρέη διερμηνέων της θέλησης των θεών. Μερικές φορές όμως τις έπιανε το σκανταλιάρικό τους και τότε έλεγαν στους ανθρώπους τρελά πράγματα, με αποτέλεσμα αυτοί να χάνουν τα λογικά τους.

Στον Αχέροντα ποταμόΟ ποταμός του Άδη είναι ο ποταμός Αχέροντας, αυτόν που έπρεπε να διαπλεύσει η ψυχή με οδηγό εκείνον τον κακότροπο και αποκρουστικό γέροντα, το Χάροντα, για να φτάσει εκεί όπου θα κατοικούσε για πάντα.

Δείτε και αυτό…

ΣΤΑ ΠΕΤΡΙΝΑ ΓΕΦΥΡΙΑ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ

Το-Ηπειρώτικο-τραγούδι-της-φύσης-vVassilis-Lappas-001Το  θεογέφυρο  είναι ένα  σπάνιο  γεωλογικό φαινόμενο, έργο  των  ορμητικών νερών  του  Καλαμά, έχει  μήκος  περίπου 45 μέτρα, πλάτος 3-4 μέτρα και  ύψος  περίπου  20  μέτρα.  Το  σχήμα του  είναι  τοξοτό,  όμοιο  με  τα  πέτρινα  γεφύρια  των  ηπειρωτών μαστόρων, λες και  η φύση  θέλησε να  σεβαστεί  την  παράδοση  της  περιοχής.  Όπως  συνηθίζεται  για  κάθε  εντυπωσιακό  και  αξιοθαύμαστο  δημιούργημα της  φύσης, έτσι  και  το  θεογέφυρο, αγκαλιάστηκε  από  παραδόσεις  και  θρύλους. Λέει  λοιπόν  μια  παράδοση , πως  μια  γυναίκα  λεχώνα  από  το  Λίθινο  πήγε στο  μοναστήρι  απέναντι, για  ν’ ανάψει  τα  καντήλια  του, αφήνοντας  πίσω  το  παιδί της  να  κοιμάται.  Το  πέρασμα  του  ποταμού  γινόταν  με  μια  πρόχειρη ξύλινη  γέφυρα.  Καθώς  έφθασε  στο  μοναστήρι  άρχισε  να πέφτει δυνατή  βροχή.

της, γονατίζει  και  προσεύχεται. Τότε  στο  σημείο  που  υπήρχε  η  ξύλινη  γέφυρα  εμφανίστηκε  ένας  πελώριος βράχος  ο  οποίος  ένωσε  τις  δύο  όχθες  του  Καλαμά, κάτι  που  αποδόθηκε  από  τους  χωριανούς  σε  θαύμα  και  γι’ αυτό  ονόμασαν  το  φυσικό  γεφύρι  που  δημιουργήθηκε, θεογέφυρο. Πολλοί  ιστορικοί  και  λόγιοι  έχουν  γράψει  για  τη  μοναδική  ομορφιά που  έχει το  πέρασμα  των   νερών του  ποταμού μέσα  απ’ την  τρύπα  του βράχου, ανάμεσά  τους  ο  Λόρδος  Βύρων, ο  Παναγιώτης  Αραβαντινός και ο  Ιωάννης  Λαμπρίδης.

Το  ποτάμι  θέριεψε . Τα  νερά  του  φούσκωσαν  και  παρέσυραν  την  ξύλινη  γέφυρα. Στο  γυρισμό  της  η  γυναίκα  βλέπει  τη  γέφυρα  να λείπει και  γεμάτη  αγωνία για να  περάσει  απέναντι  και  να  πάει  στο  παιδί

 

«Τα νερά του πέφτουν από μεγάλο ύψος, κυλούν και εξακολουθούν να ρέουν. Επάνω και μέσα στον αφρό των αλλεπαλλήλων πτώσεων, βλέπω να παίζουν μεγάλες και διάφανες σαν από κρύσταλλο σφαίρες, που τις κρατούν στα χέρια τους αφροντυμένες μπαλλερίνες. Τις βλέπω να παίζουν και να πηδούν και να συγκρούονται, πότε παρασυρόμενες από τα ορμητικά νερά, και πότε ξεφεύγοντας και ανεβαίνοντας, καθώς  μπαλόνια που ξεγλιστρούν μέσα από τα χέρια παιδιών εκστατικών σε κήπους ή πλατείες. Και τις βλέπω να ξαναπιάνονται απ’ τα νερά και να χοροπηδούν πάλι στον αφρό, που άσπρος σαν γάλα, αγάλλεται στο κύλισμά του, ραντίζοντας τον θεατή και τα πέριξ κλαδιά, με την δροσιά του υγρού ψιμυθίου που σκορπά, σαν σύννεφο ελαφράς βροχής, στην βοερή καταβαράθρωσί της, η πτώσις των υδάτων».

                                                                                                   Ανδρέας Εμπειρίκος

ΛΑΔΩΝΑΣ

Η περιοχή του Λάδωνα έχει συνδεθεί με πολλούς αρχαίους μύθους και οι πλούσιες  αναφορές της ελληνικής μυθολογίας, δίκαια τον χαρακτηρίζουν σαν ένα από τα μυθικά ποτάμια της Αρχαίας Ελλάδας. Ένας από τους κορυφαίους μύθους είναι αυτός του τραγοπόδαρου θεού Πάνα και της νύμφης Σύριγγας. Ο Πάνας περιφερόταν συχνά στην περιοχή του Λάδωνα. Όταν είδε εκεί την ωραία νύμφη άρχισε να την κυνηγά και την πλησίασε. Τότε αυτή εξαντλημένη, έφτασε στις όχθες του ποταμού και παρακάλεσε τον Λάδωνα να την βοηθήσει. Εκείνος, μόλις είδε τον Πάνα να την πλησιάζει, την μεταμόρφωσε σε καλαμιά. Τότε ο Πάνας έκοψε μερικά καλάμια, τα ένωσε μεταξύ τους και σχημάτισε το δικό του χαρακτηριστικό σε μορφή και ήχο μουσικό όργανο που ονομάστηκε σύριγγα.

Εδώ επίσης λουζόταν η θεά Δήμητρα και εδώ κυνηγούσε  η θεά του κυνηγίου Άρτεμις. Στο μέρος αυτό διαδραματίστηκε ο μύθος του Λεύκιππου που ντύθηκε γυναίκα, για να βρίσκεται κοντά στη αγαπημένη του νύμφη Δάφνη, πράξη που πλήρωσε με την ζωή του, όταν αποκαλύφτηκε. Κοντά στην κοίτη του, στα όμορφα δάση του Σόρωνα -που πιο πάνω ονομάζονται και Αφροδίσια όρη – η Αφροδίτη συναντιόταν με τον παράνομο εραστή της θεό Άρη

Τέλος στον Λάδωνα έπιασε το ελάφι ο Ηρακλής μετά από επιτυχή καταδίωξη και εδώ ο θεός Απόλλωνας ερωτεύτηκε την κόρη του Λάδωνα Δάφνη. Μάλιστα ο περιηγητής Παυσανίας τόσο εντυπωσιάστηκε  από την ομορφιά του φυσικού τοπίου του Λάδωνα και από τις διασωζόμενες παραδόσεις και μύθους στην εποχή του, που έγραψε στα «Αρκαδικά-Αχαϊκά»:

«Ο Λάδων έχει το ωραιότερο νερό από όλους τους ποταμούς της Ελλάδος. Φημίζεται άλλωστε μεταξύ των ανθρώπων, λόγω της Δάφνης και των σχετιζομένων με αυτήν παραδόσεων…Κατά την ομορφιά βεβαίως δεν είναι δεύτερος από κανέναν άλλο ποταμό βαρβαρικό ή Ελληνικό…»

Ο αρχέγονος και ο λαϊκός άνθρωπος ήξερε την αξία του νερού, γι’ αυτό και το φοβόταν. Υπολόγιζε τη δύναμή του και, κατ’ επέκταση, την εκδίκησή του. Δεν είναι άλλωστε τυχαία τα πιστεύω για τα στόμια του Άδη , που ξεκινούσαν ακριβώς από υδάτινες επιφάνειες. Είναι γνωστός ο Αχέροντας ποταμός στη Θεσπρωτία, αλλά και η θαλασσινή σπηλιά στο Ακρωτήριο Ταίναρο της Μάνης. Φοβόταν λοιπόν ο παραδοσιακός άνθρωπος το νερό γιατί το σεβόταν. Κι είναι ακριβώς η έλλειψη του φόβου και του σεβασμού που πηγάζει από τη σημερινή αλαζονεία του ανθρώπου για την παντοδυναμία του πάνω στη φύση, με τις ανεξέλεγκτες γεωτρήσεις, τη σπατάλη ή τη ρύπανση του νερού.

Διάβασε και αυτό...

Δάφνη-Στρέζοβα-δάσος με δρυς

Η θάλασσα
Όταν η θάλασσα λυσσομανούσε, ήταν ο Ποσειδώνας που «καβάλα» στα ατίθασα άλογά του ξεχυνόταν αγριεμένος. Και όταν η θάλασσα έπαιρνε το γλαυκό της-πρασινογάλαζο- χρώμα, ήταν ο Γλαύκος, που πότε σαν Γλαύκη, πότε σαν Λάμια, πότε σαν γεράκι και πότε σαν Σειρήνα φόβιζε, απειλούσε και γοήτευε τους ναυτικούς. Αλλά δεν ήταν μόνο οι θεοί. Όταν ο αέρας έλεγε το δικό του αγριεμένο ή απαλό τραγούδι έτσι όπως πέρναγε πάνω από τα νερά, ήταν οι Σειρήνες. Είχαν κεφάλι γυναίκας και σώμα πουλιού και με το γοητευτικό τραγούδι τους προσπαθούσαν να παρασύρουν τους ναυτικούς στο χαμό. Ήταν και η Σκύλλα, τέρας φοβερό που ζούσε σε μια σπηλιά και κατάπινε τους ναυτικούς, με τη Χάρυβδη, που τρεις φορές την ημέρα ξερνούσε τα νερά και τρεις φορές τα ρουφούσε, βρίσκονταν στα στενά της Μεσσήνης στη Σικελία.

Το νερό το συναντάμε επίσης και στη γλώσσα , όπου οι πάμπολλες ετυμολογικές αναλύσεις του μας οδηγούν σε ποικίλα μονοπάτια σκέψης, το συναντάμε όμως και στη λαογραφία. Όλοι γνωρίζουμε τις δοξασίες για το «αμίλητο νερό», το «νερό που κοιμάται», τους δράκους που φυλάνε τις βρύσες ή τους αγίους που αναλαμβάνουν τον ρόλο τιμωρού, μας το δείχνει άλλωστε και ο διάκοσμός τους. Τα έθιμα για το τάισμα της βρύσης την Πρωτοχρονιά ζουν ακόμη σε πολλά μέρη της Ελλάδας, όπως επιβιώνουν και τα δημοτικά τραγούδια που υμνούν το νερό και που στις παραδοσιακές τελετουργίες του γάμου αποκτούσαν εντονότερο συμβολισμό.
Ως αέναη πηγή ζωής, το νερό συνδέθηκε με την έννοια της αθανασίας. Του αποδόθηκαν μαντικές ιδιότητες και η χρήση του στα διάφορα στάδια της ζωής του ανθρώπου απέβλεπε στην κάθαρση και προσέβλεπε στην εξιλαστήρια δύναμή του. Έτσι, την ώρα του τοκετού ρίχνουν νερό στην επίτοκο, για να κυλήσει το μωρό «σαν νερό».
Μετά το γάμο, η νύφη κάνει το «κέρασμα της βρύσης», προσφέρει δηλαδή στη βρύση ψωμί ή καρπούς, για να εξευμενίσει τις δυνάμεις του νερού.
Στο θάνατο, χύνεται όλο το νερό του σπιτιού για να ξεπλύνουν το μίασμα του θανάτου και όσοι μετέχουν στην κηδεία πρέπει να πλύνουν τα χέρια τους.
Το νερό της λησμονιάς πίνουν οι νεκροί για να ξεχάσουν τον απάνω κόσμο.
Μύθοι, θρύλοι, παραδόσεις καταδεικνύουν την πανταχού παρουσία του ζωοποιού χθόνιου δώρου.

Σας προτείνουμε…

Το Ηπειρώτικο τραγούδι της φύσης

Το νερό, πηγή και σύμβολο ζωής

Εάν σας άρεσε το αφιέρωμα, παρακαλώ μοιραστείτε το με φίλους σας. Η δύναμη του ιστολογίου είναι οι αναγνώστες του…..εσείς.

Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή και αναδημοσίευση μέρους ή ολόκληρου άρθρου του περιοδικού. Δεν επιτρέπεται και η αναμετάδοση των ηχητικών κειμένων μας σε οποιαδήποτε μορφή και προβολή, δίχως τη γραπτή αδείας μας.


Φωτογραφία Ημέρας Μάρτιος-2019