ΗΠΕΙΡΟΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΑΞΙΩΝ-01

ΗΠΕΙΡΟΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΑΞΙΩΝ

ΗΠΕΙΡΟΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΑΞΙΩΝ

Κείμενα-Επιμέλεια κειμένων

Φωτογραφία-Video-Time lapse Vassilis Lappas (Movies Pixels.com)

https://www.youtube.com/watch?v=IEI2dvKnJvg

 

 

ΗΠΕΙΡΟΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΑΞΙΩΝ
Το Γεφύρι του Γκρέτσι

 ΗΠΕΙΡΟΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΑΞΙΩΝ ο τίτλος αυτού του κειμένου οφείλεται σε μια καινούργια εξόρμηση στην Ήπειρο. Αυτή τη φορά  άντλησα δύναμη από την επίσκεψή μου σ’ αυτό το μαγικό τόπο, όπου η Φύση εξακολουθεί να υπηρετεί τα οράματά μας, διώχνει τους καθημερινούς μας φόβους και τις ανασφάλειες μας, ενώ μας ενθαρρύνει να κρατήσουμε μέσα μας κάθε τι το αυθεντικό και να αντισταθούμε στην ευτέλεια και στην μικροπρέπεια. Σημάδια των χαλεπών καιρών…. Σε ένα σκηνικό γραφικότητας και επερχόμενης δήθεν ευμάρειας, η Ελλάδα ζει στη πραγματικότητα  τον θανατηφόρο ευνουχισμό των ζωντανών της ικμάδων.

 

ΗΠΕΙΡΟΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΑΞΙΩΝ-02    Ξεκινήσαμε  από τη Μονή Κηπίνας, η οποία χτίστηκε το 1212 από τον Αρχιεπίσκοπο Γρηγόριο. Δίπλα στο ναό που έχει για στέγη ένα βράχο καθώς και ένα όμορφο ξυλόγλυπτο τέμπλο υπάρχει αρχονταρίκι και κελιά που είναι κυριολεκτικά τρυπωμένα στο βράχο και κρέμονται στο κενό.

ΗΠΕΙΡΟΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΑΞΙΩΝΑκολούθησε η επίσκεψη μας στα δίδυμα χωριά Καλαρρύτες- Συρράκο τα οποία μας καθήλωσαν με την επιβλητική τους γαλήνη. Αναρωτιόμουν πως η ανθρώπινη θέληση κατόρθωσε να δαμάσει το τοπίο με αποτέλεσμα τα πανέμορφα πέτρινα χωριά που βλέπαμε μπροστά μας. Οι κάτοικοι πήραν μέρος στην επανάσταση του 1821, με αποτέλεσμα τα δύο χωριά να καταστραφούν τότε ολοσχερώς από τις δυνάμεις του Χουρσίτ Πασά . Το 1854 ξεκίνησε η επανάσταση της Ηπείρου και το 1881 υπογράφηκε η συνθήκη του Βερολίνου και τα δύο χωριά πέρασαν έκτοτε στην κυριαρχία της Ελλάδας.

  Επισκεφθήκαμε τους Καλαρρύτες, όπου υπάρχει μουσείο Αργυροχρυσοχοΐας, μιας και οι κάτοικοι φημίζονται για την τέχνη τους στην ασημουργία. Αξιόλογο είναι και το καφενείο« Άκανθος» το οποίο είναι 176 ετών, αφού λειτουργεί ανελλιπώς από το έτος 1840. Η ανάβαση μας στο Συρράκο ματαιώθηκε λόγω της καταρρακτώδους βροχής, όμως δώσαμε υπόσχεση για την επίσκεψή του στο άμεσο μέλλον.

https://www.youtube.com/watch?v=jF1pJAZg4iE

 

Στον Αχέροντα ποταμό   Την επόμενη ημέρα κάναμε μπάνιο στον Αχέροντα. Ήταν μοναδικό. Ένα δέος μας τύλιγε καθώς σκεφτόμασταν ότι η βουτιά μας ήταν σ’ ένα αρχαίο ποτάμι που οδηγούσε στις πύλες του Κάτω Κόσμου. Προσπαθούσαμε να φανταστούμε το ταξίδι των ψυχών που παρέδιδε ο Ερμής στο Χάροντα, για να οδηγηθούν τελικώς στα έγκατα της Γης στον Άδη, όπου βασίλευε ο Πλούτωνας και η Περσεφόνη.

Στον Αχέροντα ποταμό  Το ρεύμα του ποταμού σε κάποια σημεία ήταν πολύ δυνατό και μας παρέσερνε, ενώ σε κάποια άλλα  σημεία τα νερά ήταν τόσο κρύα που αναρωτιόσουν αν είχες τα πόδια σου ή τα είχες χάσει.   Το ξεπέρασα όμως, αφού μου  έρχονταν  στο μυαλό στίχοι από το ποίημα της Κικής Δημουλά  «… Όσο μπόρεσα έφερα αντίσταση σ’ αυτό το ποτάμι , όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει και όσο ήταν δυνατόν, φαντάστηκα νερό στα ξεροπόταμα και παρασύρθηκα…».

 

Στον Αχέροντα ποταμό-004   Το Νεκρομαντείο ή το Μαντείο των θεών του Κάτω Κόσμου ήταν μια αποκάλυψη. Η παλαιότερη αναφορά του νεκρομαντείου του Αχέροντα γίνεται από τον Όμηρο στη Οδύσσεια, όταν η Κίρκη συμβουλεύει τον Οδυσσέα να συναντήσει στο Κάτω Κόσμο το τυφλό μάντη Τειρεσία και να πάρει χρησμό για την επιστροφή του στην πατρίδα.  Στην ραψωδία Λ, γνωστή ως Νέκυια,  ο  Όμηρος αφηγείται πως ο Οδυσσέας αφήνεται να τον οδηγήσει ο άνεμος, όπως του είχε υποδείξει η Κίρκη και αφού ακολούθησε με τελετουργική αυστηρότητα τις υποδείξεις της  (σπονδές, τάματα και θυσίες), πέρασε το όριο της ζωής και του θανάτου και βρέθηκε στο χώρο των νεκρών.

Στον Αχέροντα ποταμό-008 Συγκλονιστική η συνάντηση του ήρωα με την μητέρα του Αντίκλεια για την οποία δεν γνώριζε ότι είχε πεθάνει καθώς και η συνάντηση του με τον Αχιλλέα. Ο τελευταίος, όταν τον αναγνωρίζει, του λέει «…. Γέννημα του Διός, γιέ του Λαέρτη, πολυμήχανε Οδυσσέα, άφοβε, ποιο άλλο έργο φοβερότερο θα βάλει ακόμα ο νους σου; που τόλμησες να κατεβείς στον Άδη, όπου νεκροί μονάχα κατοικούν, δίχως το νου τους πια, είδωλα και σκιές βροτών που έχουν πεθάνει».

 

ΗΠΕΙΡΟΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΑΞΙΩΝ-022Αλήθεια, όλα του κόσμου τούτου, αλλά και τους νεκρούς μας, τους κουβαλάμε μέσα μας; Χωρίς, όπως λέει ο Ρίτσος, ο χώρος να στενεύει, χωρίς να βαραίνουμε. Απλά συνεχίζουμε τη ζωή τους, απ’ τις βαθιές στοές και τις έρημες ρίζες, τη δική τους ζωή, τη δική μας ακέραια στον ήλιο. Τότε ακριβώς είναι που γίνεται μια μεγάλη ησυχία, μια μεγάλη διαφάνεια  διακρίνονται πέρα τα γαλανά νησιά και τα νησίδια που ποτέ ως τότε δε φάνηκαν…

ΗΠΕΙΡΟΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΑΞΙΩΝ-020Η βραδιά έκλεισε με μια εξαιρετική παράσταση στο αρχαίο θέατρο της Δωδώνης. Τον Αγαμέμνονα του Αισχύλου.  Και το Φεγγάρι από πάνω μας να κρέμεται απειλητικό και κατακόκκινο, μιας και ζούσαμε μια έκλειψη της Σελήνης…  Με τον απόηχο των γεγονότων στο Μάτι Αττικής και τους νεκρούς συνεχώς να αυξάνονται.

Ανάμεσα στις πέτρες του αρχαίου Θεάτρου αναρωτήθηκα τι άκαμπτοι και ανάλγητοι που έχουμε γίνει; Τι μας έχει κυριεύσει; Πότε θα περάσει αυτό το τρομερό καλοκαίρι; Να έρθει ο χειμώνας, που είναι η πιο καλή εποχή του χρόνου. Μια  γενική συστολή, μια επιστροφή στο κέντρο του εαυτού μας. Συγκέντρωση, πύκνωση και σμίκρυνση…

ΗΠΕΙΡΟΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΑΞΙΩΝ   Επισκεφθήκαμε και την Καστανέα (παλιά Καστάνιανη) ένα από τα πιο ονομαστά Μαστοροχώρια. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο Άγιος Νικόλαος (1926) με το ξυλόγλυπτο τέμπλο του Χαράλαμπου Σκαλιστή, το διώροφο πετρόχτιστο σχολείο (από το 1894), το οποίο έχει να λειτουργήσει εδώ και πενήντα χρόνια, καθώς και τα τέσσερα μονότοξα γεφύρια. Τα καλντερίμια μοναδικά καθώς και η τοιχοποιία  του δείχνουν ότι πρόκειται για οικισμό μοναδικής αρχιτεκτονικής ομορφιάς.

ΗΠΕΙΡΟΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΑΞΙΩΝ    Το ίδιο βράδυ, στην πλατεία, μπροστά από τον Άγιο Νικόλαο παρακολουθήσαμε πανηγύρι με λαϊκά παραδοσιακά όργανα. Τα ηπειρώτικα πανηγύρια το καλοκαίρι αποτελούν αφορμή για αντάμωμα όλων των απανταχού Ηπειρωτών. Υπάρχει τόση ζωντάνια και τόσο κέφι. Όλοι συμμετέχουν, ενώ μπροστάρηδες στους χορούς μπαίνουν οι μεγαλύτεροι.  Οι κύκλοι των ανδρών και των γυναικών είναι πολύ όμορφοι. Μου θυμίζουν τους κύκλους της ζωής, έτσι όπως ανοίγουν και κλείνουν με το ρυθμό.  Αυτό το πολύχρωμο, θορυβώδες αντάμωμα υπό τους ήχους του κλαρίνου που παραπέμπει στην παράδοση και στις συνήθειες των προγόνων τους, είναι μοναδικό.

ΗΠΕΙΡΟΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΑΞΙΩΝ  Κάτι ανάλογο βιώσαμε και στο Δελβινάκι Ιωαννίνων. Εκεί γιόρταζαν την Αγία Παρασκευή. Τα παιδιά, σε υποδειγματική σειρά, μοίραζαν το φαγητό (γίδα βραστή με ρύζι),ενώ η λαχειοφόρος αγορά αφορούσε δύο αρνάκια, τα  οποία κληρώθηκαν σε όσους συμμετείχαν.

 

Η Ήπειρος είναι πράγματι μια Κιβωτός αξιών αλλά κυρίως της παράδοσης μας που αποτελεί τον συνδετικό μας κρίκο με τους προγόνους μας, τους οποίους τους έχουμε ήδη μέσα μας τοποθετημένους ανεξίτηλα.  Η σχέση δε με την παράδοση αυτή πρέπει να είναι ξεκάθαρη και άκρως απαραίτητη για να μην χάσουμε την Εθνική μας Ταυτότητα.

Όσο για την Ηπειρώτικη Μουσική, αυτή παντρεύεται απόλυτα με τα οράματα των απανταχού Ηπειρωτών και τις μαγικές εικόνες της Ηπειρώτικης Φύσης.

 Βασίλης Λάππας 2017 (classic63.com)

 

 

Στον Αχέροντα ποταμό

 

 

 

ΗΠΕΙΡΟΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΑΞΙΩΝ

Εάν σας άρεσε το αφιέρωμα,  παρακαλώ μοιραστείτε το με φίλους σας. Η δύναμη του ιστολογίου είναι οι αναγνώστες του…..εσείς.

 

Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή και αναδημοσίευση μέρους ή ολόκληρου άρθρου του περιοδικού. Δεν επιτρέπεται και η αναμετάδοση των ηχητικών κειμένων μας σε οποιαδήποτε μορφή και προβολή, δίχως τη γραπτή  αδείας μας.

Για άμεση επικοινωνία  | ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

 

ΩΔΗ-ΣΤΗ-ΦΥΣΗ-ODE-TO-NATURE-ΒΑΣΙΛΗΣ-ΛΑΠΠΑΣ

ΩΔΗ ΣΤΗ ΦΥΣΗ

ΩΔΗ ΣΤΗ ΦΥΣΗ

ΩΔΗ ΣΤΗ ΦΥΣΗ

Κείμενα Φωτογραφία   ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΑΠΠΑΣ

Το  μεγαλείο της ηπειρωτικής  υπαίθρου  με τις απρόσμενες εναλλαγές, την εντυπωσιακή    πολυχρωμία, με τις κορυφές των βουνών να χάνονται  μέσα στα σύννεφα, λουλούδια ν`ανθίζουν μέσα στην πέτρα, κρυστάλλινα νερά  μέσα από τις αναρίθμητες πηγές, τα παιχνίδια του ήλιου μέσα στα γαλήνεα νερά μιας λίμνης,  την θαυμαστή αρχιτεκτονική  των σπιτιών και των εκκλησιαστικών  μνημείων, αυτά είναι λίγα απ` αυτά που θα μαγέψουν τον επισκέπτη τα πανέμορφα χωριά των ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Η γραφή είναι δύσκολη, και δεν προσφέρεται για ερμηνείες πρόχειρες. Για να το νιώσεις πρέπει να το δεις, χρειάζεται ν` ανέβεις στις βουνοκορφές ν` αφήσεις το μάτι  να πλανηθεί, να καταδυθείς στα έγκατα τις ιστορίας, για ν` ανασύρεις απ` εκεί  θησαυρούς  αρίφνητους,  να σεργιανίσεις στα έρημα   καλντερίμια  των χωριών του, με συντροφιά  τις μνήμες των ανθρώπων, για να πιάσεις  τον παλμό  μιας εποχής  που  χάθηκε, χωρίς ελπίδα επιστροφής. Να περπατήσεις  και να σκαρφαλώσεις σε απόκρημνες πλαγιές της παρθένας φύσης , σπάνια απόλαυση στην εποχή μας. Ο Βίκος έχει πολλά μυστικά, και μόνο οι άνθρωποι που έγιναν ένα με  αυτόν τα γνωρίζουν. Το θέαμα είναι βέβαια δημιουργός συναισθημάτων σ` αυτή τη διαδρομή των αιώνων.

Στα πανέμορφα αυτά χωριά, και τις γύρω περιοχές, όπου από μικρός έκανα τα πρώτα μου βήματα στη φωτογραφία, αφιερώνοντας απεριόριστο χρόνο σε όλους αυτούς τους ατελείωτους περιπάτους μου, όπου πάντα πίστευα ότι είμαι ο μοναδικός που γνωρίζει  τα πανέμορφα αυτά χωριά τόσο καλά, μα κάθε φορά που τα βήματα μου με οδηγούν εκεί να περιπλανιέμαι μέσα στα βαθύσκιωτα δάση, και στην χαράδρα του Βίκου, ανακαλύπτω και κάτι καινούργιο, κάτι πρωτόγνωρο, κάτι μοναδικό.
Έζησα από κοντά όλες τις αλλαγές των εποχών.

Τα είδα ντυμένα στα λευκά, ανέπνευσα τη μυρωδιά της πρώτης βροχής του φθινοπώρου,  ένιωσα βλέποντας τα φύλλα να πέφτουν, τη ζωή που χάνετε , για να προετοιμάσει μια καινούργια, είδα τα γυμνά  δένδρα να ντύνονται, και το χώμα να γίνεται πράσινο, τα  μπουμπούκια ν` ανθίζουν, και τα χελιδόνια να χτίζουν ξανά τις φωλιές τους στις βεράντες των ερειπωμένων σπιτιών. Αφουγκράσθηκα  τις μυστικές  κλήσεις  της γης  που κρατούσε  κοντά της σε παλιούς καιρούς τους ανθρώπους δεμένους, και ενωμένους μαζί  της. Από τα λίγα, και μοναδικά γεροντάκια,  έμαθα τις ιστορίες τους γι` αυτά που ζήσανε και είδανε μένοντας πιστοί σ` αυτό που εμείς δεν καταδεχτήκαμε ούτε καν να το ακούσουμε.

Στους ατελείωτους περιπάτους μου, γνώρισα και αγάπησα τα Ζαγοροχώρια, πόνεσα βλέποντας την αδιαφορία μας προς το τοπίο, την καταπάτηση και καταστροφή των εκκλησιαστικών μνημείων, την παραχάραξη της ιστορίας και του πολιτισμού του  εθνικού  μας σε ομορφιά πλούτου. Ένιωσα την ανάγκη, που έχουν να μας έχουν όλους κοντά τους, για να μπορέσουμε να διατηρήσουμε και να προστατέψουμε ζωντανό αυτόν τον εθνικό μας πλούτο, που κράτησε με θυσίες στον τόπο αυτό επί αιώνες τον πολιτισμό του, και την ιστορία  του.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΗΜΕΡΑΣ-23 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2019Δεν θα μπορέσω να ξεχάσω τις ατελείωτες ώρες καθισμένος στην άκρη στο βάλτο λίγο έξω από το χωριό Κουκλιοί, περιμένοντας  να δω  μια καινούργια μέρα ν` αρχίζει, με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου να ξεπροβάλουν σε όλο τους το μεγαλείο, πίσω από τα κλαδιά των δένδρων, μέσα από την πρωινή ομίχλη, ακούγοντας την χαρμόσυνη καλημέρα των πουλιών, και το αεράκι να  σχίζει τις καλαμιές του βάλτου, απολαμβάνοντας την πλούσια πολυχρωμία, και τα παιχνίδια του ήλιου μέσα στα γαλήνεα νερά του, την ψυχική ηρεμία που τόσο πολύ ανάγκη την έχουμε και δεν μπορούμε να την βρούμε εδώ στις μεγάλες πόλεις  του τσιμέντου και του καυσαερίου.
Το δέος που νιώθεις αντικρίζοντας την θεογέφυρα  με τα ορμητικά νερά, και τα πανύψηλα πλατάνια , μέσα στο χρόνο και στο χώρο, που όταν τα κοιτάς από κάτω, νιώθεις το μεγαλείο τους και την προσπάθεια  ν` αγγίξουν  με τα κλαδιά τους  τον ήλιο.

Το  παλιό Μαυρονόρος, μια μεγαλοπρεπή παρουσία  στην κορυφή του βουνού, εγκαταλελειμμένο από τους κατοίκους του στις αρχές του αιώνα μας , ατενίζει  επιβλητικά   από ψηλά την μοίρα και των  υπολοίπων  χωριών. Ήτανε  Άνοιξη όταν  τα βήματα μου με οδήγησαν  για πρώτη φορά  κοντά του, και το μόνο που αντικρίζεις μέσα από την νεκρική σιγή που πλανιέται πάνω από το χωριό, είναι  λίγα λουλούδια  ανθισμένα στις πόρτες και τα παράθυρα των   μισογκρεμισμένων  σπιτιών, από τη φθορά  του χρόνου. Σπίτια διώροφα αρχοντικά,  με τις αυλές και τα τζάκια έτοιμα  να μας δεχθούν και πάλι κοντά τους, για να μας  μιλήσουνε  για  την ιστορία τους, και τον πολιτισμό τους, που άντρωσαν  με θυσίες τόσα χρόνια.  Η πληγή δεν έκλεισε , παρέμεινε  εκεί, για να μαρτυράει  τις χθόνιες λειτουργίες σ` εποχές που χάνονται στα βάθη της αιωνιότητας. Φεύγοντας  το μήνυμα παραμένει βαθιά μέσα στην  καρδιά, και ο φόβος  για το αύριο πιο μεγάλος .

Η Δρακόλιμνη μια μοναδική νότα, συνθέτει και αυτή  με την σειρά της την μαγεία του πανέμορφου αυτού  τοπίου .  Η μαγεία του άγνωστου, το αμέτρητο βάθος της , οι μύθοι  που την ακολουθούν , όλα αυτά συνθέτουν  την μοναδικότητα του  παρθένου τοπίου. Η ανάβαση είναι δύσκολη και απαιτεί πολλές ώρες, η καλύτερη εποχή  χωρίς περιπέτειες είναι τον μήνα  Αύγουστο. Νερό για την ανάβαση δεν θα χρειαστούμε, οι πηγές είναι πολλές  και το νερό πόσιμο. Το καταφύγιο παραμένει ανοικτό τους περισσότερους μήνες του έτους.

Φωτογραφία Ημέρας 02α Απριλίου-2020-Βασίλης ΛάππαςΟ πολυσύνθετος σχεδιασμός του τοπίου, μέσα στην χαράδρα του Βίκου, μαρτυράει τον πραγματικό καλλιτέχνη, τη φύση, που έμαθε να συγκλονίζει τον περπατητή με τις πινελιές της, και να τον ανταμείβει  για την αγάπη που της δείχνει, και αν είναι τυχερός  πράγμα πολύ δύσκολο, ίσως  δη και το μύκητα Πνεύμονα . Ένα μύκητα, μοναδικό στην Ελλάδα, κρυμμένο μέσα σε μικρές σπηλιές, που για να επιβιώσει  πρέπει η μόλυνση του περιβάλλοντος να είναι στο μηδέν, όπως είναι στην χαράδρα του Βίκου.
Αφθονότερα όμως τα Βυζαντινά μνημεία, μοναστήρια και εκκλησίες , εγκαταλελειμμένα στην τύχη τους  και στον χρόνο, με αναρίθμητους  θρησκευτικούς  θησαυρούς.
Η ιερά μονή Στομίου χτισμένη το 1412 σε μια εξέδρα  της Γκαμήλας, στη χαράδρα του Αώου.
Η  ιερά μονή Σπηλαιώτισσας  στην Αρίστη χτισμένη το 1579, μεγαλοπρεπή, υπερήφανη, χτισμένη  πάνω στα βράχια, με πολλές Αγιογραφίες, και κειμήλια
Η ιερά μονή της Αγίας Παρασκευής στο Μονοδένδρι  χτισμένη μέσα στην χαράδρα του Βίκου το 1412  με μοναδική θέα προς την χαράδρα του Βίκου.
Η  ιερά μονή  Σωσίνου στο Παρακάλαμο  με άγνωστη ημερομηνία ίδρυσης,  και πολλά ακόμη εκκλησιαστικά μνημεία  που μαρτυρούν την αγάπη και το σεβασμό  των προγόνων  μας προς την θρησκεία  μας.

Μην  πεις ποτέ ότι με όλα αυτά τελείωσες . Οι εκπλήξεις στα πανέμορφα  αυτά χωριά δεν τελειώνουν ποτέ , η πνοή των ανθρώπων πλανιέται διάχυτη, πάνω από τα ερειπωμένα χωριά αποτυπωμένη  στα άψυχα,  για να μαρτυρούν τις μνήμες που επιβιώνουν, από το βάλσαμο που έχυσε η φύση  μέσα από τα σπλάχνα των βράχων.
Στα πανέμορφα αυτά χωριά, το κακό  δεν έχει πάρει ακόμη μεγάλες διαστάσεις, το μεγάλο χτύπημα είναι στο ζωικό μας πλούτο που τείνει  με εξαφάνιση, από την ασυδοσία των ντόπιων και ξένων που κυνηγούν δίχως μέτρο και συμπόνια .
Η επενέργεια εδώ είναι μεγάλης διάρκειας δίχως θορύβους  και ξέρει να συγκλονίζει τον άνθρωπο που είναι κατά μεγάλο μέρος δημιούργημα του τόπου που ζει.

Ωδή στη Φύση

Εάν σας άρεσε το αφιέρωμα,  παρακαλώ μοιραστείτε το με φίλους. Η δύναμη του ιστολογίου είναι οι αναγνώστες του…..εσείς.

Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή και αναδημοσίευση μέρους ή ολόκληρου άρθρου του περιοδικού. Δεν επιτρέπεται και η αναμετάδοση των ηχητικών κειμένων μας σε οποιαδήποτε μορφή και προβολή, δίχως τη γραπτή  αδείας μας.

Το νερό, πηγή και σύμβολο ζωής

Το νερό, πηγή και σύμβολο ζωής

 Γεωτρόπιο-374Το νερό, πηγή και σύμβολο ζωής

Κείμενα Κώστας Χριστοφιλόπουλος

Φωτογραφία Βασίλης Λάππας

Γεωτρόπιο τεύχος 374 16 Ιουνίου 2007

Φωτογραφία Ημέρας 12 Σεπτεμβρίου 2019Ένα ταξίδι στην αρχέγονη ουσία που συμβολίζει το νερό, μοιάζει σαν ένα ταξίδι στην ίδια την ύπαρξη, ένα ταξίδι στην γεμάτη ιερή δύναμη, την κύρια μαγική και θεραπευτική.

Το νερό με μια τελετουργία μύησης προσφέρει «νέα γέννηση», με μια τελετουργία μαγική θεραπεύει, χάρη στα νεκρικά τελετουργικά προσφέρει μετά θάνατον αναγέννηση. Το «αθάνατο νερό», η «πηγή της νεότητας», το «νερό της ζωής» αποτελούν διαφορετικές μυθικές εκφράσεις της ίδιας αλήθειας, ότι δηλαδή στο νερό ενυπάρχουν η ζωή και η αιωνιότητα.

«Η συγκίνησή μου καθώς την έβλεπα να βγαίνει απ’ το νερό ολόγυμνη ήταν μεγάλη, όχι επειδή έβλεπα την ίδια τη θεία μου γυμνή, αλλά γιατί φανερώθηκε ξαφνικά μπροστά μου το γυναικείο σώμα στη θηλυκή αιωνιότητα. Ο άνθρωπος δεν σκέφτεται τα πράγματα μόνο κάτω απ’ την αιώνια μορφή τους, αλλά τα αισθάνεται κάτω απ’ τη μορφή αυτή» Τζούλιαν Μπέντα

Η επαφή με το νερό ενέχει πάντα την αναγέννηση. Η κατάδυση σ’ αυτό συμβολίζει την επιστροφή στο άμορφο, την ολοκληρωτική αναγέννηση και αυτό γιατί τα νερά καταργούν όλες τις μορφές, καταργούν κάθε «ιστορία», εξαγνίζοντας, αναγεννώντας και ανανεώνοντας ταυτόχρονα. Καταργώντας την ιστορία, τα νερά επαναφέρουν έστω και για λίγο την αγνότητα των απαρχών.

«Τι κάποτες ελύσανε των πέπλων τις περόνες
και στο τρεχούμενο νερό τ’ ωραίο της Ιπποκρήνης
στον Ελικώνα λούζονταν και το βουνό κρατούσε
γαλήνη του μεσημεριού και λούζονταν…»
Όμηρος

Το νερό, πηγή και σύμβολο ζωής, έγινε από τα πανάρχαια χρόνια αντικείμενο λατρείας και ένα από τα βασικότερα στοιχεία των κοσμολογικών αντιλήψεων όλων των λαών. Στην αρχαία Ελλάδα, για παράδειγμα, είναι γνωστοί οι μύθοι για τα “όρκια” και τα “Στύγια” ύδατα, για δαίμονες και νύμφες των νερών, για προσωποποιήσεις λιμνών και ποταμών και γενικά οι πληροφορίες των κειμένων για μια υδατολατρεία, που βιώνεται και στις ιουδαϊκές παραδόσεις και καθαγιάζεται από τον χριστιανισμό.

Φωτογραφία Ημέρας 17-Μαΐου 2020-Βασίλης Λάππας
Πάντα υπάρχει χρόνος, για μια καλύτερη ζωή.

Ζωοδότρα δύναμη το νερό, δεν θα μπορούσε να σταματήσει να εμπνέει τους ανθρώπους και στη νέα θρησκεία κατέχει εξέχουσα θέση στην τέλεση των μυστηρίων της, καθώς και στις ευχές της.

Το συναντάμε στα μυστήρια του Βαπτίσματος και της Θείας Ευχαριστίας, στις ακολουθίες των Αγιασμών, στις ευχές για εξασφάλιση επάρκειας νερού και αποκατάσταση της καθαρότητας μολυσμένων υδάτων, αλλά και σε άλλες εκκλησιαστικές ευχές που συνδέονται με τη ναυτική, αγροτική και κτηνοτροφική ζωή του ελληνικού λαού.
Οι απαρχές της μυθολογίας του νερού πρέπει να αναζητηθούν στα τρομερά ύδατα της Στυγός που βρίσκονταν στο Χελμό.

Στα «Στύγια Ύδατα», αφηγείται ο μύθος, βούτηξε η Θέτις το γιο της Αχιλλέα, για να γίνει αθάνατος, αλλά το μέρος από το οποίο τον κράτησε έμεινε τρωτό, όπως απέδειξε το βέλος του Πάρη, που τον σκότωσε.

Η Στύγα ήταν μια θεότητα, που οι θεοί ορκίζονται στο όνομά της.
Ο Όμηρος παρουσιάζει εξάλλου την Ήρα να λέει «μάρτυράς μου η γη κι ο πλατύς ουρανός που απλώνεται πάνω από τα κεφάλια σας και η Στύγα που τα νερά της κυλούν από ψηλά μέσα στη γη».
Ο Ησίοδος την αναφέρει ως «πρωτότοκη κόρη του Ωκεανού με τη γοργή φυρονεριά, τη μισητή από τους αθάνατους, την τρομερή τη Στύγα. Το όμορφο παλάτι της, εκεί που κατοικεί μακριά από τους άλλους θεούς, υψώνεται από πελώριους βράχους στεφανωμένο, πάνω σε κολόνες αργυρές, που προς τον ουρανό ανεβαίνουν, στηριγμένο.

Αν κάποιος ένοχος κριθεί ψευτιάς, η Ίριδα, από τον Δία σταλμένη για να καθιερώσει το μεγάλο όρκο των θεών, πηγαίνει μακριά και μέσα σε χρυσό λαγήνι φέρνει εκείνο το ξακουστό νερό, που πάντα κρύο πέφτει από ενός βράχου την κορυφή. Τα περισσότερα νερά της Στύγας που από την ιερή πηγή της αναβλύζουν, κάτω από τα έγκατα κυλούν της απέραντης γης, μέσα στο σκοτάδι και του Ωκεανού βραχίονας γίνονται. Το ένα δέκατο από αυτά τα νερά είναι προορισμένο για τον όρκο. Τα άλλα εννιά φιδώνουν ολόγυρα στη γη και στου υγρού του κάμπου την πλατιά τη ράχη κι ύστερα στη θάλασσα χύνονται και χίλιους ασημένιους στρόβιλους, ρουφήχτρες, σχηματίζουν.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΗΜΕΡΑΣ-24 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2020-ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΑΠΠΑΣΚαι το νερό που πέφτει από το βράχο είναι για τιμωρία των θεών. Αν ένας από τους αθάνατους, που κατοικούν στη χιονισμένη κορυφή του Ολύμπου, επίορκος φανεί κάνοντας σπονδές με το νερό της Στύγας, χάνει για ένα χρόνο της ζωής του την πνοή, μήτε το νέκταρ μήτε την αμβροσία πια γεύεται και μένει ξαπλωμένος στο κρεβάτι, δίχως ν’ αναπνέει, δίχως να μιλεί, σε νάρκη βυθισμένος. Κι όταν έπειτα από μια ολόκληρη χρονιά τελειώσει της “αρρώστιας” του η περίοδος, σε βάσανα καινούργια είναι καταδικασμένος, χρόνια ολόκληρα εννιά ζει από τους αθανάτους χώρια, μακριά, χωρίς να παίρνει στα συμβούλια και τα συμπόσια μέρος και ξαναμπαίνει στην παρέα των θεών που κατοικούν στον Όλυμπο, το δέκατο χρόνο μοναχά. Έτσι αφιέρωσαν στον όρκο οι θεοί το αθάνατο νερό της Στύγας, τούτο το πανάρχαιο νερό, που διασχίζει και περνά κακοτράχαλα και βραχιασμένα μέρη».

Τα ποτάμια

Η θεοποίηση των ποταμών κατέχει μεγάλο μέρος της αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας.

Φωτογραφία Ημέρας 19-Μαΐου 2020-Βασίλης Λάππας
Για να ζήσω κάθε εποχή και ν’ απολαύσω την κάθε μου στιγμή Χριστέ μου, χάρισε μου το γαλάζιο τ’ ουρανού σου.

Ο Ωκεανός είναι γιος της Γαίας και του Ουρανού και έχει σύζυγο την Τηθύ. Μαζί της απέκτησε τρεις χιλιάδες γιους, τα βουερά ποτάμια, και τρεις χιλιάδες θυγατέρες, τις Ωκεανίδες που κυβερνούν τις βαθιές πηγές.
Οι Νύμφες, θεότητες των γλυκών νερών, ήταν κόρες του Δία. Συνήθως όμως θεωρούνταν κόρες του θεού-ποταμού της περιοχής. Κατοικούσαν κοντά στους ποταμούς αλλά και στα βουνά από όπου πηγάζουν οι ποταμοί. Έτσι, έχουμε τις Ορεστιάδες, Νύμφες των δασών, τις Ναϊάδες, Νύμφες των ποταμών και των πηγών και τις Αμαδρυάδες, Νύμφες των δένδρων.
Οι Ναϊάδες ζούσαν σε σπήλαια κοντά στις πηγές των ποταμών, αλλά και κάτω από αυτούς και τότε έπαιρναν το όνομα του ποταμού. Όταν οι πηγές ήταν ιαματικές, τότε προσέφεραν οι άνθρωποι θυσία στη Νύμφη της κάθε πηγής.
Αλλά οι Νύμφες είχαν και προφητικές ικανότητες και εκτελούσαν χρέη διερμηνέων της θέλησης των θεών. Μερικές φορές όμως τις έπιανε το σκανταλιάρικό τους και τότε έλεγαν στους ανθρώπους τρελά πράγματα, με αποτέλεσμα αυτοί να χάνουν τα λογικά τους.

Στον Αχέροντα ποταμόΟ ποταμός του Άδη είναι ο ποταμός Αχέροντας, αυτόν που έπρεπε να διαπλεύσει η ψυχή με οδηγό εκείνον τον κακότροπο και αποκρουστικό γέροντα, το Χάροντα, για να φτάσει εκεί όπου θα κατοικούσε για πάντα.

Δείτε και αυτό…

ΣΤΑ ΠΕΤΡΙΝΑ ΓΕΦΥΡΙΑ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ

Το-Ηπειρώτικο-τραγούδι-της-φύσης-vVassilis-Lappas-001Το  θεογέφυρο  είναι ένα  σπάνιο  γεωλογικό φαινόμενο, έργο  των  ορμητικών νερών  του  Καλαμά, έχει  μήκος  περίπου 45 μέτρα, πλάτος 3-4 μέτρα και  ύψος  περίπου  20  μέτρα.  Το  σχήμα του  είναι  τοξοτό,  όμοιο  με  τα  πέτρινα  γεφύρια  των  ηπειρωτών μαστόρων, λες και  η φύση  θέλησε να  σεβαστεί  την  παράδοση  της  περιοχής.  Όπως  συνηθίζεται  για  κάθε  εντυπωσιακό  και  αξιοθαύμαστο  δημιούργημα της  φύσης, έτσι  και  το  θεογέφυρο, αγκαλιάστηκε  από  παραδόσεις  και  θρύλους. Λέει  λοιπόν  μια  παράδοση , πως  μια  γυναίκα  λεχώνα  από  το  Λίθινο  πήγε στο  μοναστήρι  απέναντι, για  ν’ ανάψει  τα  καντήλια  του, αφήνοντας  πίσω  το  παιδί της  να  κοιμάται.  Το  πέρασμα  του  ποταμού  γινόταν  με  μια  πρόχειρη ξύλινη  γέφυρα.  Καθώς  έφθασε  στο  μοναστήρι  άρχισε  να πέφτει δυνατή  βροχή.

της, γονατίζει  και  προσεύχεται. Τότε  στο  σημείο  που  υπήρχε  η  ξύλινη  γέφυρα  εμφανίστηκε  ένας  πελώριος βράχος  ο  οποίος  ένωσε  τις  δύο  όχθες  του  Καλαμά, κάτι  που  αποδόθηκε  από  τους  χωριανούς  σε  θαύμα  και  γι’ αυτό  ονόμασαν  το  φυσικό  γεφύρι  που  δημιουργήθηκε, θεογέφυρο. Πολλοί  ιστορικοί  και  λόγιοι  έχουν  γράψει  για  τη  μοναδική  ομορφιά που  έχει το  πέρασμα  των   νερών του  ποταμού μέσα  απ’ την  τρύπα  του βράχου, ανάμεσά  τους  ο  Λόρδος  Βύρων, ο  Παναγιώτης  Αραβαντινός και ο  Ιωάννης  Λαμπρίδης.

Το  ποτάμι  θέριεψε . Τα  νερά  του  φούσκωσαν  και  παρέσυραν  την  ξύλινη  γέφυρα. Στο  γυρισμό  της  η  γυναίκα  βλέπει  τη  γέφυρα  να λείπει και  γεμάτη  αγωνία για να  περάσει  απέναντι  και  να  πάει  στο  παιδί

 

«Τα νερά του πέφτουν από μεγάλο ύψος, κυλούν και εξακολουθούν να ρέουν. Επάνω και μέσα στον αφρό των αλλεπαλλήλων πτώσεων, βλέπω να παίζουν μεγάλες και διάφανες σαν από κρύσταλλο σφαίρες, που τις κρατούν στα χέρια τους αφροντυμένες μπαλλερίνες. Τις βλέπω να παίζουν και να πηδούν και να συγκρούονται, πότε παρασυρόμενες από τα ορμητικά νερά, και πότε ξεφεύγοντας και ανεβαίνοντας, καθώς  μπαλόνια που ξεγλιστρούν μέσα από τα χέρια παιδιών εκστατικών σε κήπους ή πλατείες. Και τις βλέπω να ξαναπιάνονται απ’ τα νερά και να χοροπηδούν πάλι στον αφρό, που άσπρος σαν γάλα, αγάλλεται στο κύλισμά του, ραντίζοντας τον θεατή και τα πέριξ κλαδιά, με την δροσιά του υγρού ψιμυθίου που σκορπά, σαν σύννεφο ελαφράς βροχής, στην βοερή καταβαράθρωσί της, η πτώσις των υδάτων».

                                                                                                   Ανδρέας Εμπειρίκος

ΛΑΔΩΝΑΣ

Η περιοχή του Λάδωνα έχει συνδεθεί με πολλούς αρχαίους μύθους και οι πλούσιες  αναφορές της ελληνικής μυθολογίας, δίκαια τον χαρακτηρίζουν σαν ένα από τα μυθικά ποτάμια της Αρχαίας Ελλάδας. Ένας από τους κορυφαίους μύθους είναι αυτός του τραγοπόδαρου θεού Πάνα και της νύμφης Σύριγγας. Ο Πάνας περιφερόταν συχνά στην περιοχή του Λάδωνα. Όταν είδε εκεί την ωραία νύμφη άρχισε να την κυνηγά και την πλησίασε. Τότε αυτή εξαντλημένη, έφτασε στις όχθες του ποταμού και παρακάλεσε τον Λάδωνα να την βοηθήσει. Εκείνος, μόλις είδε τον Πάνα να την πλησιάζει, την μεταμόρφωσε σε καλαμιά. Τότε ο Πάνας έκοψε μερικά καλάμια, τα ένωσε μεταξύ τους και σχημάτισε το δικό του χαρακτηριστικό σε μορφή και ήχο μουσικό όργανο που ονομάστηκε σύριγγα.

Εδώ επίσης λουζόταν η θεά Δήμητρα και εδώ κυνηγούσε  η θεά του κυνηγίου Άρτεμις. Στο μέρος αυτό διαδραματίστηκε ο μύθος του Λεύκιππου που ντύθηκε γυναίκα, για να βρίσκεται κοντά στη αγαπημένη του νύμφη Δάφνη, πράξη που πλήρωσε με την ζωή του, όταν αποκαλύφτηκε. Κοντά στην κοίτη του, στα όμορφα δάση του Σόρωνα -που πιο πάνω ονομάζονται και Αφροδίσια όρη – η Αφροδίτη συναντιόταν με τον παράνομο εραστή της θεό Άρη

Τέλος στον Λάδωνα έπιασε το ελάφι ο Ηρακλής μετά από επιτυχή καταδίωξη και εδώ ο θεός Απόλλωνας ερωτεύτηκε την κόρη του Λάδωνα Δάφνη. Μάλιστα ο περιηγητής Παυσανίας τόσο εντυπωσιάστηκε  από την ομορφιά του φυσικού τοπίου του Λάδωνα και από τις διασωζόμενες παραδόσεις και μύθους στην εποχή του, που έγραψε στα «Αρκαδικά-Αχαϊκά»:

«Ο Λάδων έχει το ωραιότερο νερό από όλους τους ποταμούς της Ελλάδος. Φημίζεται άλλωστε μεταξύ των ανθρώπων, λόγω της Δάφνης και των σχετιζομένων με αυτήν παραδόσεων…Κατά την ομορφιά βεβαίως δεν είναι δεύτερος από κανέναν άλλο ποταμό βαρβαρικό ή Ελληνικό…»

Ο αρχέγονος και ο λαϊκός άνθρωπος ήξερε την αξία του νερού, γι’ αυτό και το φοβόταν. Υπολόγιζε τη δύναμή του και, κατ’ επέκταση, την εκδίκησή του. Δεν είναι άλλωστε τυχαία τα πιστεύω για τα στόμια του Άδη , που ξεκινούσαν ακριβώς από υδάτινες επιφάνειες. Είναι γνωστός ο Αχέροντας ποταμός στη Θεσπρωτία, αλλά και η θαλασσινή σπηλιά στο Ακρωτήριο Ταίναρο της Μάνης. Φοβόταν λοιπόν ο παραδοσιακός άνθρωπος το νερό γιατί το σεβόταν. Κι είναι ακριβώς η έλλειψη του φόβου και του σεβασμού που πηγάζει από τη σημερινή αλαζονεία του ανθρώπου για την παντοδυναμία του πάνω στη φύση, με τις ανεξέλεγκτες γεωτρήσεις, τη σπατάλη ή τη ρύπανση του νερού.

Διάβασε και αυτό...

Δάφνη-Στρέζοβα-δάσος με δρυς

Η θάλασσα
Όταν η θάλασσα λυσσομανούσε, ήταν ο Ποσειδώνας που «καβάλα» στα ατίθασα άλογά του ξεχυνόταν αγριεμένος. Και όταν η θάλασσα έπαιρνε το γλαυκό της-πρασινογάλαζο- χρώμα, ήταν ο Γλαύκος, που πότε σαν Γλαύκη, πότε σαν Λάμια, πότε σαν γεράκι και πότε σαν Σειρήνα φόβιζε, απειλούσε και γοήτευε τους ναυτικούς. Αλλά δεν ήταν μόνο οι θεοί. Όταν ο αέρας έλεγε το δικό του αγριεμένο ή απαλό τραγούδι έτσι όπως πέρναγε πάνω από τα νερά, ήταν οι Σειρήνες. Είχαν κεφάλι γυναίκας και σώμα πουλιού και με το γοητευτικό τραγούδι τους προσπαθούσαν να παρασύρουν τους ναυτικούς στο χαμό. Ήταν και η Σκύλλα, τέρας φοβερό που ζούσε σε μια σπηλιά και κατάπινε τους ναυτικούς, με τη Χάρυβδη, που τρεις φορές την ημέρα ξερνούσε τα νερά και τρεις φορές τα ρουφούσε, βρίσκονταν στα στενά της Μεσσήνης στη Σικελία.

Το νερό το συναντάμε επίσης και στη γλώσσα , όπου οι πάμπολλες ετυμολογικές αναλύσεις του μας οδηγούν σε ποικίλα μονοπάτια σκέψης, το συναντάμε όμως και στη λαογραφία. Όλοι γνωρίζουμε τις δοξασίες για το «αμίλητο νερό», το «νερό που κοιμάται», τους δράκους που φυλάνε τις βρύσες ή τους αγίους που αναλαμβάνουν τον ρόλο τιμωρού, μας το δείχνει άλλωστε και ο διάκοσμός τους. Τα έθιμα για το τάισμα της βρύσης την Πρωτοχρονιά ζουν ακόμη σε πολλά μέρη της Ελλάδας, όπως επιβιώνουν και τα δημοτικά τραγούδια που υμνούν το νερό και που στις παραδοσιακές τελετουργίες του γάμου αποκτούσαν εντονότερο συμβολισμό.
Ως αέναη πηγή ζωής, το νερό συνδέθηκε με την έννοια της αθανασίας. Του αποδόθηκαν μαντικές ιδιότητες και η χρήση του στα διάφορα στάδια της ζωής του ανθρώπου απέβλεπε στην κάθαρση και προσέβλεπε στην εξιλαστήρια δύναμή του. Έτσι, την ώρα του τοκετού ρίχνουν νερό στην επίτοκο, για να κυλήσει το μωρό «σαν νερό».
Μετά το γάμο, η νύφη κάνει το «κέρασμα της βρύσης», προσφέρει δηλαδή στη βρύση ψωμί ή καρπούς, για να εξευμενίσει τις δυνάμεις του νερού.
Στο θάνατο, χύνεται όλο το νερό του σπιτιού για να ξεπλύνουν το μίασμα του θανάτου και όσοι μετέχουν στην κηδεία πρέπει να πλύνουν τα χέρια τους.
Το νερό της λησμονιάς πίνουν οι νεκροί για να ξεχάσουν τον απάνω κόσμο.
Μύθοι, θρύλοι, παραδόσεις καταδεικνύουν την πανταχού παρουσία του ζωοποιού χθόνιου δώρου.

Σας προτείνουμε…

Το Ηπειρώτικο τραγούδι της φύσης

Το νερό, πηγή και σύμβολο ζωής

Εάν σας άρεσε το αφιέρωμα, παρακαλώ μοιραστείτε το με φίλους σας. Η δύναμη του ιστολογίου είναι οι αναγνώστες του…..εσείς.

Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή και αναδημοσίευση μέρους ή ολόκληρου άρθρου του περιοδικού. Δεν επιτρέπεται και η αναμετάδοση των ηχητικών κειμένων μας σε οποιαδήποτε μορφή και προβολή, δίχως τη γραπτή αδείας μας.


Βίκος-Θύαμις: Χρονικό στις Εποχές

«Βίκος-Θύαμις: Χρονικό στις Εποχές

Μια ωδή στην Ηπειρωτική ύπαιθρο και το περιβάλλον»

Προβολή Ηχοράματος του Βασίλη Λάππα

Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2017,

‘’Match Point’’:

Αινιάνος 1 Πλ. Βικτωρίας (στο τέρμα της Αλεξάνδρας-απέναντι από την ΓΣΕΕ). τηλ. 2108050898

Βίκος-Θύαμις: Χρονικό στις Εποχές

Με ένα ξεχωριστό καλλιτεχνικό γεγονός, την προβολή του Ηχοράματος «Βίκος-Θύαμις: Χρονικό στις Εποχές Μια ωδή στην ηπειρωτική ύπαιθρο και το περιβάλλον, μέσα από ένα ταξίδι εικόνας και ήχου στις 4εποχές, του Βασίλη Λάππα, Φωτογράφου, Σκηνοθέτη και Παραγωγού Οπτικοακουστικών Πολυθεαμάτων, συνεχίζονται οι βραδιές αφιέρωμα στα Χρώματα και τα Σχήματα τα Ελληνικά στο Match Point στα πλαίσια της Έκθεσης Διαδρομές ΑΚΡΟ-Θαλάσσιες που συνδιοργάνωσαν η KL Gallery Vassilis Lappas και η ΕΦΕ (Ελληνικη Φωτογραφική Εταιρεία) από 20 έως και  30 Σεπτεμβρίου 2017.

Το καλλιτεχνικό εγχείρημα του Βασίλη Λάππα, θα πλαισιωθεί με εισηγήσεις, για την αντιμετώπιση της ρύπανσης του ποταμού Καλαμά, γνωστού από την αρχαιότητα ως Θύαμη, για το φυσικό περιβάλλον της Ηπείρου από εκπροσώπους της Ομοσπονδίας Καθαρός Καλαμάς και από τον πρόεδρο της Ομοσπονδίας Αδελφοτήτων Καλαμά κ. Κωνσταντίνο Στεργίου.

Επίσης η Αθηνά Ρούση «The Lady Tours» και η Άννα Αγραφιώτη «SelfnsoulFitness»θα μας μιλήσουν για  την «Αίσθηση του τόπου και την βιωματικότητα  της τουριστικής εμπειρίας»

Η εκδήλωση συμπεριλαμβάνεται στις δράσεις ανάδειξης ενός χρόνιου περιβαλλοντικού προβλήματος, εδώ και 40 χρόνια, που συνεχίζεται εξ αιτίας της αδιαφορίας και της αναποτελεσματικότητας των αρμόδιων φορέων, και κυρίως των αιρετών της τοπικής αυτοδιοίκησης, να ανακόψουν τη ρύπανση του ποταμού Καλαμά. Η  Ομοσπονδία Αδελφοτήτων Καλαμά ξεκινά ανάλογες δράσεις προκειμένου να επαναφέρει το θέμα και να ευαισθητοποιήσει ευρύτερα τους πολίτες.

Όπως σημειώνει ο καλλιτέχνης Βασίλης Λάππας για την αποτύπωση της ομορφιάς του ιδιαίτερου φυσικού τοπίου στην Ήπειρο 

«Η γραφή είναι δύσκολη, και δεν προσφέρεται για ερμηνείες πρόχειρες. Για να το νιώσεις πρέπει να το δεις, χρειάζεται ν` ανεβείς στις βουνοκορφές ν` αφήσεις το μάτι  να πλανηθεί, να καταδυθείς στα έγκατα τις ιστορίας, για ν` ανασύρεις απ` εκεί  θησαυρούς  αρίφνητους,  να σεργιανίσεις στα έρημα  καλντερίμια  των χωριών του, με συντροφιά  τις μνήμες των ανθρώπων, για να πιάσεις  τον παλμό  μιας εποχής  που  χάθηκε, χωρίς ελπίδα επιστροφής. Να περπατήσεις  και να σκαρφαλώσεις σε απόκρημνες πλαγιές της παρθένας φύσης , σπάνια απόλαυση στην εποχή μας. Ο Βίκος έχει πολλά μυστικά, και μόνο οι άνθρωποι που έγιναν ένα με  αυτόν τα γνωρίζουν. Το θέαμα είναι βέβαια δημιουργός συναισθημάτων σ` αυτή τη διαδρομή των αιώνων.»

Λίγα λόγια για τον καλλιτέχνη:

Ο Βασίλης Λάππας  γεννήθηκε το 1963 στο χωριό Κουκλιοί του Νομού Ιωαννίνων και από μικρή ηλικία ασχολείται με τη φωτογραφία και περισσότερο με τη φωτογράφηση  των Ελληνικών τοπίων και τη σκηνοθεσία πολιτισμικών ντοκιμαντέρ.

Από το 1994, ο  Βασίλης Λάππας  διαθέτει  δικό του επαγγελματικό στούντιο  οπτικοαουστικών παρουσιάσεων και πελάτες του είναι πολλά γνωστά ονόματα του χώρου.

Φωτογραφίες και κείμενά του έχουν δημοσιευθεί κατά καιρούς σε πολλά περιοδικά και εφημερίδες, όπως  «ΓΕΩΤΡΟΠΙΟ, ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ, DRIVE, BOSS, ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ, ΜΟΤΟ, ΧΡΗΜΑ ΤΡΙΤΗ, ΠΑΡΑΓΩΓΗ», καθώς και στο διαδίκτυο, σε συνεργασία με την Ethnodata, και σε πολλά ακόμη…

Η εμπειρία του αυτή του έδωσε τη δυνατότητα από το Σεπτέμβριο του 2015, να είναι παραγωγός εκπομπής στο ιντερνετικό ραδιόφωνο klgallerywebradio.com  και μέσα από την εκπομπή του «ΣΧΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΧΡΩΜΑΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ» να μας ταξιδεύει στα μέρη της Ελλάδας και στον πολιτισμό της, προάγοντας τον τουρισμό της χώρας μας.