Βιογραφικό Σημείωμα
Η Σταυρούλα Χαϊδεμενάκου, με καταγωγή από το Γύθειο Λακωνίας, γεννήθηκε το 1965 στον Πειραιά, όπου και μεγάλωσε. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία στο ΕΚΠΑ και Ψυχολογία στο ΦΠΨ Ιωαννίνων. Είναι κάτοχος του Μεταπτυχιακού Διπλώματος Ειδίκευσης “Σπουδές στην Εκπαίδευση” του ΕΑΠ. Υπηρετεί στην δημόσια δευτεροβαθμια εκπαίδευση, την τελευταία δεκαετία ως διευθύντρια γυμνασίων και λυκείου, στα Γιάννενα, όπου διαμένει μόνιμα. Έχει δημιουργήσει το ιστολόγιο “Μικρό πεδίο για μεγάλα όνειρα“.
Δραστηριοποιείται εθελοντικά στην ΧΕΝ για τα ζητήματα της γυναίκας και του παιδιού, όπου είναι γραμματέας της Ομάδας ΧΕΝ Ιωαννίνων και εκλεγμένο μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της ΧΕΝ Ελλάδος. Στα κύρια ενδιαφέροντά της είναι οι παρουσιάσεις βιβλίων, η παιδαγωγική έρευνα και η ποίηση . Το 2020 εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή, με τίτλο “Έρωτος Περιπλάνησις, ποιητική σπονδή στην Οδύσσεια του Ομήρου”. Ποιήματά της έχουν φιλοξενηθεί στα βιβλία της Δρος Ανδρομάχης Μπούνα” Η Κερασσοβίτισσα Νύφη” και” Ο Κερασοβίτης Άνδρας “.
“Έρωτος Περιπλάνησις, ποιητική σπονδή στην Οδύσσεια του Ομήρου“
ΟΔΥΣΣΕΑΣ (Ο έρωτας της ζωής) Ζωή μου , αηδόνι γλυκόφθογγο το προσκλητήριό σου.
Παρών φωνάζω στις σιωπηρές άχαρες αποφάσεις
κι όταν τρέμουν τα γόνατα η μουσική της καρδιάς
βαστάζει τον ρυθμό να μην λυγίσει η πίστη μου
σ’ όσα πυξίδα όρισα στην περιπλάνησή μου.
Μ’ έτερψε το τραγούδι των Σειρήνων και το μυαλό μου
σκόρπιζε σε νότες ηδονικές κι αιθέριες
μα η ψυχή μου ορθή ευφραινόταν
κι έβλεπε μονάχα την Ιθάκη !
Δεν αρνήθηκα τα λιμάνια
που μ’ έφεραν τα κύματα, τόποι της γνώσης,
δρόμοι της εμπειρίας μου στάθηκαν.
Αχάριστος θα ήμουν, αν απόστρεφα το βλέμμα.
Δεν φοβήθηκα τις αυταπάτες ούτε τις ματαιώσεις των προσδοκιών
κι ας λάβωναν την φήμη την στερνή μου.
Οι ατέλειες μας φέρνουν στις τραχιές κορφές.
Δεν δείλιασα να αναμετρηθώ με τον χρόνο,
να υποκλιθώ στο εφήμερο και να ελπίσω στον αιώνιο πόθο.
Ζωή μου ,
ρόδο προκλητικό τολμώ να σ’ απολαύσω γιατί το αναπάντεχο λογιάζω για ευωδιά σου.
Αποχωρισμός της Νύφης
– Πουλί μου, πέταξε γι’ αλλού
άνοιξε τα φτερά σου.
Όμορφη περιστέρα μου, νυφιάτικα στολίσου
ήρθε η ώρα η καλή
κι απόψε τ’ όνειρό σου στου άντρα σου την αγκαλιά θα ‘ρθεί
να σ’ ανταμώσει
σ’ άλλη φωλιά, στο νέο σπιτικό σου.
– Μάνα μου, στήριγμα γλυκό
κάθε χαράς και λύπης
μη μ’ αρνηθείς
τούτο τον πόνο τον κρυφό
που σφίγγει την καρδιά μου
ν’ απλώσω στην ποδίτσα σου.
Καθώς μαζεύει τους καρπούς
τους φόβους μου να πάρει.
Σε ξένη κάμαρη θα ‘ρθεί
απόψε τ’ όνειρό μου
ξενογωνού η μοίρα μου.
Αητός κι αν είν’ ο άντρας μου
εγώ δεν τον γνωρίζω.
Toν αποχωρισμό χαρά
πώς να τονε βαφτίσω;
Στις ρίζες μου που κόβονται
πώς να τους πω ν’ ανθίσουν;
Το δάκρυ που γκρεμίζεται
απ’ τα ματόφυλλά μου ποτίστηκε,
μανούλα μου,
Κερασοβίτης άνδρας
Σε κοίταξε ο κύρης σου στα μάτια μ’ ένα «παλικάρι μου» και βιάστηκες να μεγαλώσεις να λάβεις στους λιγνούς σου ώμους την αξιοσύνη της γενιάς σου έτοιμος για τη γραμμή των προσταγών της.
Σε γλυκοφιλησε στο μέτωπο η μάνα τραγουδώντας “λεβέντη μου” και η ανάπνοιά της ευώδιαζε της προσφοράς το γάλα και το μέλι.
Φορτώθηκες τότε όλο τον πόνο των φτωχών στις δυνατές σου πλάτες. Σε ένιωσε άντρα του σπιτιού η νυφούλα πο’ ‘φερες σαν γιασεμί από το πατρικό της και ζαλώθηκες την έγνοια του ψωμιού και κάθε ανάγκης.
Εκλεισες στον κόρφο σου της μάνας την ευχή, σφράγισες στα βλέφαρα το στερνό της αγάπης φιλί και μ’ έναν σταυρό στην Παναγιά, βαστάζοντας το δάκρυ, έφυγες για την ώρα την καλή.
Σύνεργα είχες το φιλότιμο, το χρέος να χτίσεις σε τόπους ξένους, σπίτια και γεφύρια πελεκώντας τη μοναξιά και τη νοσταλγία
Πουλούσες την πραμάτεια σου γεμίζοντας λαχτάρα για της μικρής σου κόρης το τρυφερό χαμόγελο και για του γιου σου το ξάστερο βλέμμα,
Πρόσμενες του Αη Λια τη μέρα για να γιορτάσετε στο χωριό όλοι μαζί της ζωής τα βουνά και τα ποτάμια της χαράς το κρασί και τον χορό,
Ήρωα δεν σε είπαμε ποτέ, γιατί τον αέρα που σου δίνει τη ζωή δεν τον ονοματίζεις,
