Στον Αχέροντα ποταμό

Κείμενα Φωτογραφία Βασίλης Λάππας 2010

Ο Αύγουστος σιγά σιγά μας αποχαιρετάει, ο τρύγος είναι στα φόρτε του, και εγώ είπα να κάνω μια ακόμα καλοκαιρινή εξόρμηση, τετραήμερη αυτή τη φορά Οι περισσότεροι φίλοι ζουν τις εμπειρίες τους στα νησιά αυτήν την περίοδο… μα εγώ προτίμησα να πάρω την μηχανή μου, και με τον σάκο φορτωμένο με τα φωτογραφικά μου εξαφανίστηκα!… Πάντα ήθελα να επισκεφτώ τον Αχέροντα ποταμό και την Πύλη του ¨Αδη σε αυτόν τον τόπο..

Πέρασα τα “σύνορα” Ρίου- Αντίρριου πάνω από την μεγαλειώδη γέφυρα. Φαντάζομαι όσοι το έχουν δοκιμάσει με μηχανή έμειναν ικανοποιημένοι. Άλλη αίσθηση ελευθερίας ! Και από εδώ και πέρα άρχισαν τα δύσκολα γιατί οι στροφές πολλές και η προσοχή μεγάλη. Άσε που έκανε τρομερή ζέστη. Ξεπερνώντας τα εμπόδια, έφτασα Αμφιλοχία κατά τις 4 το μεσημεράκι και είπα να κάτσω στο ταβερνοπωλείο του “Γιώργη” ξακουστό για τα μεζεδάκια και τα φρέσκα ψάρια του Αμβρακικού κόλπου, που απλωνόταν μπροστά μου και παρ` όλη την ζέστη και την υγρασία, υπήρχε μια απόλαυση στις αισθήσεις μου.

Καθώς χάζευα λοιπόν τον Αμβρακικό και την μικρή πόλη της Αμφιλοχίας, παρατήρησα στο απέναντι τραπεζάκι μία παρέα που εξέταζε έναν χάρτη και έπινε επίσης μπυρίτσες. Προσφέρθηκα να τους εξηγήσω με τα κάπως λίγα αγγλικά μου το γιατί αυτό που βλέπανε μπροστά ήταν λιμνοθάλασσα και όχι λίμνη. Αναφέρομαι στον Αμβρακικό. Επίσης τους προέτρεψα να δοκιμάσουν εκτός από την σαλάτα και κάτι σε καλαμάρι ή ακόμα καλύτερα κουτσομούρα τα οποία τελικά μάθανε να τα προφέρουν κιόλας!!! Όπως ήταν επόμενο, ενθουσιάστηκαν από τις γεύσεις και όχι μόνο. Αποφασίσαμε λοιπόν να συνταξιδέψουμε αφού δεν είχαν ιδέα για τις εκπλήξεις που κρύβει η Ελληνική φύση και ιδιαίτερα η Ήπειρος.

Ξεκινήσαμε λοιπόν κομβόι για την Πρέβεζα και περνώντας την υποθαλάσσια σήραγγα του Ακτίου, βγήκαμε στην πόλη. Είχα χρόνια να πάω στην Πρέβεζα και αναμνήσεις άρχισαν επίμονα να απασχολούν το ταξιδιάρικο μυαλό μου. Άφησα την μηχανοκίνητη παρέα μου σε ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριουδάκι δίπλα στην πόλη να βρουν κατάλυμα και οδήγησα  στον Παντοκράτωρα. Επίσης ένα μικρό χωριό ένα χιλιόμετρο μακριά.

Ένα από τα ωραιότερα ηλιοβασιλέματα απλωνόταν μπροστά μου κάνοντας με να νοιώθω τυχερή που έφτασα την κατάλληλη ώρα. Η περιοχή φημίζεται για τον ήλιο που δύει στο Ιόνιο και είναι πολλοί αυτοί που έρχονται μόνο και μόνο για να δουν αυτό το μεγαλείο. Καλή η Σαντορίνη…δε λέω αλλά και εγώ καλά έκανα που άλλαξα πορεία και βρέθηκα να θαυμάζω τον βυσσινί ήλιο!…καθώς η ώρα περνούσε άρχισα να νοιώθω ένα μαρτυρικό κενό στο στομάχι και η κούραση της διαδρομής με είχε εξαντλήσει. Αποφάσισα να πάρω την νέα μου παρέα και να πάμε…πού αλλού? στο λιμανάκι της Πρέβεζας, στην παλιά πόλη και να απολαύσουμε τους απίστευτους ψαρομεζέδες. Η εμπειρίες που ζήσαμε ήταν όντως μαγικές!…οι γεύσεις ανεπανάληπτες! το ούζο με την κουτσομούρα και το χταπόδι ήταν μία υπερπαραγωγή και εμείς οι κομπάρσοι.

Δείτε και αυτό…

Παντού υπήρχε κόσμος από όλες τις ηλικίες ο οποίος έκανε την περατζάδα του στην παραλία και στα σοκάκια και παντού υπήρχαν μέσα στα πόδια σου μικρά καταπληκτικά μεζεδοπωλεία. Η μύτη πήγαινε να σπάσει!…Η μυρουδιές από τον Αμβρακικό σε συνδυασμό με το βραδινό αεράκι και το ψήσιμο στις σχάρες σε έκαναν να πεθαίνεις μία εξάρτηση. Τα μάτια έκλειναν και όλο αυτό που ζούσα εκείνη τη βραδιά έπρεπε να τελειώσει αν ήθελα να ξυπνήσω νωρίς αύριο. Σε λίγο μαζεύτηκα και μαζί με μένα τα 2 ζευγάρια Γερμανών προκειμένου να εμπεδώσουν τις χορταστικές εμπειρίες πρωτόγνωρες γι αυτούς! Άντε!! γκουτεν ναχτ και τα σχετικά ..και τα λέμε πρώτα ο Θεός αύριο παιδιά.

Η νύχτα ήταν γλυκιά και πέρασε γρήγορα. Οι πρώτες πρωινές ακτίνες έπεσαν στη θάλασσα και το breakfast ήταν έτοιμο από τα εκπαιδευμένα χεράκια της Καλλιόπης της μαγείρισσας του καταλύματος. Η θέα από το μικρό μπαλκόνι στο Ιόνιο πέλαγος, ήταν απλά μαγευτική. Περιμένοντας να ξυπνήσουν και οι άλλοι, προτίμησα να κάνω ένα πρωινό μπανάκι στην παραλία Αλωνάκι μία από τις σχετικά ήσυχες για την εποχή. Η θάλασσα σχημάτιζε μικρές πισίνες ή τζακούζι. Απόλαυση πραγματική. Και ενώ ο ήλιος είχε ανέβει πλέον αρκετά και η ώρα πήγαινε 10, κατάλαβα ότι έπρεπε να βιαστώ. Δεν ήθελα να χάσω την ημέρα όλη ταξιδεύοντας. Έπρεπε να χα φύγει ήδη. Έτσι αποφάσισα να αφήσω τα παιδιά στην ησυχία τους και να συνεχίσω μόνη μου .Ξέρανε πια πού θα με βρουν!

Παίρνοντας την Ε.Ο που βρίσκεται πάνω από καταπληκτικές παραλίες, σταματούσα κάθε λίγο να θαυμάσω το απέραντο γαλάζιο του Ιονίου. Στα 30 χλμ. Έξω από την Πρέβεζα με προορισμό την Πάργα, συνάντησα κάποιες ταμπέλες που έγραφαν προς Λούτσα-Βράχος παραλία. Από ψηλά δεν φαινόταν τίποτα, μόνο ένα υπέροχο δάσος και βουνά. Σε άλλη περίπτωση δεν θα κατέβαινα αλλά επειδή το πρωί η Καλλιόπη η μαγείρισσα μου ανέφερε ότι έπρεπε οπωσδήποτε να κατέβω στην περιοχή, αποφάσισα να κάνω μια παράκαμψη . Αυτό που αντίκρισα τελικά με αποζημίωσε! 3.5 χιλ. περίπου ακρογιαλιάς και απέραντης θάλασσας με κρυστάλλινα νερά, που θύμιζαν Φίτζι.. Δεν ήταν δυνατόν να μην κολυμπήσω σε αυτήν την μαγεία. Η ζέστη είχε πιάσει εξάλλου για τα καλά και προτίμησα να περάσω εκεί λίγο χρόνο μέχρι το μεσημέρι που ήθελα να είμαι στην Γλυκή και το ποτάμι. Η παραλία ήταν πεντακάθαρη και λίγα μόνο ενοικιαζόμενα ήταν πίσω από τον δρόμο για να φιλοξενήσουν κυρίως τουρίστες Έλληνες και Ιταλούς. Προφανώς δεν πρέπει να είναι γνωστή η συγκεκριμένη περιοχή και τα ταξιδιωτικά γραφεία ίσως να μην την έχουν ανακαλύψει. Αυτό είναι καλό από μια μεριά…εννοώ τέτοιοι παράδεισοι να μένουν ανεκμετάλευτοι προκειμένου να διατηρήσουν την παρθένα τους όψη και μόνο λίγοι «ψαγμένοι» να μπορούν να τους ανακαλύπτουν. Άτομα τα οποία ξέρουν να φέρονται στη φύση και να σέβονται το περιβάλλον.

Αλλά ας μην επεκταθώ γιατί το θεματάκι αυτό είναι μακρύ και δύσκολο. Από την άλλη πάλι, σκέφτομαι…είναι κρίμα να μην είναι γνωστό αυτό το μέρος γιατί θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει μία εξαιρετική διαφήμιση για την προβολή της χώρας μας στο εξωτερικό. Αποχαιρέτησα το εξωτικό αυτό τοπίο με ένα βλέμμα στο Ιόνιο, ανέβηκα στην «λύκαινα» με προορισμό πια τον ποταμό Αχέροντα και την Γλυκή.

Πλησιάζοντας στο Καναλλάκι το οπoio βρίσκεται 48 χλμ έξω από την Πρέβεζα, αντίκρισα πινακίδες που έγραφαν Βουβοπόταμος, Γλυκή. Κάτω από μία συστάδα δέντρων δίπλα σε ένα σταυροδρόμι…δύο μηχανές και 4 Γερμανούς τουρίστες να φωνάζουν και να με χαιρετούν. Ε…ναι! τελικά κατάφεραν να ξυπνήσουν ! Αγκαλιαστήκαμε σαν να ήταν η πρώτη φορά και πάλι δέσαμε την ομάδα αφού έδειχναν εντελώς χαμένοι στα ποτάμια, στα βουνά, στις πινακίδες και τα χωριά της Ηπείρου. Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε πάλι την υπέροχη διαδρομή ανάμεσα σε πλατάνια και παραποτάμους. Διανύοντας 12χλμ μετά το Καναλλάκι βρεθήκαμε στο χωριό Βουβοπόταμος. Στο τέλος του χωριού συναντήσαμε πινακίδα που έγραφε πηγές Αχέροντα 1.5 km.

Η πρόσβαση στις Πηγές του Αχέροντα είναι εξαιρετικά εύκολη. Απλά ακολουθείς τις ταμπέλες μετά τη γέφυρα στη Γλυκή. Οδηγείς κάποια χιλιόμετρα, ενώ το ποτάμι ρέει στα αριστερά σου και, ζηλεύοντας όσους βλέπεις στη διαδρομή σου να έχουν στήσει τα τροχόσπιτα τους στην κοίτη του, ακολουθείς τον πολύ καλό δρόμο που θα σε οδηγήσει σε ένα νέο παράδεισο. Η λέξη Αχέρων παράγεται από την λέξη άχος που σημαίνει ο ποταμός που άγχους και των αναστεναγμών. Κατά τους ιστορικούς χρόνους το όνομα του και μόνο αρκούσε να εκφράσει την ιδέα του Άδη και του τρόμου. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι στον Αχέροντα βρίσκονταν οι πύλες του Κάτω Κόσμου. Εδώ οδηγούσε τις ψυχές ο Ερμής, τις οποίες στη συνέχεια παραλάμβανε ο βαρκάρης-Χάροντας για να τις περάσει απέναντι, στην Αχερουσία Λίμνη, στα έγκατα της οποίας βρισκόταν το υποχθόνιο βασίλειο του Πλούτωνα-Άδη και της Περσεφόνης. Φτάνοντας στο τέλος της διαδρομής, σιγουρεύτηκα για τους λόγους που σκαρφίστηκαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι μια τόσο όμορφη ιστορία. Τα πεινασμένα και ζηλόφθονα μάτια των νεκρών έπρεπε να χορτάσουν ομορφιά και να ταξιδέψουν με τις ωραιότερες τελευταίες εικόνες στο μυαλό τους ώστε να μην φύγουν βαρυγκωμώντας.

Ελάχιστα μέρη μπορούν να συναγωνιστούν τις πηγές του Αχέροντα σε ηρεμία και ομορφιά. Όσος κόσμος κι αν έχει φτάσει την ίδια ώρα με σένα σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να ενοχληθείς από οχλοβοή. Καμία κακοφωνία δε θα καταφέρει να αποσπάσει τη ματιά σου από το καταπράσινο πλάτωμα με τη βαθιά σκιά που προσφέρουν τα τεράστια πλατάνια και η υπόλοιπη πλούσια χλωρίδα. Πάνω από κάθε φωνή επιβάλλεται ο ήχος του ποταμού, που κυλάει ζωηρός και πλούσιος ακόμα και το κατακαλόκαιρο. Το ποτάμι πηγάζει από τα γιαννιώτικα βουνά και μετά από μια μακριά διαδρομή 64 χλμ εκβάλει στην Αμμουδιά της Πρέβεζας. Τα νερά του, πολύ ορμητικά το χειμώνα αλλά απόλυτα προσβάσιμα το καλοκαίρι διασχίζουν το ίδιο φαράγγι με σένα, αλλά με αντίθετη φορά.

Θεόρατοι γκριζωποί βράχοι στέκονται φρουροί δίπλα σου, ειδικά στα σημεία όπου ο ήλιος αδυνατεί να σε φτάσει. Σταματήσαμε φυσικά σκοπεύοντας να περάσουμε,.. εγώ τουλάχιστον, ώρες χαμένη μέσα σε αυτή τη νεραιδίσια κατάσταση. Αν και οι υπόλοιποι, δεν υπήρχε περίπτωση να μην ακολουθήσουν, γιατί από την αρχή έδειξαν εκστασιασμένοι. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η αρχή του ταξιδιού στον Αχέροντα ποταμό. Γιατί σαφώς και δεν αρκεί να τον δεις και να τον ακούσεις, πρέπει και να τον διασχίσεις κατά μήκος και μάλιστα με τα πόδια. Έτσι ..φόρεσα τα κατάλληλα ρούχα.. δηλαδή μαγιουδάκι και παπουτσάκια λαστιχένια, ενώ με παρακολουθούσαν οι ξένοι μου με ενδιαφέρον προσπαθώντας να αντιγράψουν τον εξοπλισμό μου και να με ακολουθήσουν πεζοί πλέον, σε μια βόλτα μέσα στο νερό…..και Την πρώτη κρυάδα, στην κυριολεξία, την πήραμε διασχίζοντας το ποτάμι κατά πλάτος προκειμένου να βρεθούμε στην αριστερή όχθη.

Η αίσθηση των πεντακάθαρων κρυστάλλινων νερών, που αναλόγως την εποχή και τον όγκο του νερού μπορεί να σου φτάσουν και έως τα γόνατα το πολύ, μας συγκλόνισε. Εκεί άκουσα και τις πρώτες τσιρίδες. Το δέρμα ένοιωσα να σφίγγει κατευθείαν και αναρωτήθηκα αν το αίμα εξακολουθούσε να κυλάει. ….είναι πολύ νωρίς ακόμα. Ρίχνοντας ματιές στην παρέα μου παρατηρούσα τα γεμάτα απορία και έκπληξη πρόσωπα τους σαν να αναρωτώνται πώς στο καλό μου ήρθε η ιδέα να περπατήσουμε μέσα στα παγωμένα νερά του Αχέροντα, όταν το νερό άρχισε να φτάνει τη μέση, έβαλα τα γέλια και άρχισα να τους καταβρέχω.

Ήταν τυχεροί που με συνάντησαν και ξαφνικά άρχισα να νοιώθω ένα μεγαλείο και η μετριοφροσύνη πλέον είχε πιάσει πάτο…..!Το ταξίδι προς τις πηγές του Αχέροντα μόλις ξεκινά και κοιτώντας γύρω συναντήσαμε συνοδοιπόρους όλων των φυλών και των ηλικιών, από νήπια που περπατάνε μόνα τους μέσα στο νερό όσο είναι ρηχό και σκαρφαλωμένα στους ώμους του μπαμπά τους μόλις βαθαίνει μέχρι ανθρώπους ηλικιωμένους αλλά αποφασισμένους να μην σταματήσουν το ταξίδι μέχρι το τέλος ή έστω μέχρι εκεί που επιτρέπεται. Σε κάθε σημείο της διαδρομής μπορούσε κανείς να κάνει στάση είτε ηθελημένη είτε αθέλητη. Αυτό το τελευταίο συνέβει όταν είδαμε να περνούν δίπλα τα άλογα που καβάλησαν κάποιοι μερακλήδες, που θέλησαν μεν να φτάσουν στις πηγές αλλά όχι και να βραχούν.

Υπάρχουν κάποια μέρη στα οποία νιώθεις την ανάγκη να γυρίζεις ξανά και ξανά. Όσες φορές λοιπόν κι αν επισκεφτεί  κάποιος την Πρέβεζα, το ποτάμι του Αχέροντα είναι από εκείνα τα μέρη που μυστικά χωρίς καν να το έχει συνειδητοποιήσει έχει γραφτεί μέσα σου και σε φωνάζει. Η βόλτα στον Αχέροντα είναι μια διαδρομή που δημιουργεί στον επισκέπτη την αίσθηση της απομόνωσης. Δεν παρουσιάζει κινδύνους αλλά χρειάζεται κατάλληλος εξοπλισμός και καλή φυσική κατάσταση, αφού δεν υπάρχει ενδιάμεση έξοδος από το φαράγγι. Απαιτείται περπάτημα για 2 χλμ. περίπου μέσα στο νερό και κολύμπι ενάντια στο ρεύμα για 10 έως 15 μέτρα. Χρειάζεται κατάλληλη ενδυμασία, όπως μαγιό και εφαρμοστά παπούτσια. Η διαδρομή έχει υπολογιστεί στη 1 ώρα και 30 λεπτά. Αφού δροσιστήκαμε από τις εμπειρίες του ποταμού, και εξαντληθήκαμε από την προσπάθεια να σταθούμε όρθιοι μέσα στο παγωμένο νεράκι, ήταν καιρός πια να ξαποστάσουμε και να γεμίσουμε τα πεινασμένα μας στομαχάκια. Φτάνοντας στην Γλυκή καταλήξαμε σε ένα ταβερνάκι κάτω από θεόρατα πλατάνια και απολαύσαμε τις νοστιμιές του τόπου.

Κατά τις 5 το απογευματάκι και νοιώθοντας την γλυκιά εξάντληση όλων αυτών των δραστηριοτήτων, ο κάθε κατεργάρης έτρεξε να βρει μια γωνιά για να ξεκουραστεί και να χαλαρώσει. Στην περιοχή υπήρχαν αρκετά καλόγουστα καταλύματα που φιλοξενούσαν τους κουρασμένους τουρίστες.  Οι πρώτες ακτίνες άρχισαν να προβάλλουν στο ξημέρωμα, ένας απίστευτος ήχος-μελωδία γέμισε τα αυτιά. Ήταν το τραγούδι ενός πουλιού σε συνδυασμό με το κελάρυσμα του ποταμού. Τι άλλο θα μπορούσε να θεωρηθεί καλύτερο από αυτό το ξύπνημα. Μιλώντας στην ταβέρνα την νύχτα με κάποιον της περιοχής έμαθα περισσότερα πράγματα για το μέρος αυτό. Οι «Πηγές του Αχέροντα», ανήκουν στην κοινότητα Βουβοπόταμου Πρέβεζας, ενώ αμέσως μετά, το ποτάμι σχηματίζει μαιάνδρους μήκους 2 χλμ σε μια μικρή κοιλάδα και καταλήγει στη Γλυκή Θεσπρωτίας. Μετά τη Γλυκή, ακολουθεί ένα μεγαλύτερο τμήμα του ποταμού μήκους περίπου 12-14 χλμ. που τελειώνει στη γέφυρα Μεσοπόταμου.

Στο σημείο αυτό, σε ένα λόφο, βρίσκεται το Αρχαίο Νεκρομαντείο, η πύλη εισόδου στον Άδη και η Αρχαία Εφύρα. Εκεί ακριβώς ήταν και ο επόμενος προορισμός μου, αφήνοντας για άλλη μια φορά τους ξένους να απολαμβάνουν τον ύπνο τους. Ξεκίνησα λοιπόν για το Νεκρομαντείο, αξιοποιώντας την τρίτη μέρα του ταξιδιού μου, γεμίζοντας το καλάθι των αποσκευών μου με νέες εμπειρίες.

Από την εποχή του Ομήρου κιόλας, ο ποταμός Αχέροντας είχε ταυτιστεί με το θάνατο, καθώς σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, ο «ψυχοπομπός» Ερμής έκανε τον διάπλου του, παραδίδοντας τις ψυχές των νεκρών στον Χάροντα για να καταλήξουν στο βασίλειο του Άδη. Η κάθε ψυχή, περνώντας από το πορθμείο του Χάροντα, έπρεπε να δώσει από έναν οβολό για τη μεταφορά, ενώ αξιοσημείωτη είναι η περίπτωση του Μένιππου, τον οποίο αναφέρει ο Λουκιανός, ως τον μοναδικό που διέσχισε τον Αχέροντα χωρίς να πληρώσει.

Η πεδιάδα του Αχέροντα, ήταν ο τόπος όπου κατοικούσαν οι ψυχές των νεκρών και δίπλα στη λίμνη Αχερουσία, δημιουργήθηκε το Νεκρομαντείο του Αχέροντα, όπου γινόταν η επικοινωνία με τις ψυχές των νεκρών. Το πιο φημισμένο νεκρομαντείο του αρχαίου ελληνικού κόσμου βρισκόταν τώρα μπροστά μου, και η εικόνα αυτή ήταν ικανή να μου δημιουργήσει μία αίσθηση μυστηρίου και ανάγκη να μάθω ακόμα περισσότερα για αυτόν τον μαγικό κόσμο. Καθώς λοιπόν άρχισα την εξερεύνηση από την υπόγεια αίθουσα παρατήρησα ένα φαινόμενο. Ιδιαίτερα αξιοσημείωτη ήταν η ακουστική του χώρου εκείνου, βασίλευε απόλυτη ησυχία και ταυτόχρονα ο χρόνος αντήχησης ήταν εξαιρετικά χαμηλός.

Χρειάστηκαν μελέτες επιστημόνων και αλλεπάλληλες μετρήσεις με διαφορετικά και εξελιγμένα τεχνολογικά μέσα, για να επιβεβαιώσουν αυτό το φαινόμενο. Η παρατήρηση των τόξων, σε συνδυασμό με τις ιδιαίτερα χαμηλές τιμές του χρόνου αντήχησης και του θορύβου βάθους, οδήγησαν τους δύο ερευνητές στο συμπέρασμα ότι ο χώρος ήταν συνειδητά κατασκευασμένος, ώστε να δημιουργεί στον επισκέπτη του έντονα ψυχοακουστικά φαινόμενα. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι ακουστικές τιμές, πλησιάζουν την ακουστικότητα που υπάρχει στους ανηχοϊκούς θαλάμους (σύγχρονα εργαστήρια ακουστικής).

Οι αρχαίοι κατέφευγαν στο νεκρομαντείο για να προσφέρουν χοές στους νεκρούς και να επικοινωνήσουν μαζί τους, καθώς πίστευαν ότι μετά την απελευθέρωσή τους από το σώμα, οι νεκροί αποκτούσαν την ικανότητα να μαντεύουν το μέλλον. Το σοκ όσων πήγαιναν στο νεκρομαντείο του Αχέροντα γινόταν ακόμη μεγαλύτερο καθώς προηγουμένως περνούσαν από σωματικές και ψυχικές δοκιμασίες, όπως ειδική δίαιτα με στρείδια και κριθαρένιο ψωμί, προσευχή και τελετουργίες με μαγικά, ενώ πριν φτάσουν στον κεντρικό θάλαμο περιπλανούνταν σε έναν μικρό λαβύρινθο και έρχονταν σε κατάσταση ζάλης.

Φεύγοντας από αυτόν τον χώρο μυσταγωγίας ανακάλυψα ότι η ώρα είχε περάσει ανελέητα και ήταν ήδη 12 το μεσημέρι. Χορτασμένη για άλλη μια φορά με τρελές εμπειρίες ,κατέφυγα στην αγκαλιά της «λύκαινας» για να με ταξιδέψει αυτή τη φορά πιο χαμηλά ,στη θάλασσα να χαλαρώσω το μυαλό και τις αισθήσεις. Έτσι η παραλία της Αμμουδιάς στις εκβολές του Αχέροντα, ήταν έτοιμη να με αποζημιώσει αφού την επέλεξα για να δροσιστώ. Πρόκειται για μία περιοχή με ιδιαίτερα φυσικά χαρακτηριστικά, όπως ελώδεις εκτάσεις, όρμους με αμμοθινικούς σχηματισμούς, υπέροχα παράκτια οικοσυστήματα με απότομους βραχώδεις σχηματισμούς σκεπασμένους με πευκοδάση, που προσδίδουν σε αυτή ένα ιδιαίτερης βιολογικής και αισθητικής αξίας τοπίο.

Η περιοχή των Στενών και Εκβολών Αχέροντα είναι από τις 18 φυσικές περιοχές που έχουν αναγνωριστεί ως οι πιο αξιόλογες σ’ ολόκληρη την Ήπειρο. Ο μικρός παραθαλάσσιος οικισμός της Αμμουδιάς, με τους απλούς και φιλικούς κατοίκους οι οποίοι ασχολούνται κυρίως με το ψάρεμα και τον τουρισμό, προσφέρει απλόχερα όλα τα απαραίτητα συστατικά για ξεκούραση και άνετες διακοπές. Ένας ακόμα παράδεισος, πλαισιωμένος από μία εξαιρετική παραλία στο βάθος ενός μικρού και γραφικού κόλπου, με τα νερά του Ιονίου να εξασφαλίζουν στους επισκέπτες μοναδικές εμπειρίες και ατελείωτη απόλαυση. Έτσι και εγώ σαν επισκέπτης εκμεταλεύτηκα το υπόλοιπο της ημέρας ξαπλώνοντας στην παραλία χωρίς να με νοιάζει τι ώρα είναι ή τι ώρα πρέπει να φύγω. Απλά …απολάμβανα τα δώρα της Ελληνικής φύσης! Όμως….είχα βιαστεί γιατί στα αυτιά μου είχαν αρχίσει πάλι να στριφογυρίζουν χαρούμενες φωνούλες των φίλων Γερμανών οι οποίοι και πάλι με ανακάλυψαν! Αναρωτιέμαι κάποιες φορές μήπως με παρακολουθούσαν. Όμως μπορώ να πω ότι πραγματικά είχαν αρχίσει πλέον να μου γίνονται συνήθεια και έτσι σμίξαμε πάλι κάνοντας τρελές βουτιές στη θάλασσα του Ιονίου.

Είμαστε ακριβώς δίπλα στις εκβολές του μεγάλου ποταμού και καθώς η καλοκαιρινή αύρα έσμιξε με την δροσιά του Αχέροντα, μία ιδέα μου στριφογύρισε. Παρατήρησα ότι δίπλα στις όχθες ήταν μερικά βαρκάκια με ντόπιους οι οποίοι περίμεναν τουρίστες για μια βόλτα στο ποτάμι. Και επειδή ήθελα ξανά να νιώσω αυτήν την αίσθηση, μάζεψα τα παιδιά και τα έβαλα σε μια βάρκα ξεκινώντας μία ακόμα εξερεύνηση. Παρατηρούσα την βλάστηση καθώς ταξίδευα πάνω στα γαλαζοπράσινα νερά του ποταμού η οποία αποτελούνταν από βυθισμένα υδρόβια φυτά κυρίως νούφαρα. Απίστευτη ομορφιά σε συνδυασμό με κάποια πτηνά όπως πάπιες κύκνους νεροχελώνες κ.ά. συμπληρώνανε μια μεγάλη παρέα. Η δική μου η παρέα από την άλλη ήταν ως συνήθως εκστασιασμένη από όλα αυτά και τώρα καταλαβαίνω για ποιο λόγο δεν με άφηναν ποτέ μόνη.

Καθώς προχωρούσαμε –γλιστρούσαμε όμορφα πάνω στα νερά, ο βαρκάρης μας έδειξε τις γαλάζιες σπηλιές…εκεί που κατά τις παραδόσεις κατοικούσαν νεράιδες και ξωτικά γενικά. Τι μαγικός τόπος Θεέ μου!!! Μια βουτιά ακόμα σε μια τέτοια σπηλιά χρειαζόταν για να αφομοιώσω το ταξίδι. Έτσι για άλλη μια φορά πήραμε τον δρόμο της επιστροφής προκειμένου να μαζέψουμε δυνάμεις για το ταξίδι του γυρισμού.

Τελειώνοντας η τρίτη μέρα μου ….αποφάσισα να κάνω μία βόλτα στην Πάργα η οποία λίγο πολύ είναι γνωστή σε όλους μας για την γραφικότητα της. Έτσι…το βραδάκι παρέα πάντα με τους φίλους ταξιδιώτες, μας βρήκε να τριγυρνάμε ηλιοκαμένοι στα στενά του παραθαλάσσιου χωριού χαζεύοντας τα σανδάλια ,τα κεραμικά και τα δερμάτινα βραχιόλια…και όχι μόνο αφού γεμίσαμε τσάντες από δαύτα. Σε συνδυασμό από διάφορα άλλα σουβενίρ. Η μέρα τελείωσε καταπληκτικά με ένα γλέντι που είχε στηθεί στην παραλία της Πάργας δίπλα σε φωτιές και τις κιθάρες να παίζουν Βob Dylan .

Ένα ταξίδι ακόμα τελειώνει …ξημερώνοντας η τέταρτη μέρα, με βρήκε στην παραλία της Πάργας να κάνω ένα τελευταίο πρωινό μπάνιο στο Ιόνιο ,απολαμβάνοντας σταλιά σταλιά την δροσιά μιας ακόμα αξέχαστης εμπειρίας. Έτσι… έριξα μια ματιά στην «λύκαινα» σαν να της απολογούμαι που δεν την περιποιήθηκα αυτές τις μέρες. Ήμουν δικαιολογημένη όμως γιατί γνώρισα τόσες ομορφιές και δεν μπορούσα να αντισταθώ χωρίς να τις ακολουθήσω. Γυρνώντας στην Αθήνα είχα εξάλλου σκοπό να της κάνω ένα καλό σέρβις και έτσι να την αποζημιώσω που την παρατούσα στα βουνά και τα ποτάμια μόνη της να με περιμένει. Γέμισα το ντεπόζιτο φόρεσα τα απαραίτητα αξεσουάρ και μετά από μία ωριαία ανταλλαγή email τηλεφώνων κλπ με τους Γερμανούς τους παράτησα στην γλύκα της χώρας μου και πήρα τον δρόμο του γυρισμού….

Στον Αχέροντα ποταμό

Εάν σας άρεσε το αφιέρωμα,  παρακαλώ μοιραστείτε το με φίλους. Η δύναμη του ιστολογίου είναι οι αναγνώστες του…..εσείς.

Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή και αναδημοσίευση μέρους ή ολόκληρου άρθρου του περιοδικού. Δεν επιτρέπεται και η αναμετάδοση των ηχητικών κειμένων μας σε οποιαδήποτε μορφή και προβολή, δίχως τη γραπτή  αδείας μας.