Ένας μήνας στην εξοχή στο Διάχρονο Θέατρο
Ένας μήνας στην εξοχή στο Διάχρονο Θέατρο
Ένας μήνας στην εξοχή στο Διάχρονο Θέατρο
Το αριστούργημα του Ρώσου μυθιστοριογράφου, ποιητή και θεατρικού συγγραφέα Ιβάν Τουργκένιεφ, «Ένας μήνας στην εξοχή», παρουσιάζει από τις 12 Γενάρη το «Διάχρονο Θέατρο» της Μαίρης Βιδάλη (Πυθέου 50 – 52, Νέος Κόσμος, τηλ. 210 7233 229). Το έργο ανεβαίνει σε μετάφραση από το πρωτότυπο του Ιβάν Ντοντακόφ.
Έργο γραμμένο το 1850 (ανέβηκε στη Σκηνή το 1872). Στο αγρόκτημα του Αρκάντι Σεργκέγιεβιτς Ισλάγεφ και της Ναταλίας Πετρόβνα, ο έρωτας διακόπτει για λίγο τη ζωή του σπιτιού. Τη γαλήνια, σχεδόν ακίνητη ζωή του αγροκτήματος, ταράζει ένας γεμάτος ζωντάνια δάσκαλος, ο νεαρός Αλεξέι (Δημήτρης Δρακόπουλος), με τη Ναταλία (Μαίρη Βιδάλη) να τον ερωτεύεται παράφορα και να ταλαντεύεται ανάμεσα στην αξιοπρέπεια και το πάθος. Οι χαρακτήρες του πολυπρόσωπου αυτού έργου κάνουν τις επώδυνες επιλογές τους, οι επιθυμίες παραμένουν αγιάτρευτες. Έργο ψυχικών διαθέσεων και μεταπτώσεων, με ποιητική μελαγχολία και ήρωες αληθινούς, που κλυδωνίζονται για λίγο από συναισθηματική αναστάτωση και φλογερά πάθη.
Η σκηνοθεσία είναι της Κατερίνας Μαντέλη, τα σκηνικά – κοστούμια της Ιωάννας Κατσιαβού, οι φωτισμοί του Γιώργου Δανεσή, η καλλιτεχνική διεύθυνση της Αδαμαντίας Μαντελένη. Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί Μαίρη Βιδάλη, Πέτρος Αποστολόπουλος, Δημήτρης Δρακόπουλος, Βέρα Μακρομαρίδου, Κωνσταντίνος Νιάρχος, Τάσος Μπλάτζιος, Λαμπρινή Λίβα, Ρούλα Αντωνοπούλου, Τάκης Δεληγιάννης. Τραγουδά στα ρωσικά η Αλμπίνα Ζαχαριάδου. Τραγούδι: Αλμπίνα Ζαχαριάδου.
Κάθε Σάββατο στις 9 μ.μ. και Κυριακή στις 7.30 μ.μ.
Το Πατρινό καρναβάλι είναι η μεγαλύτερη αποκριάτικη εκδήλωση στην Ελλάδα. Αν και δεν είναι τόσο γνωστό όσο κάποια άλλα μεσογειακά και κεντροευρωπαϊκά καρναβάλια, συγκαταλέγεται στα κορυφαία της Ευρώπης και μάλιστα είναι το πολυπληθέστερο σε συμμετοχή μεταμφιεσμένων.
Χαρακτηριστικές αρχές του είναι ο αυθορμητισμός, ο αυτοσχεδιασμός, η πηγαία έμπνευση και ο εθελοντισμός. Ψυχή του καρναβαλιού αποτελούν οι δεκάδες χιλιάδες καρναβαλιστές Πατρινές, Πατρινοί, επισκέπτες και φίλοι του Πατρινού Καρναβαλιού άνθρωποι κάθε ηλικίας οι οποίοι συμμετέχουν αυθόρμητα στις καρναβαλικές εκδηλώσεις τόσο στις επίσημες όσο και σε εκατοντάδες άλλες ανεπίσημες όπως αποκριάτικοι χοροί, μπαλ μασκέ και γλέντια σε σπίτια, γειτονιές, κλάμπ, καφέ, εστιατόρια κτλ. Ωστόσο, τις τελευταίες δεκαετίες ένα μεγάλο μέρος της διοργάνωσης αναλαμβάνει σταθερά ο Δήμος Πατρέων μέσω της Δημοτικής Επιχείρησης Πολιτιστικής Ανάπτυξης Πάτρας (ΔΕΠΑΠ) η οποία εποπτεύει και το καρναβαλικό εργαστήρι, μοναδικό χώρο στην Ελλάδα όπου κατασκευάζονται τα μεγαλειώδη άρματα του βασιλιά Καρνάβαλου και της συνοδείας του καθώς και άλλες κατασκευές που κοσμούν την πόλη στη διάρκεια της Αποκριάς.
Το καρναβάλι ενίοτε λαμβάνει την οικονομική στήριξη του ΥΠΠΟ και άλλων φορέων. Όμως η επίσημη στήριξη είτε δημοτική είτε κρατική ήρθε να ενισχύσει έναν πατροπαράδοτο θεσμό και όχι να δημιουργήσει κάτι εκ του μη όντος όπως συμβαίνει με τις αποκριάτικες εκδηλώσεις άλλων ελληνικών δήμων. Οι περισσότερες απόψεις συγκλίνουν στο ότι αφετηρία του Πατρινού Καρναβαλιού υπήρξε ο πρώτος αποκριάτικος χορός μετά την απελευθέρωση, που δόθηκε το 1829 στην οικία του εμπόρου Μωρέττη. Όμως το καρναβάλι, όπως και οι περισσότερες αποκριάτικες εκδηλώσεις στη Μεσόγειο και τα Βαλκάνια συνδέονται με αρχαίες παγανιστικές εκδηλώσεις και ιεροτελεστίες, όπως αυτές προς τιμή του Διονύσου. Μέσα στην καρδιά του χειμώνα, οι πιστοί με ειδικές γιορτές επικαλούνται τη θεότητα, η οποία ξαναγεννιέται για να φέρει και πάλι την Άνοιξη.
Για να γυρίσουμε στη σύγχρονη περίοδο, ρόλο στην δημιουργία του Πατρινού Καρναβαλιού φέρονται να είχαν και οι γαλλικές δυνάμεις του στρατηγού Μαιζών, οι οποίες στάθμευαν στην πόλη μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους. Θεωρείται δηλαδή ότι μετέφεραν τα αποκριάτικα έθιμα της πατρίδας τους και τον καρναβαλικό τρόπο διασκέδασης τον οποίο προσέλαβαν οι ντόπιοι. Καθοριστική συνεισφορά στην εξέλιξη του θεσμού θεωρείται πως είχαν οι Επτανήσιοι, οι οποίοι συνέρρευσαν στην Πάτρα μετά την ένωση των Ιονίων Νήσων με την Ελλάδα το 1864. Πιστεύεται ότι με το κέφι τους, την ευρηματική τους διάθεση και τη ζωντάνια τους οι νησιώτες έδωσαν άλλο χρώμα στις αποκριάτικες διασκεδάσεις στην Πάτρα, που λάμβαναν τότε χώρα σε ταβέρνες και καφενεία. Επιπλέον, η ίδια η θέση της πόλης με την αυξανόμενη ακμή του λιμανιού της και τις συχνές επαφές με τη Δύση και ιδίως με την Ιταλία, με τα περίφημα καρναβάλια της όπως αυτό της Βενετίας συνέβαλαν με τα χρόνια στη διαμόρφωση του καρναβαλιού ώστε ακόμα και σήμερα να διαθέτει αρκετά μεσογειακά και δυτικότροπα χαρακτηριστικά.
Ψυχή του καρναβαλιού αποτελούν οι δεκάδες χιλιάδες καρναβαλιστές Πατρινές, Πατρινοί, επισκέπτες και φίλοι του Πατρινού Καρναβαλιού άνθρωποι κάθε ηλικίας οι οποίοι συμμετέχουν αυθόρμητα στις καρναβαλικές εκδηλώσεις τόσο στις επίσημες όσο και σε εκατοντάδες άλλες ανεπίσημες όπως αποκριάτικοι χοροί, μπαλ μασκέ και γλέντια σε σπίτια, γειτονιές, κλάμπ, καφέ, εστιατόρια κτλ. Ωστόσο, τις τελευταίες δεκαετίες ένα μεγάλο μέρος της διοργάνωσης αναλαμβάνει σταθερά ο Δήμος Πατρέων μέσω της Δημοτικής Επιχείρησης Πολιτιστικής Ανάπτυξης Πάτρας (ΔΕΠΑΠ) η οποία εποπτεύει και το καρναβαλικό εργαστήρι, μοναδικό χώρο στην Ελλάδα όπου κατασκευάζονται τα μεγαλειώδη άρματα του βασιλιά Καρνάβαλου και της συνοδείας του καθώς και άλλες κατασκευές που κοσμούν την πόλη στη διάρκεια της Αποκριάς. Το καρναβάλι ενίοτε λαμβάνει την οικονομική στήριξη του ΥΠΠΟ και άλλων φορέων. Όμως η επίσημη στήριξη είτε δημοτική είτε κρατική ήρθε να ενισχύσει έναν πατροπαράδοτο θεσμό και όχι να δημιουργήσει κάτι εκ του μη όντος όπως συμβαίνει με τις αποκριάτικες εκδηλώσεις άλλων ελληνικών δήμων.
